inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 36.120):

Verloren...

Ik vroeg je niets meer...
mijn hart vertrapt en deed zo zeer.
Wanneer ik je riep,
hoorde ik jou roepen; boven mijn eigen stem uit.
Telkens wanneer ik je riep
overstemde je mij met jouw eigen eindelose verdriet.
En ik, ...je zag en hoorde me niet.
Hoe ik mijn best nog deed
ondanks mijn eigen leed
liet ik mijn opgeheven handen uiteindelijk verslapt landen
en liet daarbij de hoop op wederzijdse liefde, stranden.
Beseffend, je zal er nooit voor mij kunnen zijn.
Heb deze liefde begraven ondanks het gemis en pijn.
Maar vanuit iedere schaduw zal ik je blijven omringen..
en in mindere tijden, liefdevol voor je blijven zingen.....
Ook al ben ik niet meer in je leven
ik zal altijd, inmens veel om jou blijven geven.

Schrijver: Nicoline, 23 november 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 210

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
lijda
Datum:
11 januari 2011
Email:
lijdazielemangmail.com
Liefde... is liefde, en dat heb je heel mooi verwoord.
Naam:
ingridvoerman
Datum:
3 december 2010
Email:
steveniingridhotmail.com
Onbeantwoorde liefde in eigenliefde verwoord.
Naam:
Martien Montanus
Datum:
26 november 2010
Email:
mamamoloxs4all.nl
Liefde draagt ver, ook al wordt ze niet altijd gehoord. Indringend geschreven!
Naam:
Maria Voerman
Datum:
24 november 2010
Email:
l.voerman1home.nl
Wat een mooi emotioneel gedicht, Nicoline!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)