Alle inzendingen over haiku

In de sacristie, zit achter slot en grendel, een doos met lolly's…

Tijdens het douchen, denk ik aan Chaudfontaine én Nigeria…

[Haiku] Blauw glinstert de sneeuw in het koesterende licht van de wintermaan.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Wie de sterren in de ogen kan zien, baart het kind van de aarde. De tijd schiet gaten in het heelal, waardoor de eindigheid schijnt. Mensen hebben hun parasols geplant, zon schijnt op een halve bol. Zon lekt over graven, tekens van ontmoetingen, geaderd in marmer. Vermoeid licht rekt zich in luie schaduw, herpakt glazuren…

[Haiku] Meeuwen cirkelen rondom het cyclopenoog van de helle maan.…

Twente toegedekt onder een dik lakens pak als een goed gebruik…

[Haiku] Een vlucht flamingo's - het hemelsblauw kleurt roze als de dageraad. (Verschenen in het boek 'Dieren - verhalen en gedichten over dieren en trawanten' van Uitgeverij Kontrast i.s.m. de Gelderse Schrijvers Kring, n.a.v. een in 2010 gehouden schrijfwedstrijd rond dit thema)…

Gebroken harten, Het water aan de lippen, Voer voor de vissen.…

[Senryu] Zij kantelt de kruik in haar roomwitte armen - het licht stroomt binnen. Zie afbeelding: http://www.harkeyahh.com/harkgall/Jan%20Vermeer/vermeer.milkmaid.jpg…

Smullende vliegen Dampende drol in de sneeuw Overlevingskans…

Lachende meisjes Schoon wassend in de rivier Golvende haren.…

De regen tikt af de wind zoekt zijn partituur maar elk blad is zoek.…

sprokkelgedachten verstillen ijzig onder berijpte uren…

Engelenwijsheid: til niet te zwaar aan jezelf dan kun je vliegen.…

Uiting van gevoel In eenvoudige woorden. Je moet maar durven!…

waar ik mijn handen rond jouw stil vertrouwen leg groeit genegenheid…

Geel is de rivier Rood de ondergaande zon Donker mijn schaduw…

Vijf, zeven en vijf: Een rare combinatie. Ook wat ik nu schrijf.…

Haar mond ontvlucht, zwermen witte vogels in wit brokaat. Volle moederborst begeerlijk voor het mensenkind altaar van de zon. Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid. Tussen de lippen kastijdt een dorstige ziel ‘Opus dei’ in verwijt.…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

kom in mijn warmte en voel; dan kleur ik de herfst hartenrood verliefd…

De zon schiet gaten, in de wereld vallen kraters, één deel blijft schaduw Bevangen stampers, honing die wespen verleidt, ontlokt vruchtbaarheid . Katten van de maan, jacht op de zonsondergang, lichtval blijft bestaan. Graven geleden, was de aarde nog één tuin, nu een Fata Morgana. Licht zichtbaar in leegte op de grens van het duister…

speelse bladeren verlaten weldra de boom alweer een seizoen…

super gehamsterd gaat hij ondergronds en slaapt de winter voorbij…

Geen mens bedraagt, u stipt, aan manig achterstand Pres. vaardigheden. Ontkent ’t licht – maar is voor geen gat te vangen. DT alsdan fout. Volte is schoonheid ook, want empirisch midden. > leven.…

Dolend, maakt het hof- Stad in ruste, niets is waar. Temidden TL.…

zonder te vragen nam de dood de mijne weg ik vroeg nog: waarom?…

Eén knie wil niet meer zo. Jeronimo moet onder het mes. Gebit is ook aan revisie toe. Hopelijk geen extractie. Zijn hoofd, zijn schedel lijkt op een berg boven de boomgrens. En zo sombert hij maar door. Tien keer reciteren ‘minder is meer’ helpt niet. Dan maar naar buiten. Zijn ogen uitkijken. Weg uit dat keurslijf van gedachten. o…