Alle inzendingen van Sylvia Schrijen

voor vingers ben ik bang mijn tante zaliger rachel haar achtertuin -pioenen mijn kind dat ziek is stella mijn kind dat zoek voor bach mijn vingers…

mama's hart is aangevallen sjaan wordt jarig telefoon één één één één - 11 uur 11 voor leken - kom nu nu syl schrielt zij twee drie één één sjaan mijn zoon is jarig…

hoogblond de haren dun al dat verlies…

wij stegen leegzaam op wij wisten alles…

woestijn een man een jonk in die woestijn een vrouw een meissie het jonk het meissie de man de vrouw die beiden oud de rimpels hoog op een balkon ze hebben iets het jonk het meissie het meissie met het jonk…

Je loopt zo elegant zo als ik stiekem naar je luister en in het tegen- licht proef ik de rand van dissonanten: zal ik voor je zwichten? Jouw zomerfluister is een zwachtel op mijn zere huid, jouw tere stem be- zingt de taal van het zo grijze evenwicht in ons verwante en weke duister. - - - met dank aan J.S. Bach voor zijn fuga…

drie boxjes Marlboro die zij op een gepast moment daar had geprefereerd. Mijn zoetekauw had er haar ijsjes voor gelaten in Warschau.…

Twee weken later op datzelfde land lag jij daar weer. Die boer had reeds het vlas gewiekt - zag ik - en naakter dan die droge stoppels kon niemand zijn toen ik daarlangs mijn dagelijkse wandel maakte. Jij zag me niet, ik zag je wel: ik zag jou in je zomervel.…

Ineens was daar een rood van mij dat jij ontkende. Wij lagen samen bloot op vreemde oevers toen mijn moeder zei dat het niet mocht.…

Wij lagen in ons blauwste zomerbed en in een zuider voile afgesloten. "La Provence?", vroeg jij toen, alsof jij dat niet had geweten! Verleden week heb je me nog gemist in het zo groen tot geelgeworden Vlaamse vlas, toen ik er echt - ja echt! - niet was.…

Toen ik de avondtuin inliep vroeg zij: "Mam, moet ik je muts dan halen?". Mijn kind kon niet snappen dat ik erger dan balen zo misselijk van haar uitspraak werd, ondanks de breedkatoenen sjaal en mijn vieux-rose lentejasje van Chinees satijn. Katrijn, zei ik, hou op!…

Als de wijzen uit de aarde vallen en uit het rijzen van de avond, als de kleuren zijdend grijzen wanneer het licht al talend daalt, dan stijgt de diepste cello-snaar door het herenhuis. Zohra heeft een nest gebaard: beneden in de stal liggen moeders muizen: een lapjeskat in grijze tinten, een witte langhaar en een grijsgestreepte kitten in…

Zie, zoals ik naar u kijk op deze zaterdag, zo wil ik van uw stille wimpers eten als ik mag? Veertig dagen en iets meer heb ik naar uw stilzwijgen gezocht. Kinder- stemmen in mijn kamer klinken lang in deze passionele lente. Zie, zoals ik naar u kijk op deze dag: hoe kan ik u bereiken? Ik hoor uw zuchten van de nacht. Waar blijft het licht…

Bach, kunt u verklaren dat ik tranend ben? Het leven heeft me aangegrepen in uw contrapunt, mijn haar zit in barokke krullen. Vergeef me de hobo in mijn ver- stild en hullend huilen in uw lijnen, het verhaal in uw koralen. God, bewaar mij in uw lijden, in het zijden lentelicht van mijn zware dralen: ik wil mij aan u wijden in de nacht,…

Brief aan Rutger Kopland bij het lezen van De stem van een cello uit 'Wat water achterliet' Beste dichter Het oergeluid der cello kunt u vinden bij het baren van een kind en bij het windloos voelen. Denk toch niet aan jaargetijden: klinkt de herfst van tessi- tuur dan lager dan het zwoelen van de lente in uw oren? Rutger, luister even…

Ik moet iets doen, weet niet meer wat als ik uw lila stem beluister. U zegt, op cultureel gebied? Uw uitleg klinkt wat duister! Het voorspelde geld? Een speld. En... een nieuw lief? Ik ben geen griet, mijn liefde is sinds lang gefluister in de seringenboom in volle bloesem.…

vertel me toch hoe ik mijn ogen sluit, mijn ogen sluiten mag bij avond, bij het duisteren, op elke nieuwe dag omdat ik u zo voor me zie als mijn verleden vader. Vader! Op je allerlaatste bed - de witte hyacinten bloeiden - vroeg je mij waarom ik uit betraande wimpers keek naar vroege en vreemde verten. God, ik weet dat u veel dichter…

Eet jij pijnboompitten? Op een terrasje zitten zij: het meisje en de dichter. Soms, zegt hij. Wanneer? Zij kijkt hem flitsend in de ogen aan. Wanneer de lente komt in regenbogen, zegt hij. Lichtgeraakt vraagt zij zich af: wie heb ik voor mij hier? Gebakken zijn die pitten goed, gebakken in de pan met uien! Waarom blijf ik hier…

Verheven op de zwarte toetsen raakt zij snel het vleugelspel. Bij de aparte oppoetsbeurt heeft zij het wit zelfs gladgewreven. Als het oker later valt, heel even door de voorjaarsramen, gaat zij traag een Triste spelen. Grijze en verstilde beelden zweven door de avondkamer - ziek. Zij zoekt een scherpe bril om haar zwartwit verhaal in…

Een jonge lente doet vergeten wat ik in de ochtend moet. Je hoort te eten, zegt mijn arts. En wars van een subliem ontbijt, verblijft een rijke tafel leeg. De gouden vleugel lonkt mij toe, hij heeft mijn ziel zwaar aangevreten! Zieke klanken kleuren mij: het flauwe en blankste iel, alsof ik een palet verzweeg.…

La soirée de l'onze avril un bal galant se situe au centre de la ville. La musique vague de la mer se ballonne entre des enfants char- mants. Les petites filles sont drapées en robes nacrées. Quelques couples agés - ils semblent purement la vérité - dansent l'aube jusqu'au midi. Dans les ténèbres de la nuit, je te cherche, ma chère Flavie…

de la réponse c'est que j'espère de pouvoir recevoir votre lettre - à l'onze suivant? Ce temps sent long! - sur mon adresse nouvelle à Paris. La boîte à lettres ici-bas reste très vide. Mais je suis en train de goûter une tasse de thé jasmin, mon cher... un instant si vous voulez? La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant…

(Flavie & Antoine) Ne me répondez donc certainement jamais que je suis tôt avec cette lettre après à peine un jour comme si j'aurais voulu vous attendre, je me pro- pose où, mon cher? J'ai quelque chose douloureuse à raconter: le jardin n'est plus à moi à cause d'un déménagement imprévu. Après avoir lu votre poème de hier, j'ai fait…

Ma chère Flavie, le vide n'est rare- ment gris! Il-y-a l'éclat des fleurs du printemps qui fleurissent: les petits narcisses faisant le tour d'un arbre ancien caressent les crocus jeunes et violets pendant que les tulipes blanches le long de l'allée vont en bouton. Anémone! Quelle perspective! Sincèrement, Antoine…

Antoine, comme vous m'avez voulu, mon cher, je me souviens de vous présentement après autant d'années. C'était une aube d'un printemps hésitant. Comme j'étais jeune - encore - je vous rencontrais au bord de la mer à Saint-Tropez. Après de m'éveiller, je me promenais envers toutes les teintes bleues autour de moi, rêvassante d…

Le temps me semble ouvert et bleu, ce temps trop tôt et chaud au cours d'une promenade au bord de la mer pendant mes réflections de velours du matin. Je vous rencontre à ce moment: dans vos yeux je trouve le tonnerre d'un ton brûlant, vos yeux sont riches d'un gris illuminé et d'un azur en fleur qui me monte à la tête. Est-ce que j'…

lange roze mails. Ik denk jou toch te mogen delen in mijn nachten, mijn gedachten, weet je wel? Ik voel een renaissance, lieve France, ik hoor je niet! Smorend wordt mijn souvenir... Mag ik morgen op je wachten in een nieuwe dageraad? Ik laat je nou, je wordt zo stil en grijs! Schrijf me: ben ik met dit mailtje hopeloos te laat? Je baart…

Ontken niet langer mijn gebinten na de hints die ik je gaf. Je blinde blik maakt me heel ziek. Je droeve ogen zeggen mij: "Mijn bedelkind, mijn lentewind, mijn labyrint in droeve dagen. Waar was het nou precies alweer? We horen samen onze vragen. Of er antwoord is komt later." Je gesnater maakt me ziek en evenzeer vraag ik me af: waar…

Klokje in de sneeuw, mag ik je liefje worden in de wintertuin?…

Vannacht stond zij wat ui te eten. Die ui was op azijn gezet, met lieve kruiden. Het geroosterd broodje mét neutraliseerde haar gezien de combi- natie beider smaken. In die dagen werd hij ingekeerd, zijn roestvrij staal verweerd. Hij zag eruit als in geen tijden afgestoft, haar serreplant als goed verzorgd met zwoele bloemen op het Zuiden…