Alle inzendingen van Nicoline

Het land bedekt zich onder een zachte witte deken Het stilleven hieronder lijkt bezweken. Het leven buiten, zo stil, het water; ijzig, krakend, kil. De poezen miauwen dwangmatig voor het raam waarbij zij, met blote pootjes, in de sneeuw staan. Zodra het kan, glippen zij weer gauw naar binnen waarbij ze je dankbaar antwoorden met vredig spinnen…

In een veel te koude, natte, donkere wereld zag ik -jou-. Je was zo inmens klein, bibberend van de kou. 1 paar kleine minie oogjes keken mij zo hulpeloos aan. Je doorweekte veertjes zette je bol. Maar het voldeed niet, je verenpartij was nog niet zo vol. Je was te laat uit het ei was wat de hulpverlener zei. Daar reed je in de ambulance heen.…

Met handen gevouwen, gaf ik het aan ik voelde me niet meer alleen staan. Veilig verbonden, gesterkt door hem zei mijn stem eindelijk alle nodige woorden, vloeiend zonder rem. Het moet zo zijn, het moet zo gaan en enkel hij weet, voor wie dit ooit, terecht zal staan.…

Een liefdevol, dankbaar jaar samen, bij elkaar. Zoveel onvergetelijke momenten. Prachtig vergaarde zomer en winter prenten. Samen reizend over bergen en dalen waarbij liefde constant mocht blijven stralen. Twee harten, in elkaar..tot 1 verweven. Liefste, ik dank je wel, het is zoveel mooier met jou, in mijn leven.…

Ze drinkt, klinkt, verdrinkt in te mooie mane-"schijn", toch doet dit haar pijn want 's ochtends zal het er niet meer zijn. Zonneschijn zal het waanbeeld verbleken 't wordt van een heel andere kant bekeken.…

Vanaf mijn eerste dag dat ik weerloos in hun armen lag... Zij, mijn allergrootste fan die ik mijn levenlang al ken. Zij hebben mij zoveel voeding gegeven hetzij in eten noch in woorden des leven. Zij die hun genen doorgeven via mijn leven. Zij die mij zoveel warmte, steun en kracht geven. Met mijn ziel als in het begin, weer geheel ontbloot…

Met altijd 1 voet aan de grond ligt zij te dromen, tot aan de morgenstond. Ontwaakt zij met goud in haar mond. Gouden woorden sprenkelt zij uit over ieder die het horen wil. Zij haalt haar wijsheid uit de nacht, zo stil, zij haalt haar woorden uit het leven die haar zoveel leerstof geven. Vervolgens, het denken weer moe wandelt zij naar haar…

Ik vroeg je niets meer... mijn hart vertrapt en deed zo zeer. Wanneer ik je riep, hoorde ik jou roepen; boven mijn eigen stem uit. Telkens wanneer ik je riep overstemde je mij met jouw eigen eindelose verdriet. En ik, ...je zag en hoorde me niet. Hoe ik mijn best nog deed ondanks mijn eigen leed liet ik mijn opgeheven handen uiteindelijk verslapt…

Ik zag je huilend naast mijn eenzame bed, een dramtisch schouwspel neergezet. En toch, nog steeds, denk ik, waarom toen pas, toen ik mijn vleugels eindelijk zou spreiden toen ik geen enkele uitweg meer zag voor ons beiden dan uit elkaar te gaan en onze wegen te laten scheiden. Waarom overweldigde je mij toen pas...met witte lelie- bloemen. Gaf…

Ieder mens verlangt ernaar... hij en haar.. hartstocht... armen om elkaar heen geslagen de dagen niet meer alleen te zijn elkaar te mogen zien, inmens, zo klein lichamen samensmeltend, in elkaar. Samen dansend, iedere wals op muziek ieder opeenvolgend nummer, nummeriek. Wanneer je het eindelijk vind hou het vast, laat het nooit meer gaan…

Hoor de muziek... hoor het wuiven van het riet, hoor het ruizen van de zee, liefje ik neem je zo graag mee naar die tijd van onze zorgeloosheid. Deze tijd zal weer terug komen deze tijd uit onze dromen doch in werkelijkheid gekomen. Wij samen houden dit vast en hoe een andere stem ook krast wij blijven zweven wij blijven beleven waarover…

Haar aaibaar vacht glijdt van haar af, het leek zo...zacht. Zie, hoe oneindig, liefjes zij lacht ze heeft je toch weer even in haar macht. Zoals een wolf zich ontdoet van schapenkleding werkt zij nog enkel toe naar een ding ze wil je raken; reddeloos maken. Vanuit het niets valt zij je van achter aan en laat oprechte beloftes als rook in…

Miss geld-wolf, in haar schapenkleding, ontdoet zich van haar zachte aaibare vacht en gaat nog maar voor 1 ding. Hoe kan zij zijn verdere weg verhinderen. Hoe kan zij zijn geluk stoppen want zijn geluk verkroppen, zonder haar; kan zij niet. Zijn geluk, zo pijnlijk..is zoals zij het ziet. Haar enige macht; is plukken van een kale kip zonder…

Gretig, golft het zijn lichaam in zonder einde, zonder begin. Iedere schreeuw om hulp wordt verdooft. Alle hoop verloren waar hij ooit in heeft gelooft alles verloren waar hij ooit voor heeft geleefd. Zijn tong verslapt, zijn hand beeft. Proostend, op een oneindig feest wat eens was en vast..ooit..is geweest. Allen kijken hem aan laten hem…

"Ja" zeggend tegen een pad waarvan zij niet weet wat het haar brengen zal; laat zij zich leiden op haar eigen bal. Samen hopend op zoveel geluk; want...dit kan niet stuk. Ogen gesloten voor hen die hen omringen en zijn overgoten met verdriet al deze liefdes redden het niet. Al deze mensen omringen en zingen.... "aan het eind van jullie…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast. Ik zie…

Als in dromen...neem jij mijn hand... laat jij mij vliegen, hoog, boven dit Neder-land stijgen wij op...boven een zachte deken van wolken. Samen zwefend in een pastelkleurige lucht kijk ik uit het raam en slaak een verlichtende zucht. Ik ga met jou mee... naar een land, omringd met azuurblauwe zee. Gitaarmuziek en zang klinkt in onze oren…

Kinderstemmen, ze zijn op vakantie gegaan.. duizend kilometer, ver bij mij vandaan. Kinderstemmen komen nog enkel via sms binnen.. een tranenspel dreigt te beginnen. Kinderstemmen sturen, ik mis jou en wil bij jou zijn.. deze woorden doen zo'n pijn. En al wat ik dan sturen wou is over de leegte, de stilte nou. Deze stilte vliegt mij…

Zachte, kleine armpjes om haar heen.. zeggen haar, jij bent nooit alleen. Zachte kleine lipjes op haar mond.. kussen zo'n intens verbond. Twee paar.. kinderogen..nog zo puur.. trouw kijkend over, zelfs, de hoogste muur. Zoete woordjes, zo lief en oprecht. "Hartendiefjes"...zegt zij liefjes... "hier is mijn hart".. waarop..zij het dankbaar…

Neem mijn hand... laat ons reizen naar een land. Een land van dromen.. waar ik zonder jou..nooit zou komen. Neem mijn hand, neem mij mee, ver over zee, laat ons aanspoelen in dat land... ...ons dromenstrand. Met jou wil ik gaan.. ver over die horizon het punt waar mijn leven stopt.. en jouw leven begon..…

Wanneer jij wilt gaan, ver..bij mij vandaan, ga dan uit mijn leven. Ik zal..oneindig..zweven. Vechtlust heb ik laten varen.. ik kan nog enkel staren.. naar daar..waar wolken opklaren boven..veel te hoge golven, waarin mijn kracht ooit werd bedolven. Voor eeuwig moegestreden.. kijk ik..richting..opgegeven..ver..verleden en wuif..aan die…

Als snaren van een muziekinstrument, zo zuiver op elkaar afgestemd. Als met draden van een weefgetouw, weven wij: "ik hou van jou". Als in hemel op aarde leven, op zoet kleurende wolken zweven. Iedere dag, dansen met een lach.. op weg..naar een nieuwe dag. Uit mijn mooiste dromen, verscheen jij. Ik dank je..door te leven aan mijn…

Moederdag.. juist dan..geen moeder mogen zijn, natuurlijk doet dit pijn. Moederdag.. juist dan alleen juist dan zonder mijn kinderen om mij heen, juist dan geen kinderarmen om mij heen. Juist dan, die speciale dag in het jaar, ruk je ons telkens zover mogelijk uit elkaar. Over de grens zal je met hen gaan. Juist dan, zo ver mogelijk bij…

Ik zag… een elfje zittend op het mos, rondom haar heen stonden bomen…tezamen…als een donker bos. Haar handen hield ze voor haar ogen alsof al die bomen… tegen haar logen… Haar gouden lokken hingen sierlijk over haar gebogen rug. Dat elfje dat ik daar zag, trok zich even terug…. Ze was verdwaald door al die bomen om haar heen. Juist daarom…

“Voor geluk werd zij geboren”.. maar niemand wou haar horen. Voorgelogen.. meegezogen.. de diepte in. Handen, armen die niet verwarmen maar duwen, stoten en trekken.. haar vervolgens laten verrekken.. in die diepe put. Daar lag ze dan..teleurgesteld en uitgeput. Maar nog steeds kon je haar stem horen.. en echode het in ieders oren wanneer…

Pijn.. ging voorbij toen zij zei; vergeet mij... Vergeet.. al wat we elkaar hebben gegeven.. laat ons gaan..ver..uit elkaars leven. Laat onze "liefde" zweven.. Als een luchtbel, hoog in de lucht. Kijk, zei zij,..met een verlichtende zucht... ...onze luchtbel spat uiteen... voel je die druppels om ons heen..? Dit is ons laatste restje verdriet…

Hoe kan het dat haat nog steeds bestaat.. terwijl we haat allemaal haten...…

Zoete woordjes..en..zij spint een waar liefdesspel begint. Hij veegt haar lokken uit haar gezicht en..leest in haar ogen.. zijn gedicht. Twee paar ogen, laten elkaar stralen wetend, hun liefdeswens, te behalen. Lippen... samen... zo teder en zacht.. zo hadden zij echte liefde ooit bedacht. Om elkaar heen, omarmde, armen.. harten verwarmen…

Sla je vleugels uit.. ik neem je mee... omhoog... uit deze diepe zee. Laten we vliegen, hoog. Samen naar die mooie regenboog. Laten we lachen en huilen van geluk. Samen maken wij die afgrond stuk. Neem mijn hand reizend naar dit land. Ver boven dieptes en dalen richting dromen vol mooie verhalen.…

De zon… kust haar gezicht. Haar ogen zien weer licht. Haar hart zingt.. door zomer omringd. In water een prachtige weerspiegeling… de kern..omarmd.. door.. ring om ring Zonnestralen.. in warmte verdwalen zacht strelend helend.. kilte voorbij geluk…weer aan haar zij. Een regenboog omsluit haar geluk Sombere wolken verdampen..gaan…