Netgedichten

netgedicht (nr. 72.210):

Lisboa, mijn zwanenzang

Werveling van Fados in brakke
tranen glijden langs haar
wangen, vloeibaar goud
van de Taag, druppels
gloeiend klaaggezang
verheffen zich in het hart,

laat het sneller kloppen,
aan de oevers van mijn
zwanenzang, in de snaren
van de ziel, door de magie
van klanken van alledag
tot elkaar verbonden.

Veroverd met huid en haar,
heeft het mij verslonden,
geketend sleep je mij naar je
spelonken van je slepende
melodie, waaraan niet te

ontsnappen is, laat me branden
in je vlammen, die dansen op
akkoorden en waar ik niet vanaf
wil vallen, behalve als deze
breken, dat is uitgesloten, ik

blijf met jou verbonden,
de tijd was kort, die
me was gegund, ik ruk
mij los van jouw omhelzing,
als dat had gekund.