Alle inzendingen over ziekte

Wie was je werkelijk mam de moeder die me streelde terwijl je keek of het je niets scheelde of die vrouw die me aankeek als ik haar wat vroeg ik zag je denken ben ik wel goed genoeg soms in je armen kreeg ik het gevoel met vlagen dat ik jou vast moest houden en dragen wie was je werkelijk mam de vragen van nu zijn…

Klanken en letters zoeken naar paren. Hulpeloos handicapt iedere klank zich naar het juiste woord. Afasie zal een spreker niet sparen, wanneer de combinatie niet koppelt, maar wordt gestoord. Met stomheid geslagen haperen de klanken; afasie isoleert de gedachte van het juiste woord. De spreker niet langer volledig bij machte zal voor…

Mijn herinneringen liggen vast in knopen, mocht de houdbaarheid van geest wat vroeg verlopen.…

ik weet geen wereld voel me altijd zoek heb vreemde gezichten in een hoek op de omslag van een ongelezen boek beweeg in jacht bejaag met souplesse ga op pad als stemmen mij bevelen dwingend zonder vraag denken kan ik niet in het geroezemoes van twisten die in spanningen gaan gisten dan barst ik hysterisch uit zie mezelf vliegen…

Genadeloos slaat hij toe, het tandeloze monster, verstikkend met zijn adem die als een zwarte mist om je heen sluit. Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer…

Wanneer hij voor me staat te grijnzen Laat weten het is nu genoeg Weet ik weer wat mij angst aanjoeg Zie ik mezelf naar achter deinzen Wat later, moed en maling veinzend Span ik het dichtpaard voor de ploeg Waarmee ik eerder vrees versloeg Doorvors mijn ziel en eindig peinzend Ik heb nog veel te veel te doen Dingen waarmee ik te lang wachtte…

Je hebt van die dagen, die wil geen mens meemaken, toch komen ze voor. Na vier dagen ziekenhuis denkt de een: ze is dood, na vier dagen afwezig zijn denkt men: ze is gestopt, na vier dagen denkt men: ze " doet het niet meer" maar: ik ben er wel, ik WAS er niet en ben er nu voor eventjes. Dus de beste weg om iedereen even te laten weten…

Het is schemerig stil en koud op de heide waar een eenzame berk buigt in de straffe noordenwind bladeren dalen neer op de grond richt mijn hoofd op en zie in de verte een vrouw lopen met een kind flitsen voor mijn ogen licht en donker spookt weer in mijn hoofd dat nu wat zwaar weegt gedachten slierten en vreemde beelden…

Als tranen schoon wassen dan was ik schoon Als tranen diamanten waren dan was ik rijk Als pijn succes was dan was ik daar Als liefde bestond dan was ik klaar Ik zie de zon schijnen Ik vermoed de warmte op mijn huid Ik neem het waar Ik kijk er naar Ik voel het niet Eten hoeft niet meer Slapen hoeft niet meer Niets hoeft meer Voor mijn…

nog vaak voel ik de pijn die nu vergeten heet schrik als ik de naam of het gezicht niet passend weet de juiste woorden niet kan vinden in de zinnen die ik zeggen wil ze doen alsof zij mij begrijpen maar ik zie wel hun meewarig kijken de onrust is gebleven en weeft onzekerheden in mijn leven in de kamer waar ik woon komt de…

Zo heet die nare ziekte Die ziekte die spieren verzwakt Je kon niet meer lopen In je rolstoel weggezakt Hoe vrolijk jij altijd was Zullen we niet vergeten Na maanden tegen dit te vechten Heb je de strijd verloren Lieve meid het leven heeft je gelaten, je bent hier niet meer We blijven aan je denken, iedere dag weer.…

Ik heb slechts friemelvingers, friemelvingers. Soms net genoeg om bevend een gedichtje mee te schrijven. Vaak gaat het over niets. Ik heb slechts friemelvingers, friemelvingers. Omdat ze zulke friemelvingers zijn glijden ze maar wat doelloos over mijn haar op mijn hoofd. Dan zijn het strijkvingertjes. Strijkvingertjes. Nu ik heb ook friemeltenen…

Ik denk maar ik weet niet meer wat ik denk denk ik niet.…

die vervaging... alsof het er niet toe doet glijdt het voorbij, rent weg verbergt zich in de brij van niet meer weten meten stappen steeds dezelfde pas het gras is groen, maar wat nu als verborgen achter glas de wijdste blikken er nu ook niet meer toe doen?…

Op zijn hoofd een hoed aan zijn hand een stok alles zoals het moet hij wandelt zachtjes hij sloft eerder wat hij is niet meer bij machte zijn voeten de een na de ander op te tillen hij mocht het graag anders zien maar hij heeft toch niets meer te willen anderen hebben over hem besloten hij moet hier weg naar zijn idee wordt hij levenslang…

je leeft je leven te vaak vanzelfsprekend gezond en wel je geniet van alles met en voor anderen dat je doen kunt en dan - zomaar op een dag ervaar je zo gewoon is het niet word je geconfronteerd met beperkingen van je eigen lijf herstel in nieuw evenwicht wellicht volledig misschien vergt tijd en kracht uit jezelf vooral…

Samen met haar zoon zit zij in de trein, als er nog een passagier instapt, zoekend naar een zitplaats, een klein rukje aan een riem, aan het einde van de halsband een hond in speciaal tuig. Zoon vraagt: mamma is die meneer blind kan hij niks zien? Heeft hij daarom die stok en hond misschien? Mamma zegt lichtelijk verlegen, ja joh stil nou…

Zomaar even geschreven een kort stukje uit mijn leven als kind leerde ik lopen of eigenlijk ging dat vanzelf nu kan ik dat niet meer en mag ik alleen maar hopen.…

Ik mankeer niets, maar toch mankeer ik alles. Ik wil alles, maar toch wil ik niets. Zoveel ambitie, zo leergierig, zoveel vermoeidheid, zo onplezierig. Dan weer blij, dan weer boos. Dan weer stevig dan weer broos. Je hoort bij mij, ook al wil ik niet bij jou horen. Je hangt aan mij, ook al wil ik je laten vallen. Je bent niets is wat de…

dat is andere koek je wilt er zijn - altijd en overal - om en voor de ander altijd ben je in de weer voor je idealen het algemeen belang steeds weer - en meer - probeer je te sturen - bereikbaar te maken - het doel van jouw streven je haast - rent en vliegt jezelf vooruit mentaal gaat het - vaak net - fysiek zeker denk je…

Het leven is het leven waard al is het vaak ook erg lastig vrolijk kijk je de wereld in maar somberheid is machtig Vreugde bij geboorte verdriet bij de dood blijdschap om van alles dagen wegen soms als lood Je hebt jezelf gemaakt tot wie je nu bent Alleen die ziekte daar raak je nooit aan gewend Wees blij met wat je nog kan somber…

En weer: is er een mens opgegeven, kanker diagnose, uitbehandeld niks meer aan te doen. Alles is gedaan kreeg hij te horen, uitgezaaid in zijn hele lijf. Weer is het kanker, je kunt zeggen: waarom niet, maar ik zeg: waarom wel? Waarom deze mensonterende je van binnen opvretende ziekte? Waarom?…

Kijken met twee ogen. Afstanden schatten. Diepte zien. Maar nu ik één oog mis, besef ik héél erg goed, hoe uitzonderlijk zien, en, hoe ongewoon kijken is. Van verliezen wordt een mens armer. Maar vaak, wanneer we iets verliezen, ontvangen we een geschenk, en, besef ik dat ik niet armer, maar wel veel rijker ben.…

Het zal je maar gebeuren; je komt bij de dokter en na een paar onderzoeken krijg je te horen dan je kanker hebt Je hele wereld stort in elkaar, je voelt je verloren... Je moet een gevecht aangaan met een ziekte die je van binnen opeet Je weet niet of je kunt winnen, je bent onzeker over je leven, niet iedereen kan kanker overleven, het kan het…

Het zal je maar gebeuren; je komt bij de dokter en na een paar onderzoeken krijg je te horen dan je kanker hebt Je hele wereld stort in elkaar, je voelt je verloren... Je moet een gevecht aangaan met een ziekte die je van binnen opeet Je weet niet of je kunt winnen, je bent onzeker over je leven, niet iedereen kan kanker overleven, het kan het…

waar ogen iets doven in het late middaguur ondersteunen handen en armen vlammend haar geestdriftig vuur ondanks het verstrakken van lijnen in het gezicht blijft haar uitdrukking lief en licht in haar bevallig gaan is een zekere traagheid ontstaan die ruimte geeft aan een lach waar vroeger kracht en alertheid was is tedere broosheid…

Ik heb het wel gehad met sommige dichters wie zijn zij wel,om mij te ondermijnen Een verhuizing van freaks naar hier Of dit geplaatst wordt het zal me worst zijn als ik niet meer kan schrijven wat ik wil Zonder dat er gedichten over mijn gedichten gaan maar als ik je daar een plezier mee doe Dan mag je het is alleen zielig…

De vrouw trekt de schoenen van haar vermoeide voeten Een meeuw vliegt laag over alsof hij haar rechtop trekken wil Krom gebogen loopt ze verder Haar ogen starend in het niets, probeert ze in het nu te komen Los van alle teveel gedane concessies een leven lang Uitgeput zakt ze neer op het zand De lege schelp in haar…

vechtend tegen dat wat kanker heet is er een keuze om er voor te gaan of het te laten dag in dag uit het eenzame gevecht nu zijn dagen overtrokken met lakens voor even de zin verloren hopend op een windstille dag…

Je mag geen kanker vloeken, zeker weten, maar zeg nou zelf kanker zou geen bestaansrecht mogen hebben. De naam zegt alles al maar toch klinkt het woord als een oorlogsverklaring, zonder mortieren, granaten of bommen..... Maar met evenveel impact…