Alle inzendingen over weerzin

er hing een meisje aan mijn lippen ik vroeg of ze me proefde likte mijn woorden over haar tong voelde weerzin in haar mond ik was tot achter haar wangen gekropen vroeg me af wat daarvan moest komen stak mijn vingers diep in haar keel en heb haar adem genomen ik ben blijven dwalen in haar hoofd toen ik vroeg wat zij eigenlijk wilde…

onder glad gereden banden van een aftandse tweedehands fiets kraakt aangevroren dauw koude vlagen uit het oosten landen straf op pasontwaakte wangen wind en weerzin spannen samen tegen verkleumde benen zonder kracht tot over de neus gestoken in een warme das en winterjas drijven gedachten verlangend af zoekend naar de zomerzon die…

Waarin de spade, waarin de blote hand met weerzin. ----------------------------------------------- uit: 'Hollands Maandblad nr. 5, 2003.…

Jij kwam 's nachts laat thuis hard huilend en dronken omarmde mij huilde tranen met tuiten mijn schouders nat ik heb iets verkeerds gedaan het spijt me zo ik zal het nooit meer doen echt waar want ik hou alleen van jou kotsend van weerzin hing ik in de wc vanaf dat moment brak mijn laatste stukje af en kreeg er eindelijk die vuursteen…

op het puntje, breekbaar bijna, balanceerden gedachten die zij strak naar buiten keek terwijl de muren zich wachtten en 'n klok haar in de gaten hield, er zelfs even bij stil stond zo zwegen ze alle tijd verleden en slikte ook daar de wanhoop zich een weg naar haar maag maar zij gaf zich niet over dat deed ze pas later toen de weerzin…

raadt Ze pruilt in dure stoffen naadloos sluitend om de leest met opgeheven pink Zij toont wat getuite lippen niet lossen willen Ze waant zich heel wat het bont van de hermelijn als een cobra rond haar hals In haar hoed zit de paradijsvogelveer zo enig en duur moet ze lijken bewust van de laatste smaak Tot ik strompelend van weerzin…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

het is de taal in het banale ontdaan van elk spoortje romantiek als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin…

Staak de besmetting, verwek weer weerzin, uit obstructie, uit het individu, narratief van goed gezelschap, attitude, platitude, duur dictee. Bij vlagen wat nieuwe romantiek, gekneed, gedesemd, aangestoken, vreemd vuur of genegenheid van bosbranden.…

Goedemorgen fiscusheer uw stem klinkt zeer parmant, ben ik bij u aan 't juist adres voor mijn gequeruleer? Mijn vraag is wel omslachtig maar ik raak bijkans onthand... ik ben misschien wat lastig, dus daarom verexcuseer! * Goedemorgen welbespraakte eloquente klant, waarmee kan ik uw zorg en leed verlichten? Loopt…

och, gezielt zijn mijn hem’len prijkt mijner geest in’t ganser sop gerstenwater is wat het beneveld heersen den schim’len bij ’t hop doch, och here die mijne geest verslindt is het dan mijn begane lichaam waar verlangen, streven, weerzin vindt zijt gij toch met mij betaamd mocht gij ogen tijdens vangsten rust dan in mijner nederigheid…

Zo net op schrift in vast stramien alles recht hangt aan de muur wekt ongezien mijn avontuur starre showroom bovendien stel dat het beeld verscheeft afziet van recht toe recht aan waar komt zoiets vandaan weerzin blijkt dat kromming leeft dan moet alles wel zo zijn accolade neemt de overhand verdringt met kracht de starre lijn zo gaat…

zonet op schrift in vast stramien alles recht hangt aan de muur wekt ongezien mijn avontuur starre showroom bovendien stel dat het beeld verscheeft afziet van recht toe recht aan waar komt zoiets vandaan weerzin blijkt dat kromming leeft dan moet alles wel zo zijn accolade neemt de overhand verdringt met kracht de starre lijn…

Mijn weerzin tegen al dat water, in mijn veel te dure wijn. Wanneer gevoelens mogen stromen, zonder angst voor onverdiende pijn. De felle pijn van afwijzing. Angst voor het waanidee, niet goed genoeg te kunnen zijn. Wanneer ik mijn strijd ga staken, tegen domme tegenstrijdigheid.…

het was een vreemde die mijn adem nam woorden sprak waarin mijn hart zich niet kon vinden waar handen altijd raakten in ontspannen zijn irriteerde nu de huid sloeg in weerzin lichtjes uit ogen wilden naar je kijken maar ik kon je niet bereiken zag een onbekend gezicht waarin jouw trekken zijn gewist ik ben gegaan maar mijn ziel heb…

lange fluwelen rok gestreeld onder de preek met mijn kettinkje gespeeld mijn koud lijfje met zijn warmte verrast waarom heb ik nooit die stap gezet zo'n dromende dreumes het leven gegeven de gedachte enkel deed me beven ontkenning groeide uit tot stil verzet en toch voel ik nog mijn tranen komen als ik dit kind zie in spel verzonken mijn weerzin…

Soms dan moet ik huilen Vocht hoopt zich op over mijn ogen Niets kan ik dan meer zien Alleen een wereld van wazige weerzin Een klein meisje Houdt zichzelf voor de gek Ontneemt zich haar eigen zicht Geeft haar naasten een andere plek Even wachten op troost Even wachten op het onmogelijke Even wachten, want wie kan komen?…

Men zei mij dat U duister was een dienaar van de duivel was maar God - wie waren zij toen ik hun weerzin naderhand zag als een opgebrande zon die neer zou vallen in uw zand Waste hun leugens van mij af paste mijn ogen weer op stand gezichten waren zoveel anders dan voorheen - nu hand in hand ik hen zag gaan - de lachebekjes zonnestralen…

aanzwellend geluid houdt niet op vrouwen die de dood proberen te ontwijken stikken in het gebed kinderen verliezen hun taal als uitgehongerd ongedierte enkel de lage, stenen muur blijft staan 'nie zapomnij o nas' fluistert een vijftienjarige jongen terwijl de schemer de lijkjes zacht kust in het afscheid ik sluit mijn ogen, zwaar van weerzin…

er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar tranen van eeuwen zich hebben verzameld in een onpeilbaar diep met zilte smaak op de lippen als een soort van heimwee naar vervlogen leed...…

Zeven tranen uit een oog en nog zeven uit ‘t ander Hebben van mij, die boog voor jou als tegenstander aangezien je mij bedroog Zeven tranen op een kin en nog zeven op de hand Iedere smoes bleek onzin uit alles sprak weerstand even sterk als de weerzin Zeven tranen uit een hart plus nog zeven uit de ziel Is je innerlijk dan zo hard dat…

op punt van doven Sintels her en der Liggen triestig na te stoven Vonken onder as verborgen Wachten op zijn levenslucht Om opnieuw te kunnen branden In torenhoge vlucht Anderen vaak gekoesterd In de hitte van zijn haard Het eigen vuur nooit opgerakeld Is het schemer dat hem aanstaart Als duisternis gaat heersen En kilte wekt tot weerzin…

Ze duldt geen vader meer, geen spiegelbeeld, geeft mij integendeel haar weerzin weer. ----------------------------- uit: 'Zwijghout', 2000.…

.' Zodra d'r man aan haar verzoek voldeed, verklaarde hij: 'M'n weerzin is een grote; ik schaam me steeds, als ik me moet ontbloten.' De psychiater heeft 'm uitgekleed. Al spoedig bleek het ijs te zijn gebroken. Verheugd verscheen-ie weder op consult. Gedreven heeft de man het uitgebruld.…

waarom vluchten uit weerzin en leed, waarom hopen dat men vergeet wat de ziel heeft doorstaan en gemerkt? slechts zolang de herinnering nog werkt is mijn leven mijn eigen bezit, onverschillig of het bestaat uit vervoering of nederlaag.…

Als een kruipend gif heeft de weerzin haast de gloed in je ogen gedoofd, ijl onder het maanlicht de nacht in. Dwalend en dromend van je begin ben je nu door morfine verdoofd, vlucht voor de strompelende waanzin. De dood wordt je nieuwe gemalin al heb je steeds in het leven geloofd, ijl onder het maanlicht de nacht in.…

In de verte raakt men verknocht tot aan het begin het omvangrijke kasteel ontspiegelt elke weerzin.…

Ik schrok toen ik je tegenkwam op straat, wilde mijn weerzin niet laten blijken, keek langs je heen, van je weg, maar kon jouw blik niet meer ontwijken. In plaats van degene die ik heb gekend en graag in mijn hoofd wilde bewaren, zag ik een vreemde verslonsde vrouw, die mij te lang strak aan bleef staren.…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

aan, dat zat in je aard och dacht ik we komen er wel doorheen die blik van jou zal mij herinneren als een schilderij met onbekende kleuren, meestal donker geverfd zo neem ik ze althans waar; daar het grijs naar jou toe daar het altijd mijn lievelingstint van kijken geweest is mijn handen strengelde ik in elkaar om toch het weerzien van weerzin…