Alle inzendingen over kuijeren

op zeer traag ik heb een voorkeur voor vanzelfsprekende woorden die ontdaan van de beschermingslaag zich blootstellen aan alledaagse horden maar immer standhouden bij elke plaag ik prefereer de doodgewone mensen die weerstand bieden aan chagrijn hen verkies ik boven de gestoorden die altijd elders of een ander moeten zijn Lejo van Kuijeren…

doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken over de sloot wist ik tot vandaag het vege lijf te redden morgenvroeg bij het ontwaken vangt opnieuw de strijd aan die ik onmogelijk kan winnen maar ik troost mezelf met de gedachten dat elke door mij bevochten nieuwe dag er ééntje van louter winst zal zijn Lejo van Kuijeren…

(bewust gestolen zinnen uit bekende gedichten als een fraaie collage) alles is veel voor wie niet veel verwacht veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik…

Van Dis heeft China ooit eens fraai beschreven en Reve lees ik 's avonds steeds een uur, Guus Kuijer geeft de Bijbel een nieuw leven, door Wolkers brandt de liefde als een vuur.…

ik heb geen regenboog nodig om de kleuren te zien die me raken... vertedering zit in het landschap waar je warm voor loopt geluk is dikwijls niets meer dan een mooie droom die werkelijkheid is geworden daarom maak ik een foto voor later…

begaan met kleine dingen die mij niet onopgemerkt blijven het laatste dwarrelende blad een kroonkurk tussen kiezels op 't pad van de begraafplaats de verloren geraakte sigaar met het kleurige bandje (AGIO) en bij een witmarmeren zerk de vaas met rode rozen zo zoek ik met eigen ogen in een wereld van wanorde naar de kleine dingen die…

aan mij is geen sjamaan verloren gegaan voor mij geen gehuil bij volle maan daarvoor ben ik te nuchter in dit aardse bestaan…

uit leed wordt nog altijd munt geslagen 'het eeuwenoude gegeven' dat de mens zó eigen is solidariteit prima maar 't moet wel winst geven aldus de farmaceuten wie beweerde er ook alweer dat de meeste mensen deugen..?…

verregend landschap door beslagen ogen het tranendal van zilte zee waar dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen daar stijgt de waterstand tot boven n.a.p.…

als een innige omarming zo liefkoost tijd de vooruitgang jaren groei verbond natuur met wat de mens bedacht tot een harmonisch samengaan zelfs daar waar je het niet verwacht…

langs meren en door wouden gaan dan begrijp je hoe oneindig dit landschap moet zijn wind streelt teder de toppen van de bomen een stroompje valeriaant me rustig en terwijl het maar niet donker wordt benadrukt de koekoek achter mijn rug dat de zon niet zal ondergaan…

werk in uitvoering had de eerste indruk kunnen zijn ware het niet dat de bever zich heeft laten inspireren door een zekere Nefertete dit te mogen aanschouwen langs de oevers van de Glomma is niet een ieder gegeven vandaar dit bewijs in full-colour een kunststukje dat helaas alweer bijna verloren moet zijn gegaan…

het punt is dat we geen punten pakken aldus de coach van 't Zwolse PEC…

supplique pour être enterré à la plage de Sète (G.Brassens 1921-1981) tussen kruizen en tomben op voorheen cimetière de pauvre het graf van Georges Brassens met uitzicht op het Bassin de Thau aan zijn smeekbede om begraven te worden op het strand van Sète is helaas geen gehoor gegeven zijn laatste rustplaats onder een…

hij had de moed woorden op schrift te stellen die menigeen niet eens in handen durfde te nemen (tenminste niet in het openbaar) alles omtrent de daad en wat daar zoal bij komt kijken wist hij te vangen in tederheid en toch bleef het opwindend menselijk bijna met alle zwakheden en verlangens kortom hij had de lef poëzie te verrijken…

een anekdote uit 1958 uren hadden mijn ooms staan dreggen in de trekvliet langs het jaagpad tot eindelijk na een heleboel niets opa's fiets aan wal werd gebracht er ontsnapte een zucht van verlichting die golfjes deed opwaaien over het water... ondertussen sliep mijn opa zijn roes uit -------------------------------------…

het kanaal bij de witte brug vaders favoriete stekkie daar ving hij walvissen voor Madurodam…

met dank aan Annie M.G. Schmidt in Dortmund drinken alle dikkertjes D.A.B.…

ze had gevlogen zei ze als stewardess met borden glazen en kopjes door de lucht... soms wanneer ze ruzie maakt met haar man vliegen ze weer de borden glazen en de kopjes door de lucht...…

het kloppend verlangen neemt bezit van zijn lid... de smid in hem weet dat het ijzer heet is…

daar stonden wij samen op een Amsterdams perron te wachten op de stoptrein naar Amersfoort hij dichter/schilder/violist een vanouds bekende ik de dichter/machinist de nog immer onbekende niet de moed hem aan te spreken want ik herinnerde mij tijdig dat C.Buddingh' ooit eens schreef: "goden stoor je niet" en misschien is het…

(met dank aan Roger Wastijn) wij zijn reizigers in de tijd met bagage op de rug we hebben maar een enkeltje en er is geen weg terug de zogenaamde tussentijd van altijd onderweg is niet veel meer dan vluchtigheid waaraan men gaarne hecht we zijn niets meer dan reizigers op doorreis in de tijd de één bereikt het morgenland een ander…

(uit respect voor de kip kook ik haar eieren zacht) ik wil geen feest of valse vrolijkheid in het dikwijls te frisse groen want ik wil jou met pasen zoveel liever dan al die zachtgekookten…

dat Eric Satie niet afkerig was van weemoed wist ik al langer in dit vroege klavierwerk heeft hij zijn ziel gestoken met tederheid worden toetsen betast emotie vertaald in heldere tonen vrijbaan gegeven aan mijn tranen zo er iets is op aarde dat klank geeft aan mijn gevoel dan moet het dit zijn een klankkleur rijk aan poëzie... o…

de zon kust de avond... de avond bloost…

nooit heb ik later die geur nog geroken de warmte gevoeld m'n dorst zo gelest als van de dennen het door de zon verhitte zand en de koele gepasteuriseerde melk de langhalsfles ingegraven onder de schaduw van de duindoorn…

op aaibare dagen kan ze vrolijk zijn doch dikwijls stormt het 's morgens bij het opstaan tegen de voorspelling van de Bilt in heeft een depressie het voor 't zeggen en dan soms zomaar bij opstekende wind drijft het weer over…

(een stukje Noorwegen) noem het de hang naar ginds een vleugje folklore of onbestemd verlangen kortom een blik op 't kompas wijst ons de weg naar het hoge noorden waar mensen wonen die dromen van het zuiden…

(bij een literaire kennismaking met Noorse auteurs) 'voor een volk getekend door lange winters die niet onopgemerkt aan hen zijn voorbijgegaan' in de verhalen van Noorse schrijvers proef ik melancholie zwaartekracht maar ook wreedheid huivering en pijn soms iets van tederheid en dan opeens als je het niet verwacht…

op een oude foto La Roche-en-Ardenne 1966 gemaakt met mijn kodak-instamatic in een vlaag van ontroering er staat een paard met een hooiwagen waarop de boer zijn lading schikt een simpel vakantiekiekje ware het niet dat ik vanaf die dag heb leren kijken met de ogen van een dichter…