Alle inzendingen over haiku

De zon schiet gaten, in de wereld vallen kraters, één deel blijft schaduw Bevangen stampers, honing die wespen verleidt, ontlokt vruchtbaarheid . Katten van de maan, jacht op de zonsondergang, lichtval blijft bestaan. Graven geleden, was de aarde nog één tuin, nu een Fata Morgana. Licht zichtbaar in leegte op de grens van het duister…

speelse bladeren verlaten weldra de boom alweer een seizoen…

super gehamsterd gaat hij ondergronds en slaapt de winter voorbij…

Geen mens bedraagt, u stipt, aan manig achterstand Pres. vaardigheden. Ontkent ’t licht – maar is voor geen gat te vangen. DT alsdan fout. Volte is schoonheid ook, want empirisch midden. > leven.…

Dolend, maakt het hof- Stad in ruste, niets is waar. Temidden TL.…

zonder te vragen nam de dood de mijne weg ik vroeg nog: waarom?…

Eén knie wil niet meer zo. Jeronimo moet onder het mes. Gebit is ook aan revisie toe. Hopelijk geen extractie. Zijn hoofd, zijn schedel lijkt op een berg boven de boomgrens. En zo sombert hij maar door. Tien keer reciteren ‘minder is meer’ helpt niet. Dan maar naar buiten. Zijn ogen uitkijken. Weg uit dat keurslijf van gedachten. o…

komt niet aanwaaien buldert gierend de wind, en stormt huilend voorbij…

Zon verliest zijn kracht, niet omdat hij veroudert, schaduw rekt z’n tijd Als men tekens leest, hemellichamen zonder naam, met ingetogenheid. Vissende reiger overleven op beide benen, doet het ook met een. Ongeboren kind, bevrijd in het niemandsland,. bron van vruchtwater. Onvoltooide tekst, waarin syllaben ontcijfert, vergeelde…

Een weekje Tessel en dat is voor Jeronimo van Elk wandelen door vervagende herinneringen. Hier sliep hij in een hooiberg en had het koud, daar liep hij voor het eerst met een meisje hand in hand en wist hij niet hoe hij het had. Ze was z’n famke maar haar stem kan hij innerlijk niet meer tot klinken brengen. Herinneringen worden kaal als de nervatuur…

waar zeelijn schurend het land wil vertekenen kruist de dood hun pad…

Meeuwen en spreeuwen volgen dorsmachine voor een lekker hapje…

Lage zon werpt van bomen en vroege vogels lange schaduwen Op groene velden spelen witte wieven hun koude ochtendspel…

gezwegen woorden woekeren vernietigend in levenslijnen…

Ik kus je borsten, blijf plakken aan je tepels, want God is een Vrouw.…

Gisteren leefden verliefde eendagsvliegen lang en gelukkig…

winter in aantocht in formatie richting zuid trekken vogels weg…

Vlijmende ijzel Speldenprikkelt en verstijft Mijn ontblote hoofd…

Perfect is datgene waarin we ons in de liefde imperfect maken. Als goden straffen, hoeven we niet te vrezen, wij zijn hét gebed. Het lot is geen doel, maar een opdracht anders te kijken naar onszelf. Ervaring is de som die aan de opgetelde fouten blijft kleven. Denken meester te zijn over de wereldgaard…

landerige wind kiest maar niet voor af of aan blijft in de luwte…

Als we liefde zien, hoeft ze ons niet te zien, ze is er altijd. Vertrouw de dichter, wantrouw zijn verhaal, gebouwd op eigen visie. Schaamte of zonde, zijn de onrijpe appels uit de boom van de geest. Eenzaamheid is stilte waar gekoesterde dromen tot stilstand komen.…

in web gevangen hangen de vliegen (s) vlug, aan een zijden draadje…

Van…

ik kraak met een krak in het donker een huisje o sorry slak…

Geluk is zo teer houdt het daarom stevig vast zolang het nog mag.…

de schelde wemelt van zalm en zeemeermin ik zie ze vliegen…

Hemel van bladeren bres geslagen in het groen, weefgetouw van tijd. Mensensporen dekt een dikke laag ervaringen vervagen nimmer. Vlinders begraven hun beelden in het herfstlicht, mist als berusting. De dood getemd, wordt ontdaan van zijn verschrikking in een jaarlijks verdrag. "De dichter heeft slechts één voorbeeld: de natuur…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

een parachutist aan een zijden draadje die kruisspin…

zacht zuchtend, de wind zomersterven ruist vredig stilte tot stormen hergeboorte wemelt rond afgevallen bladeren…