biografie: Jan van Nijlen
1884 - 1965
Nijlen, Jan van
Eig. Joannes Joannes-Baptista Maria Ignatius, Vlaams dichter en essayist (Antwerpen 10.11.1884-Ukkel 14.8.1965). Was van 1919 tot 1949 als taaldeskundige verbonden aan het departement van justitie te Brussel. Behoorde tot de generatie tussen Van Nu en Straks en Ruimte; had toch, evenals zijn tijdgenoten uit Nederland (Bloem, Roland Holst, Greshoff) een duidelijke signatuur. Voor wo Ibegonnen in de sfeer van Karel van de Woestijne, vond hij na een onderbreking van tien jaar zijn eigen stem: beheerster, bescheidener, gewoner, met soms een vleugje ironie. Formeel heeft zijn vers een klassieke metrische en strofische verzorging, wars van enig experiment; het getuigt van uitnemend vakmanschap, vooral omdat het een romantische gevoeligheid weet te behouden, die evenals bij Bloem in de loop der jaren nog toeneemt.
Ondanks zijn medewerking aan versch. tijdschriften en de literatuurprijzen die hij ontving, was Van Nijlen in Vlaanderen tussen de twee wereldoorlogen min of meer een eenzame; in Nederland, waar de meeste van zijn bundels werden uitgegeven, vond hij veel weerklank. De motieven in zijn poëzie zijn ontleend aan het vliedende leven: herinneringen aan de jeugd, geluksverlangen, berusting in het onvermijdelijke leed, aanvaarding van de ouderdom en de naderende dood. Zijn jeugdherinneringen werden onder de titel Druilende burgerij gepubliceerd in Tirade (10, 1966), in 1982 in
boekvorm uitgebracht.
Er is een onmiskenbare verwantschap met Bloem, die eveneens sterk georiënteerd was op de Franse literatuur. Bij Van Nijlen blijkt dit ook uit een aantal essays, o.a. over Francis Jammes (1918) en Charles Péguy (1919). Na de Belgische Staatsprijs ter bekroning van zijn schrijversloopbaan in 1955, viel hem in 1963 van Nederlandse zijde de Constantijn Huygensprijs ten deel.
Werken:
Verzen (1906); Het licht (1909); Naar 't geluk (1911); Negen verzen (1914); Uren met Montaigne (1916), essay; Het aangezicht der aarde (1923); De lokstem en andere gedichten (1924); Zeven gedichten (1925); De vogel Phoenix (1928);Geheimschrift (1934); Het oude kind (1938); Gedichten 1904-1938 (1938); De dauwtrapper (1947); Herinneringen aan E. du Perron (1955), essay; Te laat voor deze wereld (1957).
Inzendingen van deze schrijver
28 resultaten.Bericht aan de reizigers
poezie
2,6 met 200 stemmen 27.196 Bestijg de trein nooit zonder uw valies met dromen,
dan vindt ge in elke stad behoorlijk onderkomen.
Zit rustig en geduldig naast het open raam: ...
De harmonicaspeler
poezie
Gezeten op de drempel van een huis,
speelt hij gewichtig, stoer en onbaatzuchtig
voor iedereen. Zij, die het vaderhuis
nimmer vergeten en zij, die voortvluchtig ...
De schepen
poezie
Ik hoor vanavond verre schepen fluiten
En, even hopend, schoon ik niets verwacht,
Druk ik mijn hoofd tegen de kille ruiten
En zie de haven in de blauwe nacht....
Voor hem die al dees dagen
poezie
Voor hem die al dees dagen, zonder bate
voor zijn verdriet, zijn eigen ik ontvlood,
en langs de huizen liep met kaken rood
van drift en pijn in 't harte bovenmate;...
Vreugd en vrede.
poezie
De vreugde is 't gevoel van de nakende morgen
En tooit elke stond met haar innige lach,
Evenals de vrede, na werken en zorgen
De weemoed versiert van de kwijnende dag. ...
De zwerver
poezie
Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen
Tot op de heuvel in het late licht.
En vóór mij kronkelen de duistre wegen
van ‘t avonddorp, dat daar verlaten ligt....
DE JONGE WOLF
poezie
Kom, laat mij los, laat mij maar lopen,
ik vind de weg wel door het bos.
Mijn hart is sterk, mijn oog is open
Kom, laat mij lopen, laat mij los....
De bruid
poezie
Wie roept er in de nacht? Welk aards gefluister
groeit uit de diepten tot gejuich of klacht,
welk is die stem slechts hoorbaar in het duister?
Wie roept er in de nacht?...
De kooi
poezie
Ik voel de lust te reizen, te verhuizen,
of schepen fluiten die vertrekken gaan,
als in het najaar, in de koffiehuizen,
weer gladiolen op de tafels staan....
Franse wijn
poezie
"Dégustation de vins français"
Dat is het enige wat ik ken
In deze streek van mist en regen
Waar ik gevestigd ben,...
Circuslicht
poezie
'k Zie elke avond aan de hemel branden
De gloed van 't circus en ik ben verblind
Door 't lokkend licht, ginds in de lage landen.
't Is of in droom het leven herbegint,...
Scotch Terrier in een koffiehuis
poezie
Hij zit zo rustig in het koffiehuis
Op 't smalle bankje lusteloos te geeuwen,
Als een die, overal en nergens thuis,
Tevreden is, tot aan het eind der eeuwen,...
Gescheiden
poezie
De zomernacht die hen zo diep ontroert
Zal hij wellicht, zij nimmermeer vergeten;
Hij was als zij: verwonderd en vervoerd,
Zij niet als hij: gepijnigd en verbeten....
De desperate dronkaard
poezie
Hij wil gelaten van dit leven scheiden
Voorgoed vertrekken uit dit somber oord,
Waar niets hem noch kan boeien noch verleiden,
Hij heeft te veel gezien, genoeg gehoord....
Carpe Diem
poezie
Indien het waar is dat de sterren
Voor eeuwig in de ruimte staan,
Zonder dat iets in een nabije of verre
Toekomst veranderd wordt in dit bestaan, ...
's Mensen begin en einde
poezie
Wij eindigen zoals wij zijn begonnen:
Kaal en onmondig en sentimenteel.
Alles wat leeft keert weer naar de oude bronnen
Van 't paradijs. En dan? Ach, weet ik veel....
Ziekenhuis
poezie
Van zorgen kan ik deze nacht niet slapen.
Ik staar door 't venster doelloos voor mij uit...
Werd zó de wereld van eerstaf geschapen
Met maan en wolken, zonder een geluid...
De Nachtschone
poezie
De hele wereld heb ik afgereisd
In droom. Wat is mij van die reis gebleven?
Niet veel meer dan 't verlangen om nog even
In een verlaten tuin, waar de avond grijst,...
Ziekte
poezie
Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht
In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen,
Als van de dagen die men heeft verwacht
Men zeker weet dat nimmer één zal komen, ...
De cactus
poezie
Kaal staat hij voor de blankheid der gordijnen,
verschrompeld in wat kiezel en wat zand
en mist zijn ziel: het alverschroeiend schijnen
der eeuwge zomers van zijn vaderland. ...
Geloof
poezie
Nu alles faalt, heeft dit alleen nog waarde
Voor mij, die nooit één waarheid heb ondekt,
Ik zal van U niet scheiden als deze aarde
Mijn pover lichaam dekt....
Eenzaamheid
poezie
De mens is eenzaam tot en met zijn dood.
Nooit is één liefde, nooit één vriendschap klaar,
En, zelfs geboren uit dezelfde schoot,
Zijn wij nog vreemden voor elkaar....
In memoriam J. Slauerhoff
poezie
Zeeman en dichter, zwerver en piraat,
Van 't aangebeden en vervloekte leven
Wist je dat alles eenmaal moest begeven
In 't wisslend lot, ook van den zeemansstaat....
Maannacht
poezie
2,8 met 31 stemmen 10.405 Roep mij niet wakker midden in de nacht
omdat de maan bloeit met zo fel een luister
er blinkt voor mij in 't schijnbaar dode duister
een dieper licht dan ooit ik heb verwacht,...
Grafschrift
poezie
1,6 met 183 stemmen 48.478 Hij was een stille, zeer bedeesde man,
die hield van bloemen, dieren en insekten
totdat het warme gras zijn lichaam dekte:
't is nu gedaan met de heer Nijlen (Van)....
Heloise en abelard
poezie
1,4 met 237 stemmen 32.996 Alles had ons moeten scheiden,
alles bracht ons tot elkaar;
van een grondeloos verblijden
werd de najaarshemel klaar....
Geloof
poezie
1,3 met 592 stemmen 59.589 Nu alles faalt, heeft dit alleen nog waarde
Voor mij, die nooit één waarheid heeft ontdekt;
Ik zal van U niet scheiden als deze aarde
Mijn pover lichaam dekt....
De eenzame
poezie
1,9 met 108 stemmen 23.954 Een grijze middag in 't begin van mei,
een klein café 'Au Voyageur' geheten,
in wolken rook rijdt soms een trein voorbij…
Wat doe ik hier? De hemel mag het weten....
