Alle inzendingen over haarzelf

Zij was te oud geworden om nog te schreien, sloeg een kruis en ging nog dieper gebogen dan dat ze was gekomen weer heen de weg naar de poort iets in haarzelf mompelend…

Je hoort als je goed luistert, dat ze in stilte huilt en bij haarzelf vanbinnen voor de gevaren schuilt. Ze is een huis waar telkens een deur voor altijd sluit en langzaam gaan de lampen in de vertrekken uit. Als straks de nacht haar toedekt, betreedt ze aan Gods hand, na zoveel donk’re jaren, een ander, schoner land.…

Het is moeilijk voor ons, maar ook voor haarzelf, ook al weet ze dat waarschijnlijk niet. De liefde die zij ons gaf was altijd geweldig. Wij moeten goed voor haar zorgen, natuurlijk doen we dat met liefde. Het doet pijn en verdriet, als je je moeder zo achteruit ziet gaan.…

In haarzelf verzonken schrijft ze als herinnering een deel van haar verhaal, struikelende gedachten over stille verlangens en verloren kinderlijke geloven. Ze slalomt langs vergeten vergeelde beelden die als gekleurde herfstbladeren dwarrelen door de tijd. Ze volgt het spoor terug waarlangs ze ooit is gekomen.…

Toen de maan langzaam verbleekte ontwaakte Hera uit een wulpse droom zedig en traag schikte ze haarzelf in de plooi. Welluidende merelklanken en jubelende leeuweriken streelden haar slaperige oren. Hera’s soezen werd wreed verstoord een woordenbrij gijzelde haar rust kaapte haar dromen.…

zijlijn Van haar man Een prinses Doet goed werk Heeft een gezin Is een goede gemalin Schudt handen Kent haar plek Staat nooit helemaal op de voorgrond Knikt bescheiden en beleefd Met een glimlach Doch met een zeker gezag Ze is gereserveerd Maar altijd geïnteresseerd Koeltjes Achter de gesloten deuren Gaat haar masker af Is zij haarzelf…

Haar schepen zijn reeds lang verbrand, niet door haarzelf maar steeds door and'ren en alle hoop reeds lang gestrand dat kan geen mens nu meer verand'ren Het leven kabbelt toch wel voort al zijn de doelen opgegeven het sukkelt verder ongestoord er is niets meer om naar te streven.…

Ook het vrouwtje is met deze zangkunst rijk bedeeld; en laat haarzelf na een zwaar zomers broedseizoen vanaf de eerste herfsttinten gaarne horen. Niets kan dit mensvriendelijke vogeltje verstoren bij de gave van zo'n melodieus muzikaal juweel, waarmee ze de mensheid het hele jaar door weet te bekoren.…

ging ze weer op haar bek maar brak geen vleugels meer, de pennen hadden zich gehecht aan een verloren beeld geschreven met lange witte lijnen in een donderende lucht zelden vloog zij laag genoeg om haar ik te aanschouwen eenmaal ontweek ze een blikseminslag, daalde tot vlak boven het water zag omgeven door zachte rimpels haarzelf…

waar men uit drinken kan nooit schreef ze over de witte raaf in haar tuin bezijden het musschenkwartier waar toch ook kwartels kwetteren in het lover over kwattarepen of een lekkere zure bom nog niet gesproken van radijsjestaart met slagroom of gevulde flensjes met een beerenburgje er bij nee vechten in gevecht met de ander in haarzelf…

woeste natuur van haar geest en lichaam maar ze wist hoe moeilijk het was een vreemde te zijn ze nam van niemand afscheid in al lang vergeten aardse steden waar realiteit als niets meer dan noodlottig was gebleken zelfs mijn hond jankte door God verlaten, iedere nacht omdat zij weg was uit mijn leven en ik stelde me voor hoe zij haarzelf…

aanzet wordt het hoogtepunt nog uitgesteld het kamerbreed gevoel gekoesterd dat zij bezingt in zachte klaagzang van genot dat zich verdiept en zwelt tot overrijpe vrucht tenslotte, die openbarst in een boeket orgasmen terwijl de spankracht van haar hand verstilt sluit zij de ogen loom en luw en sluimert in, genesteld in de schaduw van haarzelf…

om nu te zeggen Dubbel gelegen of te Schuddebuiken Neen ik zat niet te schuddebuiken Tineke Schouten Het was ook kennismaken Met haar monoloog Die voelde als een dialoog Ze sprak, ze zei veel goeds Veel inhoud met veel woorden En dan haar prachtige liedjes Tineke Schouten Schoon, wonderschone liedjes Tekst en muziek, veel van haarzelf…

Mensen die maar op een ander willen lijken laten iets unieks liggen zichzelf!…

Ze wilde tijd en ruimte voor haarzelf en die wil ik haar graag geven, maar dat betekend dat ik haar op moet geven?…

vanaf haar middel tot welhaast haar teen Innerlijk hing haar vlag meestal halfstok daarom sneed zij zich..ook in haar been Onder haar kleding vermoedde er geen dat ze zich er zelfs dikwijls verwondde Evenals in haar arm alsook in haar been sneed ze zich daar ’s nachts die blonde Onder haar hemdje zaten diepe sneden met littekens door haarzelf…

Hoe vers gegoten een nieuwe lente hier swingt en zingt tussen de ruisende stengels en het wuivend riet waar zij geduldig en vol goedheid wacht op wat komen zal, het ervaren van meer innerlijke rust gepaard met de kleine momenten die ze voor haarzelf neemt.…

Ook al was dat lang geleden, ze voelde zich nooit ‘accepteerd, haar man, haar stiefzoon overleden, heeft ze zich in haarzelf gekeerd. Ze had geen toekomst, geen verleden, ze kon niets hier, maar ook niet daar, ze was aanwezig in het heden, Wat ze ook deed, men vond haar raar.…

“, stamelt zij Ze schrikt van haarzelf en haar gedachtegoed “ Hoe moet het met de mensenkinderen nu de zeven zeeën de volkeren gescheiden houden gekneveld door het aardse slijk? “ “ Hoe hervinden wij onze onschuld als de zeis de rozen kapt, maar de doornen spaart?…

Sofie even bestaan Momenten van rust en geluk, maar daarna moest Harry weer verder gaan Constant speelde het door haar hoofd, ik ben geen man, ik ben een vrouw Mijn lijf klopt niet met wat ik voel, ik zit gevangen, ik zit in het nauw Ze kon niet anders dan het voor iedereen verstoppen en de rol spelen van de man En alsmaar vechten tegen haarzelf…

Beatrix in “88 in een tv interview sprak “het is moeilijk om met oude ouders te leven" ik, Jan Jacob, bij de gratie van mijn bestaan 2020 “het is moeilijk met oudere zussen, broer te leven want ergens blijven ze het altijd beter weten en voelen ze zich ver boven je verheven wat je ook doet, wat je ook presteert altijd beter weten dan het jongere…

Voor ieder die in zwijgen staat Dit land in zuchten achter laat Waar windstil alles over slaat Een moederhart gebroken Wie kende er hun namen niet Hun toekomstdromen in verschiet Hun huis vol kamers levenslied Hun stemmen die verdoven Zo zijn wij in ons hart geraakt In bloemenzeeën allen naakt In sterven zijn wij pas ontwaakt Op vleugels…