Alle inzendingen van Joran Tibor de Jong

Stilte in huis Straalt een eindeloze kalmte De rust om te denken Niks doen, tornado van gedachtes Denken over verleden, heden en toekomst Blaas ik het stof, van een vervlogen leven Een reliek vol herinneringen Geluk, liefde, pijn en verdriet Gevangen door een nummer, word ik meegevoerd Een reis door mijzelf, van buitenaf Herleef…

Vriendschap wie ben je? Waar was je al die tijd Voor jou bevaar ik verraderlijke zeeën Waag ik een sprong in diepe wateren Maar waar was jij? Schepen gevangen in vurige doodstrijd Doch zou ik altijd mijn koers voor je wijzigingen Blijven varen tot in de eeuwigheid Maar vriendschap, waarom was je niet hier? Vriendschap, ik gaf alles…

Jij kwam als donderslag bij heldere hemel. Lichtte mijn leven op tot de vlam was gesmoord. Even snel als gekomen liet je alles vallen. Bevond mij in het oog van de orkaan, Stilte voor de stormen, tussen losgebarsten hel Raasde over mij heen, Met nietsontziende kracht. Brak mijn muren af tot niks meer restte. Gebroken en alleen liet…

Jij kijkt mij aan, Wonderschone glinstering, Galmt door de stilte, Vluchtige blik, Gevangen in de eeuwigheid van mijn ziel. Langzaam loop jij op mij af, Knuffel van gemis, Doet twijfel verdwijnen, Argeloze aanraking, Brengt onvergankelijke gevoel met zich mee. Teder beroer jij mijn wang, Liefdevolle kus, Bezegelt de liefde,…

Badend in duister Verlangend naar jou Drijf ik op de oceaan Verloren in het gemis Gedachtes raken bevangen Verleden, heden, toekomst Zink langzaam, Tot de bodem van het bestaan Een diepe slaap Vervult mijn wens Geest overstijgt Stroomt weg Naar een plek Waar ik jou ontmoet Waar zielen versmelten Het duister verdwijnt…

Vredig lig je daar, ogen gesloten, wonderschone engel. Mijn vingers beroeren je naakte lichaam, Wereld in mijn handpalm. Ik bewonder je pracht, gesloten ogen vangen de mijne, een blik gevuld met tederheid beroert je huid. Vuur ontspringt mijn hart als ik je in mijn armen sluit. Je opent je ogen, gelukzalig glimlach betovert je gezicht…

Ik sluit mijn ogen, droom weg in een wereld van verlangen. Kijk ik je aan, wonderschoon gedaante gehuld in zeeën van zout. Ik verdrink in je blauwe ogen, drenkeling in een hemelse oceaan. Drijf ik rond, hopend nimmer gered te worden. Ik ben verloren, bevangen door je warme blik. Liefde…

De leegte vreet mij langzaam op, kijkend naar het duister. Een ziel eens zo licht springt zijn laatste sprong. Gemotiveerd door liefde en geluk, de laatste kus. Verlangend naar vroeger is het onmogelijk te stralen. Ik wacht op een schouder, een tedere lach. Maar tranen glinsteren al, als gebroken kristal. Vastklampend aan herinneringen…

Wie was ik? Starend naar de leegte. Wat was mijn nut? Uitkijkend op de richel van het bestaan. Hij draait zich om, turend in het licht. Leven is pas klaar, als je weet dat je gelukkig bent.…

Eenzame traan in een zee van zorgen, verborgen achter gemaakte vrolijkheid. Iedereen loopt door, maar ogen verraden de waarheid. Het doek valt, naakt en kwetsbaar sta jij daar. Ik wil helpen, je vlucht. Machteloos kijk ik toe, hoe einde nadert.…

Je borstkas gaat langzaam op en neer, mijn blikken gevangen. Teder lach ik je toe, je wil het niet zien. Houdt je ogen gesloten, verborgen voor de waarheid. Alles wat ik zoek zo dichtbij, maar alleen ijzige blikken schenk je mij. Waarom omarm je de warmte niet?…

Wonderschoon landschap raast voorbij. Ik wend me af, alleen nog oog voor jou. Ik leef in een tunnelvisie. Uren kan ik lopen naar het licht aan het einde van de tunnel. Ik schrik wakker. Verward kijk ik je aan, dagdromen…

Waarom vroeg ze, lucht was het enige wat ze kreeg. Kreten om hulp sloeg ze, ze verwaaide, ongehoord in een eindeloze stroom. Niemand luisterde, haar wereld kleurde zwart. Zeeën gevuld met tranen in de nacht, Ze kon het niet meer. Haar lucht klaarde op. Zeeën overstromen met tranen van spijt, te laat…

Verstikkende hitte heerst, in een huis zo koud. Ruimte te klein, voor een geest zo vrij. Gekluisterd en gebonden, het lukt niet meer. Je breekt vrij, met een stap in het duister. Verlaat je de gevangenis, eindelijk vrij.…

Leeg was dit vel, tot ik het vulde met woorden. Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

Verlaten door de werkelijkheid zoek ik houvast in in de nieuwe wereld. Maar er is geen grip, geen houvast in het leven. Leven is vrij, vrijheid, onbegrensde mogelijkheid. Maar toch probeert iedereen je op de rails te houden.…

Met een glimlach doorsta ik de beproeving, fiers en volhardend toon ik mij. De werkelijkheid wil ik niet zien, ik ben kapot, een geknapte eik. Van de ooit trotse eik rest slechts nog brandhout, de laatste storm werd hem te veel.…

Ik drink mijn dagen weg, de werkelijkheid hoeft voor mij niet meer. Ik blijf zweven tussen dag en nacht, de dagen vervagen in een grijze mist. Ik slik mijn geluk, wanneer ik dreig te verstikken in de mist. Nu hoeft het niet meer, ik heb mijn weg gevonden.…

In het raamkozijn aan het einde van donkere gangen aanschouw ik de wereld onder mij. Straten uitgestorven, verlaten, slechts rode lichten verwarmen troosteloze kade. Eenzame man scheurt de nevel uiteen, als hij troost zoekt in het warme rode duivelse licht, hij verdwijnt in schelle gloed. IJzeren beest passeert de brug, uitbraken 100…

Zonnestralen vallen op je huid, alsof kleine speelgoed autootje dansen over je lichaam. Ik wen langzaam aan het vroege morgen licht, vloer gevuld met weerkaatsend kristal. Deken half opengeslagen, prachtige ongerepte lotusbloem. Ik neem je in mij op, de perfecte in perfectie, zoals jij daar voor mij ligt. Slaap pakt niet meer, angstig…

Avondduister zwart gevulde ruimte, alleen met mijn gedachten wachtend op het perron. Klok, tijd, aflopende teller tikt, de trein kwam te laat. Leven groeit tot leegte, Einde halte, dood…

Zonnestralen doen de ochtendnevel in mijn hoofd verdwijnen, Een nieuwe dag als velen maar anders dan andere. Dag gekleurd door waterige morgen licht, doet zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar de in schaduw gehulde sneeuw blijf liggen. Een dag vol perfecte imperfectie.…

Ik ben alleen, kijk in het rond, ziek van het geluk van anderen, zien het niet, roze waas, verkleurt de wereld. Als een mist voor de ogen, beslagen brillenglazen. Ik alleen zie het, vrij van de kluisters maar gevangen in gedachten onderga ik het leven, een beproeving zonder beloning. Ik zeul de lasten met mij mee, gebukt onder het…

Ochtendnevel, alleen op straat. Lopen op wolken, elk geluid gedempt. Voor eenmaal werkelijk alleen, gedachtes…

Woede, ziedende ziel, verloren in hartstocht, Een niet te temmen rode waas, Verloren in het verloren zijn, Woede, traan.…

Achteloos sta ik in de regen, Verzopen in mijn gedachten, Maar het maakt niet uit. Ik ben leeg, Maar toch zo vol.…

Stil sta ik in de regen emotieloos. Achteloos als een levenloos object. Achtergelaten in mijn gedachtes leven, denken, verloren in het waarom.…