Alle inzendingen van Nicoline

Ze draagt een boek met zich mee geborgen, veilig in haar armen verborgen. Ze zou hierin nog zoveel kunnen schrijven maar laat het verborgen blijven. Een boek vol kwetsbaarheid, een boek dat zich niet meer naar buiten onthult gevuld met te harde voetstappen uit deze tijd weggestopte emotie raakt zij door het niet meer te beschrijven, kwijt.…

Een man, radeloos ziek en nog zo jong. Verdrinkt bijna in een veel te woeste zee. Bij het horen van zijn verhaal huilt mijn hart natuurlijk met hem mee en toch moet ik hem zeggen, vanachter mijn bureau, jou helpen, kan ik niet, "nee". Enkel uit dit schrijven, blijkt, ik neem zijn verhaal wel degelijk met mij mee naar huis en sla daar…

In een ander vertrek, tikt het glas en kraakt.. haar adem verstomt, magie ontwaakt in het holst van de nacht stroomt energie en kracht dwars door het leven heen hij is daar, hij laat haar niet meer alleen. Energie golft door het leven geen angst en beven samen slapen, samen waken samen, het leven maken zij geeft hem woorden blijf bij…

Al wat ik zeggen wil mijn woorden vallen hierbij stil ik ben niet meer jouw spil. Maar jouw naam staat gekrast in mijn ziel dieper dan ik ooit bedoeld had als een blad aan een tak die maar nooit losliet in welke storm dan ook jij bleef, in die aanhoudende mist onzichtbaar werd ik ...waardoor je dit niet wist... Al wat ik jou wens zijn…

Eens zich van een voetstuk laten verdwijnen om in stilte op rustige golven te kunnen deinen. Nu, na lange tijd, opnieuw klaar voor een nieuwe start opent zij wederom haar hart belooft zij zichzelf, nog een keer al doet 't nog steeds zeer... Toch, onverwacht laat zij iemand binnen vol woorden en zinnen die klinken als muziek haar verlangens…

Twee vlinders smetteloos wit, dansen door mijn tuin rond en rond, cirkelen zij om elkaar heen. Ik zit hier stil alleen sla hen gade en observeer en bezweer zonder vergis dat dit het leven is " flowen", is al wat er is. Na deze dans, vliegen zij weer heen ieder, voor zich, opnieuw alleen.…

Tot ijzig ijs is zij gehard. Van binnen, groeit in stilte, een sterkend hart. Onaantastbaar beschermend voor ieder die het zou willen raken. Laat mij! Zijn de enige woorden die zij nog kan slaken. Vanuit haar cocon zal zij ooit weer naar buiten treden. Dan... onmogelijk, haar oude en nieuwe hart nog... samen te kunnen smeden.…

De nacht slaapt waarover zij waakt. Vol verkregen levenslust gooit zij haar gordijnen open kijkend naar ondergang van volle maan, vervangend in prille ochtendzon. Een zware deken valt van haar af. Ze voelt zich vrij, eindelijk haar ogen, kijken weer blij. De nacht; eindelijk voorbij.…

Het was aan het eind van een dood spoor waar ik jou uiteindelijk verloor. Ik verzocht alle treinen die zouden komen harteloos, te laten razen over al onze dromen. Ik liet ze denderen, dwars over alles heen. Hoe jij ging en ik, uiteindelijk, geheel alleen.... uit jouw leven verdween. Opgebrand, opnieuw op beide benen, in het aardse beland,…

Nee, ik heb geen spijt van jou, jij was het die ik oprecht in mijn leven wou. Al het mooie koester ik in mijn boek der liefde. Een man die mij intens liefhad maar ook zo griefde. Het laatste werd teveel voor mij ik kon je niet meer verdragen aan mijn zij. Liefde, once in a lifetime, het is over, het is voorbij. Het boek der liefde heb ik afgesloten…

'k zou je willen omarmen in mijn armen, verwarmen je in slaap willen sussen zachtjes je gezicht willen kussen je liefdevol willen strelen je dagelijks geraakte hart willen helen. Maar ben niet meer de persoon hiervoor 't voelt in mijn hart als een drilboor. Maar zal sterk voor jou blijven dit dan af en toe maar van me afschrijven... Samen…

Oude scherven raapt zij opnieuw bij elkaar haar gebaar van onuitputtelijk van hem te houden. Scherven, ze lijmt ze keer op keer maar telkens weer lijkt de lijm niet sterk genoeg te zijn en weer opnieuw, ziet zij scherven, groot en klein. Vlijmscherpe scherven ze snijden tot in het hart zo diep. Waarbij zij toen...eens... om genade riep.…

Hoe jij oprechte liefde kon vernietigen alsof het niets was wat ik je gaf. Telkens moest het meer altijd net boven mijn kunnen geen tijd voor mijzelf gunnen. Hoe jij me leeg zoog hoe mijn ziel zich ook ooit vanuit zichzelf naar jou toe bewoog. Uiteindelijk voelde ik mij machteloos, deze weg waar jij heel bewust voor koos. Jij vernietigde…

Soms komt er een engel zomaar op mijn pad zo onverwachts maar alsof zij daar te wachten zat geeft zij mij informatie door stemmen uit haar mond die ik van God hoor. Zij luistert mij aan ik vertel haar wat ik heb ik gedaan zij geeft mij advies en raad en ik dank haar wanneer zij vanaf haar bankje opstaat in een park, zomaar vanuit het niets…

Mijn dorre, leeggezogen, bladeren, kregen opnieuw kleur met jou in mijn armen jouw levendige, liefdevolle ogen, je lieve woorden en jouw zoete warme geur. Jouw immense kracht heeft mij telkens opnieuw gebracht naar hoe ik behoor te leven. Waarin jij mij kracht geeft om jou te geven wat jij zo verdient. Jij sterkt mijn wisselwerking van zwakte…

De wereld trekt plots inmens aan het touw. Verloren maar toch trek ik nog terug want hou zoveel van jou.…

Vanuit een gouden kooi keek een kleine blonde prinses vol overgave, door tralies heen, zo was ze immers nooit alleen. Hij had van haar gedroomd kuste haar wakker uit haar droom. Dromend van jaren liet hij haar bij hem sparen. Totdat ze naar uitendelijk de opening vsn de kooi zocht. Reddeloos noemde hij haar waarop hij haar in het…

Zie haar lopen dwars door het leven heen. Haar prachtige parel houdt zij fier omhoog. Liep zij maar meer om hen heen met een boog want als een glazen bal trachten zij het te barsten tot breken. Nog steeds houdt zij haar mooiste bezit fier omhoog geheven de barsten vol gestopt met lijm wil zij het bij haar houden voor het leven. Geen tijd en…

Met jouw gelovige lach leef jij dankbaar; van dag tot dag. Maar toch, ik kom je zo vaak tegen in mijn dromen waarin je angstig, wanhopig, bent aangekomen; tot aan mijn deur. Ik voel zo je angst ik voel je wanhoop.. telkens weer in mijn dromen waarin jij, indringend diep tot mij kan komen. Ik voel me radeloos want ik wil zo graag alles…

Onbegrijpelijk, begrijpelijk wat jij hebt gedacht, denkend vanuit mijn onderbewustzijn wat ik onderdruk en zo veracht.…

In zijn macht fietsen zij, schuchter aan mij voorbij. Met een vader voorop die hen zegt vandaag zijn jullie niet van haar maar van mij. Wat kan ik zeggen wat kan ik doen? Morgen zullen we het maar weer overdoen en geef hen alsnog mijn verzoenende welkomst zoen.…

'k voel met weemoed, afstand groeien hoe meer en meer.. je op zal bloeien. Eens, 't leek voor altijd, mijn zo kleine meid maar liefje, ik zal meegaan met je tijd. Buiten de deur zijn we beiden cool binnen is het je kleine hartje wat ik nog altijd voel... Dankbaar zal ik het omarmen en met al mijn liefde voor jou, blijven verwarmen.…

Vertrapt en achteloos laat zij hem liggen, leeggezogen, in haar dode hoek. Dit handelen voor haar, al zo'n gesneden koek. Al wenend, weent zij, opnieuw, ik ben zo alleen gewikkeld in een zwart voilen sluier om haar heen. Al het gelovig licht wat toehapt wordt vol verlangen, gevangen en vervolgens in haar schaduw vertrapt. Met droevige, verlaten…

Ach mijn lief waar ging dit nu dan toch over? Ach mijn lief kijk in mijn ogen en betover Ach mijn lief geef me jouw liefdevolle glimlach toch weer en ach mijn lief, ik ben er opnieuw voor jou, liefdevol en teer. Ook al deed dit voor beiden zeer nog altijd gaat mijn hart tekeer mijn hartendief, ik heb jou zo ontzettend lief!…

Ik laat jou, mijn liefde, vrij vliegen hoog in de lucht en kijk je na met een liefdevolle zucht want ik weet deze liefde vliegt altijd weer keer op keer liefdevol en dankbaar terug waarop we weer samen verder zweven. Echte liefde doet elkaar vrijgevig vleugels geven.…

Mooie, lieve, zoete woorden, als een koude douche glijden zij over en langs mij heen. Ik schud ze van mij af en antwoord, laat me maar even weer alleen. Met enkel woorden is niet te leven mooie woorden zijn om te beleven woorden, verwoorden het streven de inhoud ervan weer te mogen geven. Maar enkel de mooiste maar zo lose woorden doen uiteindelijk…

't is tijd om verder te gaan verder dan ver, uit jullie leven vandaan. En wanneer ik dan ga, kijken jullie me verdwaasd aan inderdaad, zover had dit nooit mogen gaan.…

Ze wast haar rimpels van haar gezicht geheel klaar, als nieuw; op toekomst gericht…

De wind ontneemt lichtjes haar sluier lees haar gezicht weerkaatsend licht in donkere ogen oprecht en ongelogen onbewogen licht waarbij zij opnieuw voor sluiers zwicht niemand mag haar zien te mooi voor het aardse misschien?…

Even een teleurstelling, even geheel verbouwereerd even, voelde mijn hart bedroefd en bezeerd. Plots kwam een vrolijke jongen voor mij staan hij sprak mij aan. "Geloof je in God" vroeg hij waarop ik hem, al verder wandelend, mijn antwoord zei. De jongen riep mij na, "hij houdt van jou"! Deze woorden, gaf hij mij, woorden die ik zo graag horen…