Alle inzendingen over psychologie

in haar vorstkoude handen draagt ze een warme jas ze geeft hem aan degene die hem past en legt zachte woorden in haar mond, ze wast daarmee het schuldgevoel dat doelloos rond haar slapen doolt in de haard verkoolt het laatste hout en haar laatstgeboren kind krult zijdelings in slaap buiten giert de wind de dag tot natte flarden maar…

De wijs... van het lied komt me over de lippen De sfeer van de zondagmiddag neemt er even z'n keer Ik slenter over het ingesleten wandelpad neurie 'n strofe: 'kijk goed rond in ons paradijs'.…

In de wachtkamer zit ze van angst te beven, ineengekrompen tot minder dan niets - Nog maar vijftien minuten sinds haar lief achter de mintgroene klapdeuren verdween - Zij heeft de tijd in haar ogen, Zijn leven komt in wolken voorbij, zijn jaren zijn minuten geworden, zijn minuten worden jaren - De angst groeit uit haar ogen,…

Sinds MeToo weet je niet meer hoe je met vrouwen moet omgaan, al ben je vergeten, dat je dat daarvoor ook niet echt wist. Je hebt je mond met ijzerdraad dichtgenaaid, want je ziet ze namelijk nog steeds, van die hoogst aantrekkelijke mokkels in schaarse, sexy kledij, die jou alleen al met hun stemmen knettergek van begeerte maken, maar…

Pal op de lijn van vloed en vochtig zand beweeg jij voort, belemmerd door de wind, niet wetend wat te kiezen, welke kant jij op moet gaan opdat jij kalmte vindt. Jouw denken lijkt een zee op zich, die bindt niet zomaar in, die slaat jou heen en weer van lichte hoop naar golven van oud zeer die tegengaan. Zolang dat nat jou vat, zie jij geen…

Geef mij een feestelijk gedicht hier op dit nieuwetijdsgewricht het hart, de lever en het bloed willen bezieling, frisse moed Kom, vul je nieuwjaarsvers met licht Schets ons een zonnig vergezicht dat is je dichterlijke plicht tover juwelen uit je hoed poëetjelief wees braaf en zoet Geef mij een feest.. Het oude jaar zit in 't gesticht…

Er is veel dat schittert in klaar daglicht zelfs maar ongewis blijft deemsterend en weg ons er vanaf gegraagd het dagen het duister in gedragen op blinde draagbaren het verglijden in het ongeziene tersluiks de dag vermoord in verholen ogen de luifels welwillend verdicht tot een matrix zonder kieren elk mijmeren herleid tot blind suffix…

de waas van het moment sluit velen van ons de ogen het is de eigen wereld die telt, vervloekt zij het mededogen de tijd die men heeft wordt nagenoeg opgegeten door het zoete van moeten hoe ik dat zelf ervaar of hoe de ander dat beleeft kunnen gedachten wel, doch gevoelens onvoldoende meten men loopt niet meer op blote voeten van schoeisel…

Ik draag je bij me, als altijd draag ik je bij me Zelfs door mijn jaszak heen hoor ik je ruisen, hoor ik de zee die in je is - Ik zet jouw schelp tegen de mijne En hoor hoe je ruist, hoe de wind in je suist - Alsjeblieft, Lispeltuut, vertel me alsjeblieft hoe laat het is, Want niemand hier weet hoe laat het is.…

niets heb jij nog in dit leven, voor niemand ben jij nog belangrijk, maar de rust die jou wordt gegeven, maakt jou juist zo rijk, want jij staat op beide benen, begrijp goed wat ik bedoel, ze kunnen jou alles afnemen, behalve jouw gevoel, heus daar moet jij juist wezen, daar moet jij juist zijn, door deze wijsheid ben jij nu geprezen,…

Wonderlijk zijn Gods almachtige werken; Maar wij verzuimen der wel op te merken. Treed op een mier, het en schijnt niet met al, Evenwel in deze mier is het al Wat w’in een machtige olifant vinden: ’t Schepsel is schoon, maar de mensen zijn blinden.…

Je kijkt me aan en ziet me niet, weet niet dat ik er ben, dat ik het ben die voor je staat. Je kijkt me aan met de totaal lege blik van een onbekende - Ik die van jou ben, die in jou gewoond heb, Maanden lang met jou in hetzelfde huis gewoond heb. Je herkent me niet, ziet me ijskoud voor een onbekende aan - Je ziet me…

Wij zaten afzijdig van de Friese stamcafégasten, die luidruchtig de sfeer aan het verpesten waren, waarschijnlijk getergd door onzichtbare lasten en ondanks de drank kwamen ze niet tot bedaren. Ik schaamde me een mens te zijn door hun geloer, een vadzige barmeid liet André Hazes weergalmen, de dorpse gekken ergerden zich aan ons gekoer, wat…

ik heb gestreden ik heb gevochten ik heb woorden uit hun omhulsel gehaald en ze in de holte van de nacht verzameld nooit heb ik er een vogel horen fluiten wanneer de maan van mij wegging laat en leeg ik heb gebouwd ik heb gebroken de tocht naar morgen in levende ogen en in het gevraag naar wie we met zijn tweeën zijn ik heb mezelf…

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’ - maar lijdend gaaft uw laatsten ademtocht…

het ochtendblad was blank, de ether zweeg geen mens op straat, geen auto was te horen de telefoon had het contact verloren de schappen in de winkels bleken leeg de trams en bussen stonden als bevroren vanuit de onbewogen singel steeg een dichte muur van damp, ik keek en kreeg het vreemde beeld opnieuw te zijn geboren het oude leek bij…

Uit balans en eens te meer drink ik veel en haal me neer. Gruwend van de matigheid en bij nacht ook wel eens spijt.. van de mens die ik nooit bejegen als mijn zuster of mijn broer Samenleven is geen zegen liever sta ik zelf aan het roer. Laat me leven, mateloos zonder rem en zonder wetten tracht toch niet dat te beletten anders word…

Met een lege maag in Holland, een kop vol zorgen en verdriet, droom ik amper nog van mijn dichterschap, mijn felle agapornide knaagt aan de boeken, die ik vroeger zo heilig vond, met man en macht verdedigde, als een kloeke ridder, maar nu zijn alle oude waarden weg, elitair gedrag is een klucht geworden en de hoge doeleinden van kunst erken…

Ik lijd aan ME en Burnout ineen, de moderne ziekte van het sociale isolement. Ongekend vermoeid strompel ik voort, van huis naar huis, van bed naar bed, van woord naar woord. Ik strijd iedere seconde om staande te blijven tussen de racewagens en gehaktmolens, de enge wolkenkrabbers en metrodeuren, de flitsbeelden en housegestoorden, de straaljagers…

We worden door winter -langzamerhand- ingesponnen De tuin... een rijk in tover bomen,struik daar... is het de aloude Vorst -blijkbaar- om begonnen.…

Leer mij te schuilen als het buiten niet meer gaat Leer mij mijn blik naar binnen te richten, Inzicht te krijgen in de keuzes die ik in naam van de vrijheid heb gemaakt, Leer mij mijzelf rust te gunnen als het buiten niet meer gaat, Te zoeken naar verdraagzaamheid waarin ik niet alleen de ander, maar ook mezelf verdragen kan,…

Dit verdomde gehucht is zo sompig als de pest en ik zak er al jarenlang in weg, het lijkt wel alsof de stadsmuren nog steeds bestaan en mij geen uitweg gunnen. Gek genoeg bemin ik ook de oude beelden van mijn stad, zoals de Tiendewegpoort, die ooit als ingang van de binnenstad schitterde en waar men misdadigers gevangen hield. Nu glij je…

Zo lang mijn hemel helder lacht, Vergeet ik, dat licht wolken dreigen; Zo lang geen sneeuw mijn kruin bevracht, Wil ik mijn bloeiend hoofd niet neigen. Of denkt de bloem aan haar vergaan, Wanneer zij uit de knop komt breken? Of denkt bij ’t intreên van haar baan De ster, dat zij dra zal verbleken?…

Ja! wèl-gelukkig is de man, Die kalm aan Gistren denken kan, En kalm de dag van Morgen wacht - Hij slaapt op rozen; alle nacht!…

Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten, Mijn naam - zo te zien niet meer dan een waas die opdroogt in de hete adem van anderen En die onzichtbaar aan de einder verdwijnt - Men heeft mijn naam genoemd en hem ongemerkt vergeten.…

de lelies bewegen zich wiegend vogels die tegen de wind in zingen maken de pijn wakker donkere wolken trekken de hemel dicht er welt een traan achter mijn oog ik wankel en hurk in de rechter hoek van mijn kamer met het duister om mij heen ik sta op en kijk naar je brekende handen lief ze hebben de kleur van…

Opwellende gedachten aan de rand van het schrijven, aan de grens van het voorlopige, nog net geen droom maar wel bijna, Hoe kan ik de werkelijkheid bezweren anders dan door het gebed, dit gedicht van mij dat eindigt met Amen - het zij zo.…

(voor Marianne Verweij) Als jongeling met lange haren wist Boudewijn Büch bij jouw gezin binnen te dringen, zwaar romantisch en verslaafd aan hasj en wijn, maar nog meer beneveld door zijn verwarde geest. Je had hem tekenles gegeven en sindsdien tekende hij het liefste jouw naakte lijf, als woelbeest, maar hij rekende echter nooit af. Als…

Uit elke vrouw wordt een man gebaard met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat…

Teentjes, hielen en wat een blaren - nauw ook eng Voor mezelf wat te strak, te rechtlijnig ook vrij streng? Vaak erg wijs te filosoferen ook relativeren Nooit brood of bed hoeven te ontberen. Mijn zegeningen tellend, gewoon tig De universiteit van het leven is krachtig en erg machtig. Dromen zijn niet steeds bedrog mits ze wel eens waarheid…