Alle inzendingen over kransen

Aan hen die vielen wordt gedacht, aan hen die sneuvelden een dag gewijd, ze worden herdacht Aan hen die in ’t oorlogsgeweld ’t leven lieten op barbaarse wijze, voor hen die vielen, voor hen die sneuvelden Er staan monumenten er worden kransen gelegd, er worden stiltes gehouden voor hen die sneuvelden voor hen die vielen…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

gelaten schrijden voort in lange rijen zij volgen zo eerbiedig stil wat er nog rest van mij met houten sier omsloten vier zwarte raven sleuren aan het koperen beslag zij trachten even triest te lijken als zij die volgen hun gedachten ingesloten In steen besloten beelden zuchten grijs zij wachten op mijn laatste reis bloemen die kransen…

Vlindrend vouwen zich de kelken Om de nieuw ontkiemde vruchten, Weinig weegt hun wit verwelken Voor de vlekloos blauwe luchten; Kan een machtig man, een koning, Niet met kransen, lichte dingen, ’t Dak versieren van zijn woning, Mag een knaap niet voor hem zingen?…

Kansen zonder kransen die nimmer om de Meiboom zullen dansen. Verlatenheid schijnt jou niet te deren. Het is de schade waarvan wij ooit hopen te leren. Het is de schade van het teleurgestelde hart; het is de schade met de optie voor een nieuwe start.…

gesnoefd Is prat gegaan op Goedlands grote bossen Haar heldere sterrenhemels, voortbestaan Van voren in de akkers, eigen graan Notenlikeur, inheemse druiventrossen Het Letzenburg waarvoor zovelen vielen Oktober toont hoe rood het was, het bloed Het is straks Halloween; dus Allerzielen Ook hier pompoen en spin en heksenhoed Er liggen verse kransen…

In mijn bedje vol zonnestralen gevlochten uit laagstaand licht luister ik naar winterse verhalen uit een lang verleden tijd toen er nog rijm lag op daken en herdertjes bij nachten lagen wij takken van de kerstboom zaagden voor het maken van kransen in de weken van advent want ooit zijn wij nog heiliger dan de paus geweest was…

op haar naakte huid haar waarheid is diep in slaap gezonken, ik benijd haar - mijn rust is me eens ontnomen, niet gegund zelfs niet in mijn allermooiste dromen hoe langer ik haar betast, hoe meer mijn adem de weg kwijt raakt, help me ik wil een eeuwige rust, ‘ k zal dankbaar zijn aan de dragers en de vuurmakers, ‘k zal de bloemen en kransen…

Dan leggen kinderen grote kransen bij, Het Wilhelmus klinkt ineens erg luid, In de verte raast een motor voorbij.…

stilte wordt jouw lichaam, mijn lief nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven en onbegrepen graven waar kraaien om zich heen kijken naderbij tot in mijn aardse spiegel een rij mensen met bewaarde ogen geloven even in zichzelf, lijfelijk en laatst tot plicht, vredig in zicht het huis is rommelig en huivert bloemen tot oude kransen…

jij verbrijzelt de sterren in mijn ogen blikt handgeslagen wangenwoorden waar vingers afdrukken laten in het rode stromen van mijn bloed elke morgen breekt het brood op mijn ongebeiteld graf wachtend tot de kille nacht haar geheimen verbergt onder welig tierend onkruid letter na letter kerf je leven en dood tussen hel en aarde…

De bloemen had ze al besteld, de mooiste kransen voor veel geld. In een kist, bekleed met fijne zijde, zal zij plechtig en heel deftig rijden, in een koets met zwarte paarden, naar haar laatste plaats op aarde. De klok zal luiden in de toren zodat alle engelen kunnen horen, dat zij is nu op haar reis naar hun Hemels Paradijs.…

Wild en woest en ledig Was het ruwe veen, Slechts de heide vlocht er Kransen overheen. Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil.…

Er drijven kransen op het water. Nu is ze terug. Haar adem strijkt koel langsover mijn rug. Ik proef haar boodschap in letters van zout op mijn lippen en spel het paswoord. Niet omkijken, denk ik, anders gaat ze - voor altijd -. Ik heb haar zang verstaan en de put lokt onweerstaanbaar als een draaikolk.…

Als kinderen kransen strooien in de augustus-zon, getooid met universele linten, geschetst in aquarellen van lavendel, in onbelaste onschuld zullen dragen als de kleinste danseressen op de spitzen, stelen dansend madelieven uit het vers gemaaide gras, speelsheid met libellen delen op een geaard gazon, gedragen op kristallen vleugels…

Zie de bloei, fijntjes toch onnoemelijk veel; mag iets ervan de salontafel kransen?" Hij plukt wat bonte, tere kroontjes vol geur, hoort niet Tom Poes' verre verschrikte gil; een ongenode bok nadert, eerst stil. Plotseling springt dat dier met woeste wil naar het beoogde doel, toont sterke voorkeur voor Ollies achteruitstekende bil.…

Bij een schilderij van Willink Sinds zij zich afsloot voor de roes van 't dansen tart Stella Holland met versteende blik, rechtop in 't strak fluweel, waaruit als kransen de mouwen storten, ruisend snik op snik. Het mausoleum wekt macabre trancen. ‘Juich niet voor muren, waar 'k mijn hart verstik!’…

drijft, Zo lang tot op mijn hart haar ooge stilstaan blijft, Aanschouwen, wat daarin is van uw hand geschreven: Daar zal ze lezen mijn eeuwige slavernij En d' eindeloze macht van d' opperheerschappij, Die haar verheven deugd heeft op mijn ziel bevochten, Waarvoor haar mijn gemoed needrige jonst betoont En haar gezegend haar met groene kransen…

Kan nog steeds niet wennen, getijden gaan vluchtig, ik vermijd dat ik hang aan een onvoltooide tijd, waar meisjes onbetaalbare kransen halen uit de lentezon, getooid met gekleurde linten, geschetste aquarellen van hun vragen, waarin schuld en schande is ontlast,toch zullen dragen, de kleine danseressen op de spitzen, stelen dansend…

Ik loop met vreemde hoge stappen en wil alleen nog kransen vlechten of loom gaan liggen in het gras. Een dekentje? Nee, dank je, hoeft niet, laat ik me vallen en daar kriebelen al mieren als jouw vingers en voel ik je handen jeuken. Verbaasde koeien staren en herkauwen onderwijl een spoor van kwijl.…

Kleine, Fijne Sirkeldansen Vormen kransen Rond, rond, Over het tapijt Zó bont. Juffer Lola rookt sigaretten, Kleppert met de kastanjetten, Lonkt en lacht Zoetjes zacht, Weet haar passen Wel te passen, Meet Zó goed En netjes Al de tredjes Die zij zetten moet, Een voor een; Danst…alleen.…

zie ik u met uw duizendtal als witte bloemen kransen. Gij bloemen van de wintertijd, gij lopers op het water, 'k vergeet der Noorderwind gebijt door uw zangend gesnater. En 'k zing, m'n meeuwkens, maatjes zacht, om de schone vederkens van u, om 't zonneke dat lacht.…

Waar de linker en rechter hand zijn genageld aan deze wereld, aan dit kruis, heeft men geen vingers meer om rozen te kransen op de deining van pulserend bloed Het gebed is verworden tot een geasfalteerde weg, waar tanks een processie rijden voor een of andere duistere Demon waar kinderen (om)gedoopt worden tot kanonnenvlees De Aarde is als…

De handige moeder hangt om de wiegenhemel Van kransen en kronen een krinkelbont gewemel En wacht, dat het wichtje van zelve stil ontwake, En blijde bij de glans der bloemen blake. En schoner schikt zij steeds de geurige schat, Die vervenwisselend blinkt van blad tot blad: Daar opent het bloedje ongewekt zijne ogen - En zie!…

De Europese ziel van Nederland stroomt, door machtiggrote, Europese rivieren, die door oneindig laagland gaan. Land waar Europese adelstand, samen met Europese kerken, boeren en gegoede burgerij, ooit, de dienst uitmaakte. De wereldziel van Nederland stroomt, naar open zeeën en grote oceanen, waar Nederlandse koopmannen, gesteund door Europese…

D’ochtendzon tekent kleine kransen van de mooiste dauw-robijnen rond lichte pastel gekleurde bloesems. Adembenemend, aanschouwend , schoorvoetend wandel ik samen met haar stralen de dag in ‘het geluksgevoel ‘vinden... Ja, aan de dag wil ik me wel binden!…

Je luchtkus naar je overleden man Martin Deed me pijn en doen breken tranen biggelde over m’n wangen Ik droogde m’n tranen van (je) verdriet Omdat jouw toespraak zoveel hoop biedt Ondanks de toen zo opkomende donkere wolken Wolken die ook het pijnlijke verlies loslieten In wat zoveel mensen mee maakten en maken In ons Nederland van de zo…

Onder min en kozen Welken aardse rozen, Worden Tempe's* duin; Onder spel en dansen Vlecht de grijsheid kransen Om de kale kruin. 't Glinsterend smalt* der weide Wordt een vale heide Voor de ouderdom; 't Koor der Filomelen*, Hoe ze om bloeitijd kwelen, Blijft voor 't harte stom.…

Breng aàn uw kransen Van schone gedachten En daden; laat glansen Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar; Zacht roeme Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme Voor 't dode Jaar.…

Man-na Vlast Scheppingsdrang Vogels die komen in gezang Winterslaap komt weer tot leven pril opwekkend leven Duistere plaatsen, “Verlichte waarden” Denappels Kerstkris-tallen Maagdenvloed Maagdenpalm Licht dat in vlees wil worden Maansikkels planten maanstanden kring vormende dolmen broodafdruk in graancirkels infuus van” Mare”-kransen…