Alle inzendingen over tijd

Tijd Tempo: 60 bpm Turend tastend, teder tikkend, troebel testend, taai tragisch, terloops tartend, trots tonend, traag trekkend, tobbend tegendraads, teer trippelend, tam tolkend, teleurstellend twijfelachtig; tijdloos…

het verleden mag blijven ware waar het was ten tijde van dat verleden daarentegen moet de wereld heden ten dagen liever nu dan morgen de deur uit alle kanalen leeggeveegd weggeswiped of afgewimpeld opgeblazen bubbels lekgeprikt en onwelriekende bladzijdes dienen als aanmaakpropjes in de brandstapel voor haat wat op zal gaan in rook…

De mooiste dingen in het leven, krijg je meestal in een klein pakket. Soms niet herkend. En ongeinteresseerd opzijgezet. Het leven wordt beheerst door grote dingen, die het meest belangrijk lijken. Geld en rijkdom wordt gezien als je van het, alles moet ervoor wijken. Toch kom je in je leven ineens dit klein pakketje tegen. En je beseft…

Geen dag en geen nacht alleen adem van natuur het eeuwige nu Wanneer stilte zich uitstrekt over mijn gedachten, lijkt elke seconde zich eindeloos te herhalen. De klok beweegt, maar binnenin vertraagt alles, alsof het nu weigert verder te stromen. Een uur kan oplossen als sneeuw in zonlicht, of blijven hangen, zwaar van onverwerkt gevoel…

De stortstroom die de bergen af komt springen, Vergruist de rotse' en vult zijn bedding aan Met zand en puin, tot hij in nieuwe baan Zich zelve dwingt de kronkelloop te wringen. Zo glijden door de tijden alle dingen Rusteloos voort en voeren al maar aan Wat hen vervormt, en elk vernieuwd bestaan Schept weer zichzelf uit de eigen wisselingen…

Nog houdt hij het landschap stevig vast, hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft van schaamte voor de naderende dood en voor al die stilte die erop volgt. Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras? Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit. Hij morst nog een beetje waarheid over de…

Met mijn opgeruimdste gezichten een dag beginnen: probeer ik het eens, blijkt hij niet op te lichten. Niks geen schaarsgbebloemde voorbijgangerslach in mijn raam of dat kind op haar vuurrode fietsje dat me wolkeloos zwaaide en zag - eerlijke uren waren het vandaag. Dodelijke, onverkwikkelijke, hopeloos uitgekeken uren. --------------------…

Dit zwaartepunt van het denken waar woorden geboren worden, als klanken strotten verlaten, zin en betekenis vormen, samen stromen gaan, uitmonden in gedeelde beelden, overeenkomen, uitdrukken, willen. De tijd als duur houdt meer dan eens stil op het Kairosmoment dat je pas later, of op z'n best het navolgend op magische wijze…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen ‘lijk de merel merelt ‘lijk de nachtegaal, die slaat; zingen; blind, ‘lijk vóor alle eeuwen ’t laaien van ’t onnozel licht; zinge’ als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten al wat gloeit en al wat rijt,…

Baarlijk Onbedaarlijk Klaarblijkelijk Niet ongevaarlijk Bijster Onvervaard Bebaard Ja waarlijk Walgelijk Zwaar behaard Maar toch tamelijk Onbezwaarlijk Immers Inmiddels Hoogbejaard…

Stel: de liefde is een klok. Dan wordt duidelijk waarom ze niet meer rinkelt: wij winden ons niet meer op. De tijd, onmeetbaar geworden, slaat intussen geruisloos toe. Kijk: er is een hiaat tussen jou en mij. Een invoeging Hoort er niet meer bij. Gemis is nog een vluchtpunt om af te tasten, blindelings. ----------------------------…

Velen die 'k noodde in mijner dromen woon en die er 's levens wondre beelden zagen hoorde ik elkander met verwondring vragen: ‘Hij roemde zo, is dit dan al zijn schoon?’ En andren lachten luid: ‘Hoe ongewoon! Hoe vreemd, hoe dwaas: hoe kan hem dat behagen!’ en keerden weer naar de eigen grijze dagen. Doch geen van hen gaf mij 't verwachte…

Soms is de tijd  niet vooruit te branden blijf ie hangen in je negatieve spiraal soms schiet ie je schaterlach voorbij als een bliksemschicht onmogelijk te vangen de tijd is de tijd en soms neem je de tijd krijg je wat extra tijd of zeg je: "Nu is het mijn tijd!" maar daar trekt de tijd zich toch echt niets van aan want…

( oud-Hollands geluk maar anders dan de titel ons laat geloven) als een gedegen vorm van antiquariaat dus voor de liefhebber onontbeerlijk met een vleug van behaaglijke traagheid en een hang naar melancholie waan ik mij de romanticus die met mijn verzen en ietwat tederheid alsnog wil bewijzen voor een klein publiek...…

Zich vervormen is het wolkenbestaan, en om na veel vervormen te verdwijnen, en allen, zo de groten als de kleinen, gingen die gang en zullen die gang gaan. En de vormen van het leven, die schijnen eeuwige en onveranderlijke aan kortzichtige ogen, staan in zijn verschijnen niet meer dan wolken aan de hemelbaan; En mensen vragen, welke vorm…

Ik leef in tussentijd voor een kassa in de rij bij de kapper en de wasserij hapjes nemend van een lekkernij Ik leef in tussentijd als het stil is in de trein anderen hun spullen aan het pakken zijn en onder het zingen van een refrein als ik bij een halte sta schuilend wacht onder een pergola of een paar beurten oversla als bezoek…

Zij vraagt hem ten dans in een zaal waar hij zegt au mijn been voorzichtig. Een innig knokig bewegen ze voelen elkaars lijf zijn ogen worden lichtjes. Zij neuriet zacht met de Blue Diamonds en hun Ramona mee. To always remember the ramblin’ rose you wear in your hair.…

Zij vraagt hem ten dans in een zaal waar de dood zorgvuldig en vergeefs wordt afgedekt en weggezongen. De onzichtbare nadrukkelijk aanwezige manifesteert zich in vlekken en onder rimpels van de tafelkleedjes. In ik-geef-je-een-roosje liedje hij wurmt zich in het glas dat uit beverige handen glijdt. In opgeruimde niet te vermijden…

hij leerde mij Lodeizen lezen in het licht van zijn bestaan zijn de helden gek of de gek een held de stenen van de straat om te flaneren in stemmig zwart om dan weer dankzij of voor toekomstig statiegeld bellettrie te gaan oreren geen strijkstok glijdend als Lodeizen maar als een pronte contrabas die in je oren likt nu ik hier…

Dat je je voorneemt om zes uur wakker te worden, en om twee uur wakker wordt, om drie uur, ziet dat het nog lang niet zes uur is, opeens acht uur nee negen. Je nieuwe mensen nieuw ziet doen, niet weten en wel willen weten, als weten dat nog niet vergeten in weten zit dat zit, de dis verteert van is en zal toch zeker. Dat rimpels in het…

Witte vlinders incognito dansen graag in de wind ook vermomd op een oude fiets wij rijden in gedachten terug naar een moeiteloos voortbewegen op meer dan luchtledige banden in ons nog onbevreesd bestaan naar huis was samen verder terwijl de krekels tjirpten, gelukkig zijn kostte geen moeite bij een maagdelijk witte maan de eerste…

Ik ben een gier en tijd is mijn prooi Als hij vliegt, vlieg ik sneller, als hij voorbij is verslind ik hem in mijn hoofd Ik verteer het vlees van mijn ervaringen en verslijt mijn lichaam tot mijn snavel te zwak is en de tijd ontsnapt naar zijn laatste einde…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk schipje na…

Tot gisteren waren wij even oud, zij en ik. Nu sta ik hier en ligt zij daar, koud, zij - en ik bezweet van zomer, haast en gêne. Zij lijkt een beetje op een zonnebloem: gebruind gezicht, blonde haren, nog lang niet uitgebloeid, toch geknakt. Zij ligt voor schut; slaap noch diepe rust. Niet stuk, niet beschadigd, niet ziek: kan nog heel…

Gij klaagt: "Alles ontneemt mij de Eeuwigheid." Ook meer dan de Eeuwigheid u heeft gegeven? Gevangen klaagt ge in de ban van de Tijd. Klaag niet. Zelfs uw klacht kan buiten de tijd niet leven. --------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

De lijster weer. Die was geen avond het spoor bijster: z'n soundtrack tussen de huizen liep feilloos synchroon met het in deze werkelijkheid on- ontkoombaar effekt van wolken, lucht en dalende zon, en terwijl ik me hield alsof ik voor dood lag, floot hij. Hij floot. ------------------------------------------------ uit: 'Om de…

Oké, dat is dan genoteerd we laten het maar in het midden maar we mogen toch hopen en bidden dat je 'm niet voor die tijd bent gepeerd O, en mag ik bij dezen nog even een stuk van je kostbare tijd dat je er niet te zeer onder lijdt 'geen zandloper is als het leven' de berg die door 't oog van de naald langzaam leeg loopt heel rustig…

mijn kleine leven verkruimelt in de krimpende vuist die heet: tijd hoe ik mijn lijfje tegen zijn vereelte handpalm smijt opnieuw opnieuw wil ik met mijn voorhoofd door zijn vlees en pezen heen ik blijf hier niet ik ben dit niet dit verrimpelde kind dat handenvol tanden verliest en mandenvol haren o kon ik toveren ik klapte in mijn handen…

Het gaat niet meer, het lukt niet meer 't Is keer op keer vertillen Al smeekten we het telkens weer Hoe graag we het zouden willen Het is voorbij…

Ze loopt. Met haar handtas en haar rugzak. Meer heeft ze niet nodig. Ze loopt. Door de parken van de stad van bank naar bank en ze kent alle bomen en alle honden bij naam. Ze loopt. Nooit ergens naar toe altijd ergens vandaan. Ze loopt haar leven uit.…