Alle inzendingen, jaar 2010, week 21

Ze keek met grote ogen Kijk naar mij, zie mij nou Zei ze met haar blik Hier -dat is- ben ik De wereld om ons heen Kijk maar vaak en goed Ik weet zeker dat je stapsgewijs Steeds meer zult zien en doet…

Duizend tranen heb ik al vergoten. Duizend tranen van verdriet. Duizend tranen die zich een weg banen. Duizend tranen alleen je ziet ze niet.…

Hij bestaat nog de boerderij in mijn geheugen. Ook neven en nichten weten ervan nu is er gras, bomen en een oude man met een boxer. Een plas op de plek waar mijn oma kookte, drollen waar mijn opa rookte... Toch laat ik een traantje als ik daar sta en denk aan opa met zijn roestige spa.…

Zuivere galmen weerklinken.. Galmen van vreugde.. Weerkaatsen in het licht.. Dwarsfluitgeschal.. Gaat over het land.. Tot ze vervallen in de briese wind.. Galmen van blijdschap.. Galmen van verdriet.. Iedereen geniet.. Van de zuivere galmen.. Van de dwarsfluitmuziek..…

onderhuids terwijl de avond over het licht scheert het leven meeneemt zodra de traagste wijzers lonken naar het ratelend gewicht der waarden heftig aan het einde en van jarenlang vermeden alsof het dwingt tot schrapen nog verder dan het denken, tot dwars door de wenteling van werkelijkheid zoek ik naar ontheffing, terug naar eerste…

Daarnet op mijn balkon. Zegt die zon, breed glimlachend: “welkom thuis Ron! Ga maar lekker zitten. En steek gerust een sigaret op. Dat deert me niet. Kijk maar, het groen op de beuken groeit gewoon door. Nog een paar uurtjes ben ik bij je. Daarna, mag je met de maan mee. Zie ik je morgen weer.”…

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

Er staat een oostenwind en daar was Boeddha, we roken hem van mijlen ver, hij slaakte een zucht van verlichting....…

Onverwacht staat hier dan toch de tijger voor z'n prooi, die uiterst rap de jungle had verlaten. Nu het geheim van ontzieling dit roofdier van al z'n krachten had ontdaan, kreeg de tot leeuw gevormde buit pas echt zin om te leven.…

zwarte gedachten pakken zich dreigend samen donderbui op komst senryu…

ik hoorde van vertrouwde zijde er kwam een kikker in de klas hij schreide met zijn bek wijd open dat geen pastoor hem wilde dopen al schreiend brouwde hij een plas verdronk en stierf als heiden…

Er is meer na dit leven, er is meer na dit aardse er is meer, maar laten we dit leven naar waarde weten te schatten, terwijl we het leven!…

Hoe holler de taal Hoe voller de zaal (En ondertussen schrijven de stuurlui aan wal hun distichonnetjes!)…

doordrenkt met dauw zwerf je over de weilanden van rust het bevordert je levensschoot vol bewondering dankzij het licht waar het stroomt overal zie je zoveel moois elke boom en wilde bloem is oké maar welke wacht net als jij op sprankjes 'hoop voor vrede' vonken uit de 'hemel' met moederlijke liefde begroet je de bloemrijke schoot…

het blijft bij ons wat eens in kwaadheid werd neergegooid wanneer niemand de moed vindt om ook maar iets van vroeger op te rapen ze doen of alles gewoon is maar dat is het absoluut niet de schakels van het verleden vormen een ketting die tegenhoudt maar ook één die niet af te breken valt daarom kan ik enkel het raam openen om zonlicht…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

zittend aan de kant van het meer turend over het weidse water is het heerlijk genieten een fuut zwemt voorbij met jongen op zijn rug jonge eendjes volgen hun moeder zwanen zwemmen statig in colonne langs het heldere water geeft zicht tot op de bodem een school visjes is te zien in de diepte met de zon helder aan de hemel de wind kabbelend…

Als woorden niet worden verstaan voor wie en hoe ze zijn bedoeld. Ze als scherven op de grond vallen dan voel ik mijn tranen komen. Stromen langs mijn wangen besproeien de scherven op de grond. Waarom schrijf ik nog jouw naam. op mijn beslagen ramen. Omdat ik blijf hopen dat de scherven drogen en we ze weer kunnen lijmen.…

Ik sluit mijn ogen uit diepe bewondering voor jou, oh zoete bloemengeur. Stroom maar in mijn hart en verblijdt mijn lichaam met je heerlijke weldadigheid. Als ik je ruik ben je het enige wat voor mij bestaat. Want alle gedachten verdwijnen dan in een geurende stilte van respect. En als ik weer afscheid van je neem…

de weg liep dood althans mijn gladiolen stierven nog eer ze konden verwelken op een dag die ik niet kende verloor de liefde haar kracht haalde, onverwachts, zelfs niet meer de komende zonnewende alleen nog dunne woorden verlieten, uit zekere nood geboren, leeggedronken kelken deed de geest zo op eigen wijze zijn werk? wie zal…

Kom muze, zing me van de man die Gods wijde velden niet bewandelen wilde. Werd hij niet te vroeg begraven? En zijn lichaam, koud en strak, was het niet nog warm toen wij zand over hem schepten? De wereld is, in haar simpelheid, nog voor menigeen complex en haar draden, over weg en drassig pad gespannen, zijn als struikeldraad. Vrouwlief…

Het overlijden van je Pa, problemen, her en der Groeiden we uit elkaar, zelfs erg ver. Nu alles een plaatsje heeft gevonden Beleven we weer heel mooie stonden. Handje vasthouden,'s nachts jouw arm om mijn schouder Ik bemin je, dieper en oprechter, al worden we ouder.…

wat jij raakte schitterde als goud nu zijn je handen broos en oud het water uit je bron is langzaam opgedroogd jouw wilde bloemen op een hoop gegooid het zaad verstrooid door tijd en tegenwind dat hopelijk weer goede aarde vindt jij hebt alles weggegeven als je in de spiegel kijkt weet je wat er over is gebleven…

paarden, ja paarden hindernissen tot wel twee meter hoog een donkere sloot vervolg met triplebar fluistert de commentator, kom daar nog maar eens over heen de edele viervoeter liet vervolgens het hoofd hangen…

In 't land van cynisme zie ik de rode avondzon langzaam zakken in wat God ooit kon 't donkere silhouet van een paard muggen dansen tussen fruitbomen het achtergelaten dievenmasker en ik bedenk me zelf de dichterlijke natuur van dromen in een andere doorleefde wereld als een oude beambte achter een stoffig bureau teken ik een glimlach…

Rust niet maar daag me uit, daag me uit op een morgen op een morgen zonder regen bij een regen zonder bui Laat je lendenen niet rusten niet de heupen die ik kuste niet de branden die ik bluste op je warme huid, -'t zag er zo onschuldig uit- Maar stoei me, stoei me en vermoei me, alsjeblieft, rust niet rust niet maar daag me…

Het leven raast tussen steden en terloopse slaapplaatsen elke dag een ander ontwaken mijn huis is waar mijn lichaam is in de steensteeg van vervalstad of in de luxe van het dollarhotel ben ik thuis waar mijn lichaam ook wezen mag. ------------------------ uit: 'Deze dagen', 1998.…

Ik heb wel eens vragen En ik weet zeker dat iedereen ze heeft Er zijn wel eens dagen Dat je alles opnieuw beleeft Je hebt me nooit overal antwoord op gegeven Gelukkig verwacht je dat ook niet van mij Want al zou je alles voor een tweede keer beleven Schiet de dag en haar waarheid wederom zo aan ons voorbij…

Het is hier te warm Ik voel en lijk een oven Hoe kan dit nou Ik hoor toch daarboven Ik hoor acht keer boren Het is gebeurd Ik leef dus echt niet meer Gek dan dat dit mij treurt Het licht valt uit Ik ben de malloot want Het valt toch niet mee Een echte schijndood…

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…