Alle inzendingen, jaar 2010, week 36

Voor mij is muziek een gedeelte van je leven Waarin emotie het raken is van de gevoelige snaar En waar de beat je laat dromen in een zwevende Melodie vol met de voelbaarheid van het gesproken hart. Vingervlug demonstreer ik een geuite levensdans Vol met bewegingen van het muzikale ritme Vloeit daar een golf van geluiden over met een Echo van…

twee verwonderde ogen zo blauw als de hemelbogen kijken mij wat angstig aan maar krijgen niks gedaan ik duw je zachtjes naar je stoel je weet niet wat ik nu voel je kijkt verdwaasd wat rond en ik sta genageld aan de grond dan geef ik een kus en draai me om ik zeg je snel dat ik weer kom groei maar kleine man groei uit mn armen en kom…

"Het ooit geroemde Cuba-model werkt zelfs bij ons niet meer !" zegt Fidel. "En onz' sigaren lopen gevaren want 't rookverbod zet ons flink buitenspel !"…

Vreugde zingt de ruimte in als wij elkaar begroeten, het orgel nodigt, partituren wachten op uitgestrekte armen. We zingen in en stralen uit wat ons ten diepste vult, de lofzang houdt ons gaande, vol eerbied leven wij ons in, stemmen vloeien samen. Psalmen spreken door aloude woorden dragen heden en verleden. Krachtig klinken onze…

een oude bladluis zei fier en zonder blozen: ik zit op rozen *** een jonge glimworm staart afgunstig naar de maan: jou kan ik niet aan *** een naaktslak smeekte: genade zus huisjesslak, bied me onderdak *** Het web sloot zich niet “geen vlieg”, zei de oude spin de mot zit erin *** Bram, het vliegend hert liet zich finaal verblinden…

Ik zou er nog maar eens over nadenken, als ik jou was over mijn aanbod, zo vorstelijk en genereus Het omhelst een kompleet nieuwe toekomst, met einders die we kunnen aanraken in de eerste schemering Met Blauwe gaaien, die in hun lavendelkleed boven ons in de lucht wervelen En onder de Paardenkastanjes zullen we de kievitsbloemen…

Langzaam gaat de natuur haar groene kleur verliezen dwarrelend blad wordt over de grens getild van de zomer die langzaam gaat sterven. Door het wonder der natuur. komt er toch weer een nieuw seizoen als licht en schemer elkaar zullen gaan ontmoeten om samen de herfst te begroeten.…

een zilveren vlinder siert mijn ketting ik draag die elke dag Vaak ligt jouw glimlach op mijn lippen soms vult jouw traan mijn ogen Toon Hermans schreef het al "je hebt iemand nodig" hiermee heb ik volgens mij genoeg gezegd het hoeft niet uitgelegd alles wat wenselijk is ik doe het niet voor minder van harte proficiat…

Herfstbladeren zo bros, er waren tranen opgedroogd, strijden stralen in zeeën licht, gericht op komend seizoen, de boezem van ander zicht, gaat het gerucht dat de zomer daar sterven wil, kiemt zaad onzichtbaar uit de prille vrucht, onomkoombaar voor elke vloek of zucht in een bekend bestaan, veegt de laatste zon de sproeten van mijn…

Je legt je benen op mijn schoot je bent ook deze keer weer bloot je lacht, je schatert van genot waar ben je mee bezig, ik schrik me rot hier had ik niet op gerekend ik dacht, ik word alleen getekend eerst aquarel en nu pastel wat dacht je met je potlood wel de tekening is voor mijn man bestemd ik wil, dat je je driften temt haal weg je…

Nu de elzenproppen vallen de bruine beukennoten open barsten en de kastanjes zich rijpen aan de bomen kan men heerlijk genieten van een wandeling door het bos.…

Met losse korrels van striemend zand snijdt de wind door herfstachtig land. Ontelbare druppels geselen het gelaat over de rug van de dijk van dit klimaat Langgerekt asfalt schuift streep voor streep onverschillig onder mij door. De lucht is zwaar, links en rechts trappen trouw de cirkels rond, een kleurloze tijdlijn van een verwaterend spoor…

Jeroen van Hazeldonk uit Stompetoren was nog heel jeugdig, toen hij werd geboren. De vrouwen vonden hem een toffe vent. Al spoedig werd-ie zéér door hen verwend. Ze leerden hem de lusten van het leven, zodat de liefde gretig werd bedreven. De stoten stonden voor 'm in de rij. genoten werd van tomeloos gevrij. Gezegend met zo 'n stijve was…

Het is een groot genoegen Mij op uw beeldscherm te vervoegen. U dan in te lichten Over mijn laatste gedichten Die weer nergens op sloegen. Maar hoe dat ook zij, Uw aandacht was voor mij.…

ik zie je na de lange nacht het leven scheppen jij geeft groen aan gras en boom schemert blauw de lucht laat in wit de wolken komen dromend op hun vlucht opent bloemen in de kleur van het seizoen ontsluit het donkere van toen jij schenkt ziel aan alles om je heen zonder jou ben ik in kou alleen jij bent de godin die leven schept…

Wat is de weg te krijgen wat broodnodig ? Wanneer breekt recht de lijntjes van het wachten stuk? Waar is het loon van het verwaaide koren zo zonder spoor loos weggegooid wat goede sier kon dragen wanneer niet steeds veracht, te min geacht waren de schuren vol van goede vrucht gebleken maar niemand zag en niemand wil de roepstem…

Je nadert me meer en meer, je betovert me meer en meer, je borsten wippen bijna uit je BH als je me ziet, ik spring bijna met mijn mond open op jouw open mond, onze aura's verkleven met elkaar als parende slakken, je oppert zinspelingen die er niet om liegen, het is zelfs God duidelijk dat we met elkaar willen vrijen, maar er liggen praktische…

Hoe vlinderlicht het licht over het nauwelijks groen zo pril als ik waartussen ik begon aan mijn seizoen De toon van 't groen werd diep de tuin kwam vol geluid want wat mij riep bedrieglijk riep liep met de knoppen uit Hoe kort o argeloze voel je de zon maar branden nog tuimelen rozen over rozen ze roesten aan de randen Straks…

In Brabant aan de grenzen lei een brave grenadier, Bij Louwke in de Gouê Ton, daar was hij in kwartier, De hospes was een gulle vent, bij iedereen gezien, Maar 't beste, wat baas Louwke had, dat was zijn dochter Lien. In Brabant aan de grenzen lei een brave grenadier, Vrouw Louwke tapte van het vat hem menig pintje bier, Zij droeg een muts…

zij was stil dacht na, zo diep over ver het voelde als kil doch de ogen traanden vaak in het licht van een ster een eeuwigheid later was ik er zelf daar, aan het warme water mijn stem trilde het was waar hier zag ik nog haar voetstappen in het zand ruiste nog de bries door het losse zwarte haar verliefd dwalend over het strand…

geef mij nu als een van allen zonder geweten als een van velen laat me vallen in jou vang me dan draag mij over het gras op weg naar het water naar een zee van genot ontneem mij mijn geheim neem mij dan neem mij mee laat mij zijn zoals ik leef liefde beweegt zoals het leven leeft lief, zonder geweten zijn wij vergeten en…

Aan I. De kunstenares maakt meesterwerken tegen elke prijs, maar zelf is ze van onschatbare waarde, niets eist ze voor zichzelf op enkel een plekje op aarde…

schipperen kan alleen als twee kanten wal dragen, waar water botst en verlegen lelies bloeien langs het kroos verlaat de dag de ongeboren zon tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel of de karekiet wel houvast vindt hij zingt er wel maar toch laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed de riemen slijten slechts voorzichtig…

Kolderiek periodiek (2 uit een serie van 100) I Deze tekst is zinloos U had dit net zo goed niet hoeven lezen II Nadat hij de lege pagina gelezen had kwam hij tot de conclusie dat er niets stond…

"Rutte, Rutte, Rutte". "Dat is drie maal majesteit", zei Rutte. Dit is echt voor de laatste keer! Ja majesteit, ik doe wat u wil voor de derde keer. "Wat wil ik nu weer"? Nee majesteit, mijn naam is Willink. Maakt mij niet uit, zolang u doet wat ik wil. Ja majesteit, zoals u wil want ik ben Willink. "Ja, wat is er nu weer aan de hand…

Hi, haikukoe how do you do, maar de Schotse koe is haikumoe…

Zo graag nam ik je mee, naar een leuke plaats, zo graag toverde ik een lach op je gerimpelde gelaat, zo graag, liet ik je eten wat je wou, chocolade of dozen koekjes je pikte ze gauw. Zo graag mensen in de maling nemen, lachen om de gekste dingen, zo graag. Maar hoe graag ik je ook aan het lachen zou willen maken, het is alsof de lach…

Voor mij is elke nieuwe dag een feest met een grote glimlach, want achter de wolken komt de zon en na regen komt zonneschijn met een nieuwe uitdaging in het leven. Vandaag was de dag begonnen als gister, want het begon zo rustig en zorgeloos totdat ik rond de klok van tien plots wakker schrok en mij realiseerde dat ik me verslapen had.…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

Gebeten hond kijkt uit naar kuit om bitsig terug te bijten Geen mens komt meer het tuinhek uit zonder dat wijs te weten. Beter toch geeft men hond zijn worst opdat hij braaf gaat kluiven en voedt men hem met liever kost dan bitterzure druiven. De hond die toont zijn tanden reeds en grommend gaat hij bijten verscheurend al wat niet verwacht…