Alle inzendingen over Sylvia Plath

In de Nederlandse poëzie - die ik niet zo goed ken - kwam ik het tegen in de briljante bundel van Bette Westera Ik leer je liedjes van verlangen, en aan je apenstaartje hangen (met prenten van Sylvia Weve). Net zoals verzen van veertien lettergrepen en nog andere varianten.…

Een kikkerlijkje drijft lichtend op de rivier pas doodgebeten.…

Bij jouw lijfje wil ik blijven, liggend in het nieuwe licht. Met jouw lijfje wil ik vrijen, met jouw teer en wit gezicht. Maar ik trouw niet met je, wichtje, wichtje, wichtje, liefje, wit! Lees dit straatgoedkoop gedichtje: ik ben maar je babysit.…

Oranjerood: Bengaalse vuren hebben ons in gloed gezet. Wij flakkeren op, zij doven uit. Maar killer zal de nacht niet zijn dan lui-ontluikend nu: 4 maart want wat zo hevig in mij woedt, is roder nog dan rode vuren! Ik heb in jou een stem ontwaard, de roes van samen en alleen. "Ik wil jou wel!" en toch weer niet: verlangen en verzet. Jij…

Gij, scherp en krochtig krijt des schreienden contrapunts, wie zong de elegie "Ik heb geschreid, mijn handen zijn als droge bossen."? Bladen (als deze) hebben dwaze (en lede) ogen, vader, hebt gij mij gehoord? De weg was leidend, verbrijzel(en)d de muze en hoe ik vaak en vaker leed, niet iemand heeft mijn toegegroeide ogen van een…

In mijn handen ruik ik nog de jouwe - blijft handengeur een maandlang hangen? - en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Ik weet niet of ik schrijven moet: mijn licht, mijn hel en schreiend bloed, of: tu es mon coeur du matin, Fleur de Blasin. De eerste, groene lentewind. Onopgeloste dissonant, onstoffelijk. Mijn prinsenkind, door u, in u ben ik gebrand en weet niet of ik schrijven moet: mijn levenslicht, mijn woedend bloed, jij schrijnt in mij als eb en…

Flets ruikt de vroege regennacht en rauwt het natte licht als deze onbepaalde dagen. Niet één die clavecimbelt, mesto cello speelt. Of moet ik in c schrij(v)en?…

Lichtend wil ik zijn voor Lawrence, Lawrence, Lawrence! en voel mij donker.…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST! Dans tes yeux de pénombre une pluie de mélancolie flotte ton être tzigane vide et mélancolique en do dorique de tes yeux sourds et vagues…

Een wit twijgje breekt en vliedt door het grijs water het water dat klaagt.…

Jij brak in knop alleen ik kan het niet, ik kan het niet en wil het niet aanvaarden: het dagelijks te witte licht en in de lenteluchten de zijdenlichte witte vleugels die mijn zuchten willen dragen: Elise! Elise! Ik moet jou niets meer vragen, maar opwellend zwellen dikke parels: flou ontwaar ik enkel nog jouw dichtgebleven rozenknop…

Aan Elise Valcke Elise lig jij in je knopje daar, stil te zijn en te genieten van de frêle novemberzon? Achter je grafje lopen cru, nog niet begrijpend kinderen met roze haar: engeltjes, bijna uit hun knop gebroken.…

Ik zal van je blijven houden zoals in de maanloze nacht en het dode muizenhuis. Het niemandsclavecimbel zingt nog Johann Sebastian Bach ademt je naam, ondanks - geen (enkele) verheerlijking, verbloemd en ik noem je bij je naam, zal van je blijven houden.…

Mijn kat is dood, de gele bomen treuren. Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

Predikherenlei: een visje ligt te sterven boven de Leie.…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

Ik woon niet waar ik meen te wonen als in het donker van deze venster- loze kamers de letters van jouw gele naam op elke muur mijn eigen zwak- heid tonen. Het is laat. Ik heb me- zelf ontdekt. Hoor je, ik heb gezegd: "Ik woon in andermans huizen waar tuinen bloeien, steeds, als 's zomers. In de tropen." Mijn tere pen trekt uitgeschoven…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden. Prince, mag ik je vragen niet om mij te treuren, niet om wrange beelden, niet om onze weelde ener fel- begeerde herinnering…

Maman! Tu es le faucon qui m'entoure et qui me suit dans la fuite que je prends pour les risques les plus rouges de ma vie comme des oiseaux sauvages et surtout ceux qui me mordent pendant que je plonge en te cherchant dans les profondeurs de l'océan. Maman! Volons, nous deux, volons donc dans l'eau jaune de notre simple vie, maman…

Goudgeel weer het bier en lollig de jongens. Waar moet dat henen? Mijn plan om non te worden weer twee weken uitgesteld - eerst wennen aan het idee, de drie geloftes onder mijn armen nemen in plaats van - goudgeel bier loopt langs mijn wangen. De jongens raken mijn armen aan. Waar moet ik heen? Boerend vertel ik een mop iedereen lacht terwijl…

Het fileermes heb ik klaarliggen. Wie ben je? Ik zal het weten. Keurig zal ik je na het fileren weer aan elkaar naaien. Want zo ben ik ik heb liefde ------------------------------------------------- Uit: 'Men zegt liefde', 2003…

de ces jours, vous me confiez que je suis si vieille que des feuilles sèches, ridées et presque mortes d'un automne prochain que je connais depuis longtemps, mais vous!, vous êtes un tendre printemps! Ce vent clair et doux dessine les contours de votre mine divine et de votre vert frais. Je sais que je suis vieille. Je vais dormir maintenant…

Van roestvrij staal was zijn gezichtscontour alras, haar zogezegde slangengif zou hem niet langer meer verrotten en die veel te weke tintjes groen in haar zo bleke lentebotten bevroren onder zijn druk van snoer die zij probeerde nog te weren. Doch de hardgeworden kern van uien uit haar wintertuin verwijderde zij zorgvuldig, ook de nieuw uitziende…

Vannacht stond zij wat ui te eten. Die ui was op azijn gezet, met lieve kruiden. Het geroosterd broodje mét neutraliseerde haar gezien de combi- natie beider smaken. In die dagen werd hij ingekeerd, zijn roestvrij staal verweerd. Hij zag eruit als in geen tijden afgestoft, haar serreplant als goed verzorgd met zwoele bloemen op het Zuiden…

Klokje in de sneeuw, mag ik je liefje worden in de wintertuin?…

Ontken niet langer mijn gebinten na de hints die ik je gaf. Je blinde blik maakt me heel ziek. Je droeve ogen zeggen mij: "Mijn bedelkind, mijn lentewind, mijn labyrint in droeve dagen. Waar was het nou precies alweer? We horen samen onze vragen. Of er antwoord is komt later." Je gesnater maakt me ziek en evenzeer vraag ik me af: waar…

lange roze mails. Ik denk jou toch te mogen delen in mijn nachten, mijn gedachten, weet je wel? Ik voel een renaissance, lieve France, ik hoor je niet! Smorend wordt mijn souvenir... Mag ik morgen op je wachten in een nieuwe dageraad? Ik laat je nou, je wordt zo stil en grijs! Schrijf me: ben ik met dit mailtje hopeloos te laat? Je baart…

Le temps me semble ouvert et bleu, ce temps trop tôt et chaud au cours d'une promenade au bord de la mer pendant mes réflections de velours du matin. Je vous rencontre à ce moment: dans vos yeux je trouve le tonnerre d'un ton brûlant, vos yeux sont riches d'un gris illuminé et d'un azur en fleur qui me monte à la tête. Est-ce que j'…

Antoine, comme vous m'avez voulu, mon cher, je me souviens de vous présentement après autant d'années. C'était une aube d'un printemps hésitant. Comme j'étais jeune - encore - je vous rencontrais au bord de la mer à Saint-Tropez. Après de m'éveiller, je me promenais envers toutes les teintes bleues autour de moi, rêvassante d…