Alle inzendingen van elze

Soms als het regent in jouw nacht daken misnoegend schreien de wind strepen maakt op het veld dan zijn je wangen de uiterwaarden van al jouw verdriet al zou je willen vlieden voor instortende oevers, dan nog ben jij het waaiend riet dat buigzaam haar nest beschermt tegen de degens die jou voortijdig al hadden bekrast jij leeft voort in…

De oogleden nog dichter dan voorheen om de dodelijke spraakwaterval te ontwijken, heel de wereld is kozak en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat…

Ik wil geen nieuwe dans want gisteren lijkt nog gesloten het stropdassenuur stapte op maat langs me heen, scheurde het bladmuziek moedwillig en strooide met overtollige wijsheden doelbewust was het ranke naakt aan mijn zij geschoven ze dicteerde - moge God weten wie ze was – uit een boek zonder kaft de titel kon ik wel raden […

het strakke blauw van de hemel trekt sporen over het vlakke land de dauwoedemen ademen hun vrijheid om tenslotte te verdwijnen in het niets ik ken geen bergen die hoger zijn luchtkastanjes nog niet gerijpt in hun stekelige huis vallen te vroeg blijven ongeraapt kleven en leiden de herfst naar weer een ongerept seizoen het…

In slechts één taal verricht de dichter zijn poëzie en kladt vervreemde woorden voor zich uit en spelt verdoemenis met tekens uit den vreemde ***************************** Hoe dicht is de nacht als tonen van weemoed zich buigen over verzoening waar eens het zwaard gespleten persoonlijkheden achterliet in het moeras waar de dood ogenschijnlijk…

Hoe kan ik de luister in jouw stem behoeden voor mijn vers die slechts bovenwinds te horen valt en echobloemen laat verwelken want mijn stem is ademloos zoniet jouw gewelfde silhouet, met een ietwat Rubens en het strakke van een buikdanseres mijn lief, jij bent mijn loods die mij tot ver in jouw haven brengt en me laat aanmeren tot het…

het broze leven herkent de zwaluw die aflatend het tij laat vieren om dan toch te vluchten daar de nieuwe kou te striemend voor hem zal wezen de dood als een concept in een oude jas kleedt de jaren magerder dan de tekenen van de herfst die de bladeren ontdoen van de titel dat schoon ook schijn kan zijn geen minachting van het seizoen…

in deze stilte zijn we samengebracht verwekt met broze snaren voortgebracht door een onvoorwaardelijke liefde en dan biedt de hemel haar een nieuwe kans met wolken die de prille maagdelijkheid verstrengelen met het genoegen van een eeuwig leven elze…

vanaf een grote hoogte kijk ik het leven aan, de dood van de oude dame is slechts een wond die sluit haar gezicht lijkt vertrapt maar is slechts een bladzijde uit een oud geschrift, geen doctorale betekenissen of een afdruk van de grijns die haar heeft verstikt de dood maakt hindernissen en spreekt van binnen uit bemoeienissen die streelden…

Ik wil mij niet herinneren wanneer het zwaard me treft en ik onthoofd in het licht verdwaal * zoals het vuur me bestrijkt als de sterren naar me staren en ik onnoemelijk nog veel lijd van die voorbije jaren kan ik pas loslaten als het duister me omringt en schaduwen één zijn met mijn gedachten ? of is de dood het streven waar mens…

Kind van tijd en onbesef Vestigt u hier in uw habijt uw brief met aanhef getekend met zwart krijt De dood onlangs kwam mij te vroeg waarlangs de lans ook mij begroef niet in aarde of in steen of in de ruimte eromheen was er plaats voor deze gek vanachter een gesloten hek…

Geen beeld staart me na in ’t vlokkend ijs wanneer ik ga in een tastbaar sterven dat lokkend fuift Stappen die gesmeed in ’t heetste vuur verliezen de glooiing van het besef en ik zal dapper wezen doch zonder moed, waag ik mij zonder lichaam in de vertes van jouw bestaan…

glimmende gezichten in een karakter vol schoonheid, geschoeid met landen die allen de kleuren dragen van een uitgebeende beschaving ‘k zag ook snelle tekens die geprent de tijdcapsule lanceerden die in mijn lens werden gespot door heelmeesters met bleke handen en wangen als ovenwanten toch een hoera voor dit angstsyndroom welke de kwetsbare…

de wildernis van het Wad leek vanmorgen even op een getemd beest , de stilte was breekbaar op het moment dat de heilige zijn woord verbrak en sprak met de schittering in zijn ogen zijn borstelige wenkbrauwen scheidde het brakke water met de waarheid in zijn ziel, in zijn kielzog liep de koestering naar hoop dat het leven voor het gerecht…

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

Ik wou niet aanmeren in de lengterichting van jouw dromen waar rijkdom zich mengt met de etiquette van zelfgenoegzaamheid jij vluchtte toen onze raakvlakken het gezang absorbeerden van het gelukkig mogen zijn ik weet dat het ijs zich niet verhardt bij jouw winterse buien en dat de zomer in jouw valse lach steeds weer de herfst laat…

voor de deur huist er slechts wat buiten, blotevoetensneeuw gelesporenpies en de laatste afdruk van dit jaar, voor mij geen grote maat het passen heb ik afgeleerd klompen uit en klop de sneeuw uit de plooi van je broek, deuren dicht de kolenkit is pas gevuld en kijk uit dat je niet op mijn breiwerk zit aan de muur hangt Volendam in het…

Waar verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik…

Het is alsof men op klarinetten speelt wanneer de nacht op het water landt en grijze schimmen stilstaan bij het geler worden van de maan toch neemt de tijd fatalistische vormen aan en verdwijnt en kwijnt het menselijk ras weg in een materialistisch moeras de struiken langs de sloten ademen niet meer, ze besloten om ons als skeletten…

hoe kwaadaardig spreidt de avond zijn zwarte lokken en besmeurt de deurmat met oud belegen woorden de nacht onpartijdig van geest toch aanwezig met voorbereide zetten die mat maar wel opmerkend zijn want geen duisternis kent zijn gelijke onzedig en samenzwerend scharniert de slaap op lustige momenten, het laken herkent de melodie en figureert…

Hoe de nacht mij ook bemint en loze uren de tijd bedrinken met de regen aan het zolderraam stamel ik pijnlijke kreten die gesmoord door het kussen zich als zwaluwen nestelen in de zin des levens de tijd beraadt zich als het licht zich eindelijk om mij bekommert en ik vermoeid weer aan een nieuwe dag begin…

Ik dacht te zijn maar ik was monddood het was zij die floot op lippen roze en zoet De lucht verstond de belofte al was eigenwijsheid haar grootste goed, benedendeks was zij de kapitein en ik de schrobber in haar hand Toch eenmaal aan de bovenrand geraakt waar de zon haar ogen spleet en haar grimas kathedraalde tot in de kerkers van…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

ik schilder jouw naakte lichaam als een voorbij stormende komeet jouw vluchtigheid speelt mij parten ik geraak niet meer bij jij schreeuwt de sterren naar benéé en toch ben je verwonderd wanneer de maan niet meer naar je lacht en het donker van de nacht jou omsluit in razernij ontstoken, treft mijn liefde jou geen blaam, enkel door wat…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

Het is niet zozeer dat mijn hart de vluchtweg is van de bruid, neen de jonker was van huis uit arm *** kromme tekens een stip met een haal met aan het eind dat open maar verwaand steeds maar weer het antwoord weet al zijn de vragen onschuldig doch is het berouw verankerd in het meisjeshart dat niet één maar vele kamers had. en dan…

Lees dit eens even door terwijl ik je ogen volg die langs de letters glijden en lezen van de spijt die beduiden dat mijn leven slechts voor jou is bestemd Ik kan de oerknal niet terughalen uit de jaren die zijn weggeleden zoals een droom die onwerkelijk leek te zijn om dán te worden beleefd terwijl jij de deuren sluit Het papier in je…

in deze marmeren wind waait het leven telkens één klokslag terug in tijd waar de nagalm het restant tracht te bewaren heel diep in mijn hand raast het geweten, nietszeggend is de allerlaatste strohalm van deze opgeheven schoof we hebben geluid, de theorie gesplitst in woorden, maar tenslotte verdwenen ze en kwamen we nergens uit…

ja we worden ouder zeg ik telkens als de nacht zijn vrucht werpt en ik hongerig het gezalfde tot me neem de dood leidt terug en spreekt de tijd tegen, de tijd die alsmaar kort er is geen wetenschap in deze allure van een plaatstalen aarde soms ben ik zwak en mompel een gebed, maar het is niet waar dat de hemel splijt voor onvolkomenheden…

De wijzers teruggezet, de tijdslet in een macaber perspectief dwalend tussen de getijden hunkert de geseling naar het volgend seizoen zomaar een klok, spinsel van planning die leidt tot boosheid waar haat strandt op het blijven stilstaan van het hart de ware tijd is zoekende in een chaos die geordend door het journaal marcheert om tenslotte…