Alle inzendingen over afscheid

Gedragen door de wind In een bed van veren Waar overzicht bezint Navigeren Contouren geven aan Uitzichten geven Lijnen die door een landschap gaan De wind laat je zweven Neem waar en overzie Het kleine daar beneden Rivieren, zeeën en bergen die je ziet Drukte heb je vermeden Je passeert grenzen De zomer is gedaan Er zijn andere wensen…

gisteren zag ik jaren alle jaren vleugels krijgen hoger dan de hoogste allerhoogste wolken stijgen vandaag staan ze heel even op de grote aarde stil ze zijn voor nu bereikbaar niet meer buiten onze wil en morgen doen we onze onze warme handen open de jaren zullen vliegen en wat rest aan ons is hopen…

uiteindelijk zijn het mijn eigen keuzes mijn zelf gekozen pad wat gelukkig maakt om wie ik mag zijn gewoon omdat uiteindelijk zal ik loslaten andermans oordeel een niet gangbare weg mijn keuze was het niet ook niet mijn pad al had ik eeuwig lief gehad geïnvesteerd, geïncasseerd gewoon daarom uiteindelijk keer ik om en wandel…

Dat hij niet langer dreigen mocht, dat liet men hem verstaan. Hij is toen naar een plek gevlucht waar men hen niet kon slaan. Zijn koffer vol met deernis liet hij in het halletje staan, hij sloeg de voordeur keihard dicht en is toen weg gegaan. Toen kwam hij bij een ijskoud meer, hoorde sirenen zingen, ze vroegen hem heel lieflijk om in het…

nog regelmatig zeg ik je gedag dat deed ik ooit als afscheid heel stoer want het hoort nu eenmaal bij het leven op zijn tijd nog regelmatig zeg ik je gedag ik wuif je weg uit mijn gedachten heel raar want het hoort niet zo zoals we verwachten is het niet geweest zal het niet worden ik zeg je gedag omdat het mag omdat het…

aan de tulpenboom kleurde een enkel blad intens geel de takken reikten naar het wolkendek stormen dwongen het oude huis op de knieën ik vond de weg niet terug…

O lief mijn lief, het was een mooie zomer de bonte kleuren doven langzaam uit De wereld wordt voor mij steeds monotoner en nog wat witter wordt mijn witte huid En ook al kunnen wij nu nog maar even elkaar de lust van liefde geven, jij bewaart mijn ziel voor altijd in jouw leven in wie jij zelf geworden bent met mij Ik hoor jou zacht in huis…

De larve die ik was mocht kiezen Wordt een hard werkende bij of hommel Met een angel als laatste verdediging voor je het leven laat Wanneer geen strijd noch discussie je nog kan redden Of wordt een mier zo sterk als een os En in de massa opgelost Wordt een vlinder en fladder zorgeloos van bloem naar bloem In alle kinderlijke vrijheid…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Het roze aderwerk: de lijnen met een dun penseel gezet, en hoe het aan de slapen marmert. Ledematen die in steen verstomden- de vingertoppen broos, in kringen heeft de tijd korstmossen, algen afgezet op schouderblad, een borstbeen dat, nog niet gebarsten, lijkt te spreken- nee, alles is stil nu. Je staat in de post van de deur. Geen negatief…

op deze loodwitte dag wist ik niets te schrijven op tafel lag alleen een witboek boek van stilstand gebroken wit vlekkeloze overgave aan het grote verdwijnen ontkomen aan schrijven in het boek van niemand en alleman vandaag trek ik slechts met kalk een lijn op de muur rond jouw lichaam je gaat op reis witte raven kom…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we nooit we vervagen…

geknipt was jij voor het leven maar het leven knipte jou als mooiste bloem uit de knop jou badend in het mooiste licht van eeuwig blijvende herinnering dat ons jou steeds weer brengt al zal de pijn nooit verdwijnen omdat het hart gebroken blijft perfect als mens was zij gemaakt toen het lot zich tegen haar keerde met in jouw hoofd een…

Onhandig zoeken we naar woorden: het afscheid – schemert tussen ons.…

Aan de rand van mijn water vind ik een steen. Ik raap hem op, houd hem in mijn handen; zijn naam wordt me ingefluisterd. Ik sluit mijn ogen en voel weer de navelstreng die ons verbond in het donker voor onze geboorte. De steen brandt in mijn hand en ik scheer hem weg – negen keer ketst hij terug en zinkt dan naar de bodem. Ik word…

( Dit schreef ik voor een lieve vriendin) Je mocht nog in het licht ontwaken. Helaas werd het je laatste dag, je hebt heel wat moois gebracht in je leven. Je mocht niet langer bij ons blijven, dat doet veel pijn en verdriet. De liefde die je gegeven hebt was zeer fraai. Verder zonder jou is niet te bevatten en te begrijpen.…

ga niet naar mijn graf of de urn met mijn as ik ben er namelijk niet want altijd springlevend in duizend waaiende winden in diamanten die glinsteren in de deken van sneeuw ik ben de stralende zon op het nog rijpend graan ik ben de zachte herfstregen die je in de ochtend wakkert ik ben de opbeurende rush van stille vogels in de lucht…

Het is opnieuw een donkere dag vandaag de berkenhaag draagt muisstil de mussen koolmeesjes sussen, zo oogt het, elkaar. Illusies zijn niet meer mogelijk. Ergens zweeft een meeuw opvallend raar wat heeft haar vandaag meegevoerd, kan zij ons met bepaalde angsten troost geven het mooie en mindermooie nu verweven. Ik ruik nog even aan de violen…

soms hoor ik het zachte geluid van huid dat langs een sluier glijdt zie ik wit bewegen zonder wind een hand die in bedaagde rust de opening vindt zelfs stilte houdt de adem in als dit onaangekondigde bezoek haar boodschap doet er is geen angst meer in het levenslang wachten wel een lach met de allerlaatste krachten als welkom…

Je laatste zucht met je hand in de mijne. Helaas moet ik je laten gaan, het doet pijn en ik voel verdriet in mijn hart. Het is over, het samen zijn in ons leven. Je hebt mij vertrouwen, liefde en respect getoond. Nu moet ik alleen verder in mijn leven in een andere vrijheid. Nooit zal ik je vergeten, mijn lief in het leven.…

verstrikt in een streng die ons omknelt stiller almaar stiller een verdord blad schuifelt van stoep naar rand verder weg niets blijft bewaard het onvermijdelijke tot het einde vol in het gelaat zien tot we niemand worden…

zijn ziel liet de banden met de aarde los haar ogen vonden vanzelf de verte haar handen gleden van de kist ze liet haar liefste gaan ze prevelde vaarwel mijn liefste vaarwel…

Vandaag is ons een Spartaan ontvallen, heel rood-wit in 't zwart gehuld. Wij herdenken een icoon met z'n allen, een geheven glas goed gevuld. Het vinyl draait vandaag op volle toeren, en onder het genot van een kleine stick. Laten wij ons Rotterdamse hart beroeren, door poëzie van den Spangen Beatnik. Wij hopen allen inderdaad, met een…

jij kende de hitte van de vlam die het glas kleurde alsof die zo van binnenuit kwam juist natuurlijke overgangen moesten als geheel in een puntgave herinnering blijven hangen mooi afgerond in het zilveren grijs van het uiterst neutrale lood dat gedegen tegenspel bood aan het weer in jouw hart vlamden de sferen van gebeden…

ik was ooit een wereldberoemde bokser lag nooit langer dan acht tellen op de grond de scheidsrechter bekeek mij aandachtig en vond mij daarna steeds vreemder en onorthodoxer een leren jack en sjaal droeg ik op straat want ik was één met de muziek en huizen de beschilderde muren en verroestte buizen waar ik dacht aan mijn jeugd en goede raad…

Gelaten in het wachten, van wie het stof wordt verstrooid, waarmee de aarde is vernist, met levenshouding getooide mist, verfrist de aangeboden beelden, wind verscheurt het zout in een vervilte zee, verbleekt of kleurt de zon en maan, naar gelang we dichter bij het licht gaan staan, de belichaming van troost, stuwt levenskracht van…

Je liet mij achter, in de zon, maar met een wolk – in mijn gedachten.…

Een van de vele relaties en projecten die niet mislukt zijn maar onaf gebleven opgeschreven om af te leggen: #NL2008000269348 in het Register van Particuliere Onvoltooide Zaken “Jij stond zomaar op ..we hadden niet gepraat ..niet gewoon zoals dat gaat ..je stond zomaar op ..liet mij achter in de zon ..met wolken in mijn gedachten…

met een laatste kracht uit je opgeleefd lichaam prevelde je nog... in zwakke fluister "adieu" ik zei nog net: "au revoir!"…

Ik heb je teleurgesteld, zo heb ik begrepen, je woorden kennen daarin geen tegenspraak, toch ik heb mijn mond steeds toegeknepen, al stak je met mij maar al te vaak de draak. De keren dat ik voor mezelf ben opgekomen, sneuvelden in jouw tomeloze boze woordlust, maar als ik de woede in mij voelde opstomen, straalde ik weer wanneer jij mij had…