Alle inzendingen van pama

Er is niets oud en ook het nieuwe is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen mythen voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest, dat tijd in materie niet bestaat, worden…

Waar is die grote herder gebleven die we nu zo nodig hebben? naar welke sterren is die gevlucht, naar welk ver oord waarvan hij zichzelf nooit had gehoord. Het gezicht afgewend van een beloofde wereld die hij schiep, een volmaakte plaats waarop hij als eerste liep, uit die klei waarin hij droomde modelleerde hij zijn eigen beeld,…

We trekken oude jassen uit, lange tijd leken die ongeschonden de nieuwste zijn nog niet uitgevonden. de toekomst heeft nog geen kleur, geen nieuw geluid om te wennen, daarom moeten we uit een dictionaire, de taal en toon te prikken mengsel van grafieken met stijgende pieken, de dalen vanuit een eigen interpretatie te vertalen…

Als we willen weten wat en wie we willen zijn laat het beuken in de koppen, in de zwaarste storm sinds tijden schreeuw de teruggang uit in stil geluid tot in het achterland tussen eb en vloed met alles wat daaraan werd verwant, onder restricties opzij en aan de kant dan krijgen de hoogste golven zelf een naam, blijven deelbaar in…

Wij dachten nieuwe bruggen te slaan de alle oevers van de wereld met elkaar verbonden, soms opgehaald waar alleen de liefde kon overschrijden een krakkende huifkar met herinneringen die de toekomst heeft geplaveid, de tijd heeft ons ingepakt, verslonden in magere tinten, als de wind door de haren strijkt met littekens geschonden waarin…

Het sluipt en stoft in de verste uithoeken van onze nationale kijkdoos, het matte populisme gloeit door het gekleurde ethisch dak, is het de band van vrijheid die zo kwelt? alle dieren sluipen er onder door, maar kinderen moeten nog even wachten vrije geesten reizen ongeschonden, over de heilige zones van ons territoriale gedachtegoed…

De schors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, de levensringen blijven de bast en de kern zo zwart zoals mijn gedichten vol fabels zijn geverfd, daarop heb ik mij telkens weer verkeken, wel de grenzen opgezocht, die bleken in waarheid flexibel te verschillen, te verbleken in onze zandloper loopt het zand in…

Al zijn we sneller dan de wind in het avondrood en komen we morgen dichterbij de sterren, gedreven tegen de stroming in van licht wat joeg het mens-zijn aan tot zijn dood, het maakt niet hoeveel we rouwen, met zoveel data en vernuft als laagje verveeld vernis, niet alles camoufleert de verschraalde tijd, die ons de les laat lezen uit de geschreven…

De nooit ingehaalde tijd geeft nieuwe tranen door, als voortschrijdend inzicht, omarmt de toekomstige achtergrond in een teken of in een oneindig woord, wel of niet vermomd vervormd zich niet door onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend of een ongeschreven woord en zin, nog onbekend voor iedereen die het horen wil…

Er raast een storm langs de schaapskooi van mijn verwachtingen, buiten wacht de wolf van emoties die eerder leken uitgestorven, ontdaan van alle overtollige vachten, er welt een traan uit de sikkel van de maan . Voor zover de heide reikt huizen op deze gekuiste grond veel makke schapen gedreven door de herders van de ledigheid, ten prooi…

Zoveel meermaals ongetelde dagen strijkt diffuus herfstlicht over het ongeboren land, zodat in haar eigen kleur kan dromen. Zoals de wind door het ravenzwarte haar streek, ruist een eindeloze beek het kan niet waar zijn dat zij daar in ruste ligt, een plek met eigen woord gekozen als een onvoltooid gedicht. Ik slijp haar gratie…

Hemel van bladeren bres geslagen in het blazoen, weefgetouw zonder groen. Mensensporen dekken modderlagen van emoties vervagen nimmer. Vlinders begraven beeldend vervagend herfstlicht, mist als berusting. Afwijking bestemd besmetting van ons gedrag de dood blijft ongetemd. Open kruispunten in werelds toekomstdromen door details…

Emoties kloppen in het mechaniek van de aangemeten tijd en visioen van zelfrecht het reinste bronwater te tappen uit elkaars gedronken bloed, waaruit het labyrint van waarheid ondrinkbaar en onzichtbaar wordt, zijn we misschien al uitschreven uit archieven van de taal en alle zin - of onzin, een liederlijkheid waardoor ons de…

Als laatstgeborene wat te laat sterveling in de tijd mijn rol te spelen gespiegeld in dit nog blanco gelaat onverhoopt alles nog te delen voordat de eeuwigheid de deuren dichtslaat. het oude lichaam de angst ontdekt, het het stoffelijk lijf in verband in de elasticiteit van leven in het extreme uitgerekt tot twee werkelijkheden, de schijndood…

We zijn het theater van het overdadige ongeduld, souffleurs van een glorierijk en duister verleden in het louterende eco-panische - en pandemische heden, wij zijn de spelers en de slachtoffers tegelijk in een globale tragikomedie, de plaats wordt gemerkt door gebrandmerkte ramen, een rollercoaster door het licht gefixeerd. Marionetten van…

Het mooiste woord wat ik mij wens, het maakt me licht en tevens zwaar, als mens tussen de planeten, naast de schepping van een wereld, liefst zonder buit, anders afhankelijk zonder toegevoegde waarde, onder mijn huid wonen de sterren en planeten, beleef mijn tijdloze zin in dat ene woord, neemt bezit van alles wat levend is en wat de liefde…

De aarde, een deinend woud van twijfel, rijgt zich aaneen in een collectieve zwijgen, waarin de natuurlijke werkelijk verkleurt, een veranderende synthese als leven bewijs dat het weefsel slechts is een handvol zwervende gedachten waarin we ons verbeurt verklaren, trots in eigen belang in elk beklag, onder de grondbeginselen te schuilen…

In een opkomende realiteit ontstaat een onbedwingbare mist, een aerogene vitrage, elke autonome druppel herbergt een regenbui, zijn richting berijdt, verbindt zich naar alle kanten in sommige gevallen traag en lui daarin raken we de richting kwijt en uit zich in emoties vol razernij verwond en ruimtelijk vermomd in een ongeremd gevoel,…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met hemelhoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, niet bevreesd hun kwetsbaarheid te verklaren, voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden gewogen…

Nu het najaar zich aandient vernauwt de wereld zich door de hals van een zandloper van stilte trage voorloper van de schemering, de losgebroken kettingwind rukt aan de lage tonen van de maanden als ijsberend roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen, hun muziek spint draden in een zilver mozaïek, als de herfstsporen…

Werveling van Fados in brakke tranen glijden langs haar wangen, vloeibaar goud van de Taag, druppels gloeiend klaaggezang verheffen zich in het hart, laat het sneller kloppen, aan de oevers van mijn zwanenzang, in de snaren van de ziel, door de magie van klanken van alledag tot elkaar verbonden. Veroverd met huid en haar,…

Wij dansen om de oude zerken, van gekarteld marmer, waaruit bloed en staal moest stromen en spitte vloeibaar goud uit de moederschoot der weelde. gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, veegt de oostenwind het diepste zwijgen weg, resten gerijpte druiven in een eindeloze droom…

Steeds meer wilde zij lenen, ik gaf alles Tot ik niets meer over had dan verwachtingen In een onderpand alles goed zou maken Het gebeurde niet , zoals ook voorspelbaar Maar toch altijd onverwacht, waar ze Met het eerste licht gekomen was, ze Gaf me een hand en vertrok met de Laatste strofe uit haar zonneboek Wat ze duidelijk maakte…

In een late schemering, in een voorwereldlijke vorm, waar de dag en nacht elkaar omhelzen vieren zij hun daad naakt en schuldloos in een innerlijke omstrengeling van vele herinneringen. Niemand beloofde hen de appel uit de boom van kennis, geen angst en geen macht maar wel het wegtikken in de schors van een vruchtbaar hart die aan elkaar…

Bereisd van horizon tot horizon als ik daar achter komen kan, ben ik verdwaald in de kwetsbaarheid van een eierschaal, verlangend uitgekomen in de realiteit van alle zoetste dromen, de directe en de kortste weg tussen beider polen, bleek een dwalend spoor tussen beide oren, in elke stap of verloren print werd ik zwaarder uitgelicht…

Moet ik ook zo worden, verwelking welaan in- uitstaande stramme man, cumulatie van gedichten mij bij de neus en hand namen bloemlezing van de geschreven tijd op de beider lippen knutselend verwoord waaraan mijn pen moest tippen met verder wat onvoltooide stippen vervuild door vol gespat papier aan de onpeilbare horizon om die in…

Dichters gunnen elkaar het laatste woord uiteindelijk een toekomst, achter hun begrenzing buiten de dictionaire en de taalgrens om, een eigen punt te maken als inktmop voor hij werd gemorst inkt gedoopt in korsten brood de kruimels waarmee het spoor van licht verduisterd waaraan de papegaaien zijn verwend wat de ruimte van…

De herfstzon kleurt de beloofde hemel rood, hij spint de wereld in een web vol clichés in spiegels van een onverzadigd labyrint, speurt naar waarheden uit het verleden, van onmacht en onvermogen, afkomst in brons gegoten bloed tot aan de dood in een vast gebakend lied van overleving, ingevuld naar believen door dualisme, waaraan…

De avonden keren terug naar oude waarden, kikkers paren in hun glorieuze uur, te vroeg voor nachtegalen waarin de hazen ruimer ademhalen, in dit schemeruur verzamelen uilen spitste geluiden in de zachtste en zoetste treden van de nacht, de wind verlegt de schreden in zijn de fluwelen mantel bezielt door zijn omfloerste macht.…

Het gebruik van riten en symbolen oneindige creaties van de geest, vaak gestuurd in kwetsbaarheid, een troost of eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen mijn uiterste polen, in de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing komt de spiegel van vergankelijkheid voorbij, even lijkt ik te zijn verlost van mijzelf…