Hartenkreten

hartenkreet (nr. 41.317):

Verheven

In het raamkozijn aan het einde van donkere gangen
aanschouw ik de wereld onder mij.

Straten uitgestorven, verlaten,
slechts rode lichten verwarmen troosteloze kade.

Eenzame man scheurt de nevel uiteen,
als hij troost zoekt in het warme rode duivelse licht,
hij verdwijnt in schelle gloed.

IJzeren beest passeert de brug,
uitbraken 100 mensen,
vast in hun ritme van de nieuwe dag,
verdwijnen net zo snel in gedachten als ze passeren.

Lege kade raakt vol naarmate het tikken van de klok,
miezerige mensen verdringen zich onder mij,
haasten, rennen, vliegen

Ook de lege gangen vullen zich met geroezemoes,
Het duistere wordt licht, maar niet voor mij.
Ik verzonken in mijn eigen mist staar naar beneden,
als een machteloze god die neerkijkt op zijn creatie.

Het geluid zwelt aan,
doet de mist in mijn hoofd verdwijnen,
terugkeren naar de aardse wereld,
me begeven onder de ziende blinden.

Ik vervolg mijn weg,
klok, bel, eerste uur...