Alle inzendingen over eenzaamheid

Gij zijt zo lief, gij hebt zoveel gegeven Aan rijke warmte en loutere innigheid: Mijn leed hebt gij met broze troost omweven, Mijn luide angst een bed van rust bereid. Mij, eenzame, hebt gij uw eenzaam leven, De teerheid uwer kranke ziel gewijd: Gij draaldet niet, gij wilder pijnlijk sneven Om één kort uur van stille tweezaamheid.…

Het is een boom boom in een landschap in een winters landschap Wat ik snap is zijn eenzaamheid alleen,verlaten Weg,noch pad noch straten lopen naar hem toe of af Hij mag er zijn die boom een schitterend silhouet tegen winterhemel de takken,kroon vangnet van dromen Geef mij.... zulke bomen alleenstaand in het landschap…

Het zal nooit stoppen Dit erge missen Ik kan niet zeggen Het is gedaan Denken aan hem Maakt melancholisch Waar zou hij zijn? Brengt soms een traan Ik mis mijn pa Nog steeds in dingen Kijken naar voetbal Op de tv Zij kracht en aanwezigheid Tijdens het klussen De nachtelijke ritten In de auto, wij twee Ik mis zijn gemopper Zijn geklaag…

Kerstmis vieren dicht bij elkaar vreugde en weemoed de troost het welbehagen van trage gebeden en gebaren oude liederen rustig gepraat koffie brood taart genoten bij het haardvuur eenvoud die voor korte duur de eenzaamheid verjaagt…

je kunt eenzaam zijn maar toch niet alleen schreef onze oude koningin Wilhelmina destijds ergens in de vijftiger jaren al je kunt tweezaam zijn dat wil zeggen met z,n tweeën maar toch alleen dat verhaal is helaas maar al te bekend nee dan anderszaam naar mijn idee het samen zijn met velen niet alleen maar tóch zó een eenzaam…

aan jouw voeten pasten nooit de schoenen die jij koos jij wilde best vriendinnetjes zijn hun negeren deed je pijn altijd was er wel de kring met handen vast jij stond er nooit tussenin vaak keek je in de spiegel naar de dingen om je heen voelde je moederziel alleen maar eenmaal buiten wist jij de natuur met een stralende lach…

Iemand ontmoeten, die toverkunstjes kent rijkdom verdelen en jaloersheid het is immers nooit genoeg Vanzelf "Mister Spaceman" zingen en wachten tot zij met haar Jupiter Mustang onverwachts komt…

Aan de achterkant van het welkom nam ik ruimteloos mijn plaats in bij mijn geboorte raakte ik verweesd en mijn ouders hadden het eeuwige leven de weinige woorden die ik had verdwaalden tijdens het spreken zelfs in mijn dromen had mijn stem geen naam doofstom liet gebarentaal niets van zich horen ach, ik voelde…

hun letters woorden zinnen bouwen stilte om me heen nog kan ik de tonen onderscheiden van hen die de gesprekken leiden diep van binnen ben ik moederziel alleen er zijn geen muren om me heen het open lijkt al tijden afgesloten door zijn onbereikbaarheid mijn ogen zien het ijlings vluchten van de huidige realiteit ik ken de kou van steen…

waar muren zich terugtrekken in grijs de ijzig koude dag zijn sporen nalaat, in de patrijspoort van een kokerblik staat een snik zich in te houden nochtans kruipt de kille pijn van niet meer onder mensen zijn door merg en been waar gaat dit heen? vraagt zij zich af, de molensteen van morgen prijkt vandaag al op mijn graf haar eenzaamheid…

Maakt jou dat niet soms wat alleen. Dat ik steeds terugkom in jouw gedachten. Maak jouw hart niet alleen van steen. En twijfel niet aan jouw verlangens. Alles komt een keer weer eens goed. Dus hou niet alles binnen, en verlies niet de moed. Maak jouw hart niet alleen van steen. Maar draag bij aan jouw gevoel. En houd moed. Alles komt een keer…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

Altijd met zijn eenzaamheid dat hij eenzaam zwerven zal door onderhuidse spanningen nabij de zee van blauwe gedachten   tussen de overblijfselen van onzichtbare gordijnen der liefde als een nooit voltooid schilderij aan een muur van groene gevoelens op weg naar stille horizon met niets anders te verliezen dan zijn droeve eenzaamheid in…

Hoor ik je in zielsverwante duisternis door de zielenpijn te doorgronden mijn naam, mijn bestaan mijn fouten en mijn wonden luister ik naar je, wonderlijk zoals een vrouw bij de kassa van geluk hangt er een draadje aan jouw laatste letter en ben ik ook anderen die jouw naam verstaanbaar maken in het aanhoren als ik voorbijkom met mijn boodschappentas…

Dit zijn de schoenen van een man die als je zegt hier zijn je schoenen zegt daar zijn mijn schoenen. Denkt: mijn bloemen, mijn bloeien in de wereld. Hij reist op sokken voor zijn huis heen en weer. Hij komt weer binnen en verplaatst zijn schoenen. Is hij die lieve man die met de kinderen praat. Kan deze nieuwe wijk een nest tegen de wereld…

twee vliegen paren op de oude broek van een jonge immigrant een geïntegreerde sikh komt en reikt de jonge immigrant de hand de vliegen paren verder op de oude broek van de jonge immigrant…

I. wie weet wat het is wat het voelt hoe de pijn bijt schrijnt de zee mij slaat ik val ik spring waar is de grond versteend verstijfd ik drijf ik stik op de wind ik ben waar ik was weg II. traan draag me zwaar naar de zee golf geef me gevoel geef me pijn laat me zijn laat me zwerven sterven…

Laat me in de eenzaamheid, als in de zee, zakken gelijk een zon. Zoals jij kan ik ook eenzaam zijn. Samen.…

hij wou weer twintig zijn onder de kastanjelaar in de rademakersstraat zij knikte stil van ja en ze groeiden samen verder met de kastanjelaar onverbiddelijk jaar na jaar steeds een beetje verder uit elkaar…

Er zijn dagen Soms best veel Die slopend zijn Ontbreekt bij mij de kracht Ben ik misschien wat stil Zit ik in die wereld Waar ik mezelf tegen kom Vaak niets over vertellen wil Lopend in een jas vol druppels Een handvol scherven in mijn hart Wie ben ik Om aan mezelf te twijfelen Is er nog een nieuwe start? Is het te laat te worden Wie…

Soms durf ik denken dat wij met opzet ons vertillen aan de zwaartekracht willens en wetens enkel maar om het uit te mogen gillen over onze onmacht naar elkaar soms al ik denk te weten wil ik snel vergeten en wat ik me daarbij afvraag blijft gelukkig vaag soms als ik denk te kennen wil ik snel ontwennen en wat me nog onduidelijk is…

Wat doe jij als jouw droom instort, je dacht een goede weg te zien, maar weer blijkt dat er geen? Bedrukt kijk jij dan om je heen en roeit naar nieuw houvast met riemen die jou warmden ooit, die maakten dat jij dromen ging. Want verder roeien is toch dat wat drijven doet in dit bestaan. Er moet iets blijven van geloof in iets dat nog wat…

Altijd al graag willen delen, te lachen, graag met velen, altijd graag geluk willen zien, bij jou bij hem, bij haar ook misschien? Altijd het goede in mensen vinden, zoeken soms, maar het is er! Nooit de slechte kanten willen belichten nooit iemand willen betichten, van wangedrag of anderszins, toch ben ik ervan terug gekomen,…

ik ben altijd de treden op gegaan vaak pas later mezelf weer ingehaald om in verbazing te kijken waar ik bleef altijd verwonderd wat mij steeds dreef om erbij te zijn in het raken aan liefde en pijn door het ontdekken van ieders gevoelige plekken hen te behoeden voor de neerwaartse spiraal door het reiken van handen de zuiging…

soms is mijn godsbesef beperkt tot slechts een vloek godverdomme nom de dieu soms is Hij in mijn vloeken niet meer herkenbaar dan besef ik Hem helemaal niet meer…

Als de wind niet aflatend tegenzit De jaren van een ongelijke strijd tellen Droog en verdord is mijn verlangend hart Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen Verlaat ik de doorgroefde boom des levens Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde Dwarrelend, vertwijfeld, Doch in alle rust laat…

Niet gewenst, maar door natuur mij opgelegd, bewandel ik eenzaam aardse dreven. De richting onbepaald, want zonder rechtuit streven. Zelf ga ik niets bouwen, want niets is er dat bindt. Hoef niets te onderhouden, geen huis, geen vrouw, geen kind. En als de tijd van afscheid komt: ik was gelijk de wind. Als onbestemd passant vermomd, doorkruiste…

Hoe kunnen we verder, terwijl we weten, dat allen sterven gaan? Hoe kunnen we voort, terwijl we doen alsof, we nooit zullen vergaan. Laat ons stilstaan. Laat ons omzien. Laat ons beseffen hier. Het is nog niet gedaan.…

Gebroken ben ik en verdeeld. Waarom? Opdat ik weten zal wat is geheeld.…

Stilte om me heen. Meteen. En denk ik aan jou. Nou. Voel ik een traan. Gaan. Na het gevoel van een gebroken hart. Start. Ik die ochtend. Ongewend. Een stilte die blijft weer algemeen. Meteen.…