Alle inzendingen over natuur

Wie zegt dat ie ligt wellicht hangt de zee wel aan de lucht en van kust tot kust hangen de wolken mee verenigd als het mist!…

over de uitgestrekte heide zingt een stil hart zijn purperen slaap onschatbaar rijk stil het éne bloeischoon groeit het andere in zijn schoonste tooi zinsverukkend staan de bomen te bloesemen vol pracht en praal knallen geuren en kleuren je als het ware verkwikkend tegemoet speelt de lauwe zonnewind een schaduwspel van zichzelf…

Een lied welt uit mijn binnenste naar buiten, geluid zwelt aan. Hoe kan een mens zich beter uiten dan zingend uit zijn dak te gaan. Alle vreugde juicht omhoog vanwaar het is gekomen, de zon straalt in een gouden boog, knoppen zijn opengesprongen. Op deze mooie morgen klinkt in mijn vreugdelied de lof aan God de Schepper door Wie…

Een paar scherven blauwe eierschaal hier en daar aan de voet van de rooilijn en de beukenschraag herinneren me eraan de dood het treft me diep weet ik dat ik altijd een kind zal blijven ingezwachteld ben ik tot op de oppervlakte van mijn gezichtsveld mensenkind de boze natuur met haar gruwelijke bedoelingen waarom geen nest oude…

het jongste sinopel ruikt groener dan ooit tevoren als herboren pronkt het tot aan de hoogste tak bezwangerde bomen dansen op de snaren van de wiegende wind terwijl de zon hun schoonheid verijdeld steevast op het zelfde moment slaan de bomen hun takken uit waardoor zij hun nazaten de vrijheid geven het regent groene vruchten die zich gewillig…

Oneindig zijn de vloeren van de nacht – en dromend bruine vrede, deint, o akkeraarde, dit donkre nachtland in uw warme schoot o, paarlen licht aan donkers zachte zomen schoort een verlaten boom de wankelende boog der nacht. als gij de avond om uw schouders plooit, figuur, gekerfd uit nachtelijk ivoor, de droom der wimpers langs de luchten…

ik reed de weg van Zwolle naar het zuiden en zag de pinksterbloemen staan zo luchtig en zo vluchtig met zo veel zijdezachte schoonheid tussen de vlakke groene wei als dat wat nog spontaan wil opengaan en ik zag mezelf als kind met blote benen in diezelfde wei zo opgetogen, blij dat ik ze toch weer wilde plukken veel liever nog en meer…

Boeketten tot in de hemel: stralend wit en vol zon, niet geplukt maar veel belovend: vruchtbaar en leven gevend. Boeketten voor niemand speciaal en dus voor iedereen; niet te koop, enkel te kijk maar vruchtbaar en leven gevend.…

de natuur lijkt dolgedraaid bomen forceren hun blad zomerdagen in april lentegroen binnen één week tuincentra zijn leeggekocht ijsheiligen nog vergeten niets ontluikt geleidelijk bloesem barst vulcanisch uit ik waan mij haast mediterraan knopen springen van mijn bloes…

Avond aan ’t meer Als het veersemeerse water Zich vermengt met Veersemeerse lucht En een grote grolse maan De volle kater jaagt En de boten trillend Zinken in hun vlucht En de vissen vliegen In de lucht Dan verwacht Het veerse meer De nacht…

Zonsondergang Terwijl Veere De rode broek aantrekt En wegzakt Op de horizon Schreeuwt een meeuw Dat het heelal lekt En roept van Red de zon…

Een vroege ochtend in mei. De Belg sjokt voor de wagen. Schaamt zich niet voor zijn winden. Waarom zou hij ook. De melkbussen rammelen. Het onderstel piept en kreunt. Een koeienvlaai. Spetters van groene smurrie. Kikkers kwaken 't hoogste woord. Buitelende Kieviten tegen een strakblauwe lucht. In de verte blaft een hond. Dit gevoel…

swier bûgt dyn pols troch, wylst yn 'e blaue hichte in ljurkje twirret Een voorzichtige vertaling: je polsstok buigt diep, terwijl in het hoge blauw een leeuwerik draait…

Het vuur vouwt kussens in je ogen, geslachtsrijp maar onvermogend daal je af om de pijn te ontlopen striemen die sprekend jouw taal verslaan lijken op de duizend doden die het zand hebben beschilderd met kleuren die niet eens bestaan toch drink ik van de rode wijn die mijn Wad me heeft geschonken en zal mijn pijn jouw innerlijk gaan bevruchten…

Zorgeloos schijnt de zon, zonnig en wel belangeloos schijnt zij, haar stralen, geven aan wie ze maar voelen wil. Mateloos populair geeft ze een ieder de warmte en het licht, waar allen zo naar hunkerden in de donkere winter. Besluiteloos zakt ze onder in de horizon, wetend dat ze morgen weer hoog aan de hemel prijken zal. Grenzeloos…

De laatste resten van de zon vormen contouren aan d'horizon land en zee nog vaag in zicht vervoeringsbasis voor gedicht de dag is op, voelt zich moe is aan de schemering toe d'avond voelt nog wel d'r pit zodat er nog geen nacht in zit…

Zwoele briesjes vol rozengeur Knopjes onthullen hun ware kleur De tere blaadjes fladderen aan hun steel Kwetsbaar zo groen zacht als fluweel Alles zoveel mooier vleugje zonnestraal Vogels die fluiten hun eigen verhaal Mensen die lachen in het voorbijgaan Het leven lijkt lichter de zomer komt eraan…

Woeste zee Bron van al het leven We bewegen mee Al is het maar heel even…

Vluchten zit er voor mij niet mijn wortels zijn geaard zuigen water uit de grond waar mijn voeding zich bevind. Jaargetijden voelen voor mij als een soort vervellen oud leven sterft langzaam af om fris te beginnen in de lente. In dank schenk ik zuurstof aan alles dat ik mij heen zie en als dan de herfst valt krijg ik er een ringetje…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

Vanuit een machtig wiekend wuiven, langs luwe oevers neergestreken, op kaden in de steden staand, doodstil verlangend naar vette vis. Ooit veracht, bejaagd, vermeden door vlerken, valk en visserman staat zij, met gestrekte nek, gegoten in het leven aan de kant. Gebroken licht vervormt geen blik wanneer trefzeker prooi geprikt, de kop omhoog…

honingzoete geluiden zoemen rond machtige mangroves kakelbonte bijeneters verbloemen zoutzwetend blad waterleven bloeit onder de schaduwarmen van het woud dat ooit uit vruchtvocht van de oude aarde is gegroeid…

Vrolijk kom je aangevlogen. Kleurrijk is je kleed. Glimmend, je kralende ogen. Niets, dat je vrijheid ontdeed. Schone parel uit de hemel. Heerser in ’t azuren blauw. Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator…

pen aan de horizon toonklanken gelijk de ochtendstond verkwikt goed helder en klaar kwinkeleert op de boomtak vogelgezang ademt de geur van puurheid eerlijk zonder opsmuk ik wil dit gevoel vasthouden met een klare blik in tekst vastgelegd stel mij tevreden, wat ik bemin deze heerlijkheid komt ieder seizoen ik leef om blijvend lief te…

nog nooit was 't in mijn tuin zo vol met alles wat mij roept zo één met wat vandaag mij leven doet nog nimmer was de harmonie in voorjaarstonen beter hoorbaar door lente zo gespitst op dat wat leven is waar mussen kwetteren om mijn oudbakken brood en vinkjes snel hun nesten vlechten de meesjes 't hoogste lied inzetten zelfs achtergrondgeluiden…

Vrienden zijn het, bomen die gesprekken met je voeren je gedachten laten gaan als hun bladeren het licht laten schommelen. Het zijn je vrienden, bomen. Hun schaduw leggen ze als een arm om je heen als je alleen wilt zijn en niet alleen wilt zijn. ------------------------------------- uit: Plint poëzie en beeldende kunst.…

Even voelt het leven mooi De warme zonnestralen over het verlichte land De groene bruine bomen in het bemoste bos De vrije vogels vliegend in de vredige lucht De zwierige zwanen zwemmend op het schitterende water De wollige witte wolken in de hemelsblauwe hemel De bloeiende bonte bloemen in de wonderschone wereld…

Het vannacht geweven spinnengaren zucht nu onder de ochtenddauw. Geen enkel vliegje zal dit weefgetouw kunnen vangen, nu de zon er in is gevaren en er een ijsbaan in weerkaatst. Met zijn honderdduizenden komen zij, en voeren een vliegendans uit, vroeg in mei. Maar geen enkele zakt door dit ijs. En de spin (in slaap) weet, al even wijs…

aarde laat mens over zich heen lopen, het jeukt aan haar korst. ze pruttelt in kokend schuim, over de rand beweegt een hoed, flanerend pantoffelheld op straat. stormwind van uitlaatgassen verregent alle kracht, ik zak ineen als natte leem, beef op dit mensdom, ondergedompeld in bad zie ik vingers in de lucht. door beraden…

Kijk aan, daar is ze eindelijk weer het lentezonnetje van weleer al duurde 't ditmaal wel even begin van het nieuwe lenteleven zie haar daar nu staan in vol ornaat tegenover de maan ze lacht haar zonnige stralen vergeven is op slag het dralen ik ben niet de enige die haar ontwaarde nieuwsgierige kopjes steken boven de aarde onder haar…