Alle inzendingen over haiku

Met tuinafval zie 'k zo'n lief lieveheersbeestje richting kliko gaan.…

Op ongerept strand alleen met mijn voetstappen omarmt mij de wind.…

kleurrijke vogel vlieg je vrijheid tegemoet op glazen vleugels…

hoe schoon uw gelaat gevat in scharlakenrood oh, hersftadonis…

Opwarmtijd nabij, laveert een zwanenpaar door ons ijsgordijn. Opstandig, zie je winkelen in je narrenpak, onverzadigbaar? Daar aan keerzijde vinden aardbewoners elkaar,in welk van beide zijn we beland? Met een stuk brood te eten en te drinken uit een nog te voeden mond. Kat in zwartste lijden, ontspringt uit haarzelf, garen…

Gevlijd in morgenstond van legersteden, in een opgeschoren hooimijt. Achter oogleden, schenen klare schaduwen met een herboren gezicht . Waar je op verlaat, verlicht de harten als mededogen het zelf benadert. Causaal verband die je bent, werkelijke vrijheid die bindingen kent.…

kanarievogel gekooid voor zijn leven lang fluit naar de vrijheid…

Schilder creëert de vrucht, tot de honger hem dwingt te eten van zijn stilleven. De nacht is gesluierd in het fluister ligt de smart van ieder dichters hart. Boom beklopt z’n bast, in z’n talent gerustgesteld draagt hij de takkenlast. In de kleur van een gevleugeld paard, vlecht ik verlangen in een ponystaart. Geluk op een steen…

dat drijvend dons met die gestreken halzen die twee zwanen daar slapend dobberen ze de oktoberdag door…

het is kil en klam ik waan mij in de wolken zo dicht is de mist…

zijn als de zee: razend te keer gaan of zwijgend het licht uiteen zien vallen in schitterende visjes…

de kerken prijzen zich beierend uit de markt balletdansend snoepen de groenlingen van ons plantsoen de oude man schoont de randen van de sloot ruisend valt het riet ik hoor de zeis langs de provinciale weg een brullend monster kastanjes roffelen de jaguar op zijn kop onder mijn ogen sterft het gebladerte in schoonheid ik…

Mijn zachtheid In de kiem gesmoord Onder verstikkend cynisme (voor F.)…

in de luwte een koppeltje ouderen soms valt een woord na de storm de welving van een duin op mijn pad tussen het wier balken op het strand ongeborgen…

drie haiku's ~~~~~~~~~~~~~~~~ vogels verdwijnen op de vleugels van stormen het jaar keert zich om ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ brons, bruin en roodgoud zon versiert herfstbladeren zaad draagt nieuw leven ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ de oogst is binnen bomen schudden hun vacht af wortels kruipen diep ~~~~~~~~~~~…

Gespreide Vleugels Half begraven in het zand Monument van eer…

Het klotsend water tegen de kade geluid van oneindigheid…

Er komt meer klaarte licht dringt door alle takken bomen lopen leeg…

Over het bospad de absolute stilte van de verwachting. Als hemel daar is, dan blijkt-ie ook hier te zijn, want hoop doet leven. Soms is de hemel voelbaar in hele wereld, als er geen wolken. Als er een handje in het voorbijgaan mij streelt en glimlacht naar ons. Apotheose, vergoddelijking voel ik in mij en ieder. Tot stof weergekeerd…

Het is waardevol Een goede vriend te hebben Waar je terecht kan.…

Stralend wit bloempje Aan de kalme waterkant Drinkt niet graag water Arm zwetend hondje Wacht op water van baasje Loopt helemaal leeg Lief klein vlindertje Dartelt schoon zonder weemoed Tot de regen komt Wee vermoeid musje Vliegt met korte vleugeltjes Hijgend in het sneeuw Lief dik konijntje Wacht op een kom met zoet fruit Konijn…

Er is geen mooier glans te rapen kastanjes vallen bij de vleet…

oerkracht knalt uit grond magie in heksenkringen toverchampignons…

Vijgen uit één stuk wel bij wijze van spreken meer dan een genot…

De herfst zet vroeg in. Een kleurrijk pallet zet mijn hart in vuur en vlam.…

Atalanta zit op bloem snoept onder brede vleugels nectar op…

Avondgeluiden ergens in het bladerdak kastanjes vallen…

waar een golf hen brak vormden zich regenbogen gebrandschilderd strand…

een dromenspiegel weerkaatst zoete hunkering naar bemind bestaan…

Verdeeldheid zaait zaad in onveilige thuislanden, het zal blijven knellen. Roestige bestanden, twisten verdonkerd nerven, worden minder transparant. Globalisering? Vensters op een kier, wie laat de maskers zakken? De oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen dan vrijer?…