verdwijnen
als geen ander heb ik het begrepen
zonder er ooit de reden voor te kennen
Ik was het gewend
dat het ochtend werd
zelfs met jou aan mijn zijde
Ik was het gewend
maar heb me altijd verzet
en zal dat blijven doen
zonder de strijd ijdel te noemen
Ook nu
we leven nauwelijks in dit nu
maar genoeg om er te verblijven
deze geheiligde lichtheid…
Door ongekende lichtheid en overvloed brengen zij
enig emotionele verwarring over die ik helemaal niet thuis kan
brengen want deze bevliegingen raken ook nog eens een gevoelige snaar
Onverhoopt heb ik hen de vrijheid gegeven maar zij blijven achter me aan dartelen.…
Door hun ongekende lichtheid brengen
ze enige verwarring over die ik helemaal niet thuis kan
brengen daar deze bevliegingen ook nog eens gevoelige snaar raken
Onverhoopt heb ik hen de vrijheid gegeven maar zij blijven achter me aan dartelen.…
Dat haar verschijning als een wekker mij een signaal geeft
om geleidelijk te ontwaken en proeven van deze verfijning en lichtheid
Het zijn allemaal bonen in eenheid, verscheidenheid en binding tot zowaar omge-
toverd tot een prachtig zuiver boeket in een kopje dat koffie heet; mijn dag kan niet meer stuk.…
Hoe je als een speelse ernst in teerheid, vluchtigheid en
lichtheid met een bijzondere aantrekkingskracht hier bent gekomen
ben jij ook weer gegaan in een wereld waar drukte en minder jezelf zijn heersen
Al met al hebben wij een mooie tijd samen gehad terwijl de herinneringen blijven bestaan.…
echt
mijn ogen niet langer gebrand op elk detail
maar deinend over de eenheid van het alles
ik ben niet langer hoor - of tastbaar
schrijdend in onzichtbaarheid
bomen kijken me na op mijn tocht
die voert langs dorpen en langs straten
naar mensen die me voeden en laven
me vertellend hoe het hen is vergaan
ze voelen mijn hart dat danst in lichtheid…
(Als het leven niet meer geneest)
Op het kronkelige pad van het gezond verstand
liggen segmenten gestrooid tussen doornen en netels
tussen het kiemende ontwaken met een open geest
en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt
Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen
over fragmenten vervaagd door wat niet geneest
in weerwil…
Ik weet haar
doodgewoon
een overvolle tram in Amsterdam
het Damrak waar mijn oma kwam
met hoed, zo statig
toen nog geen verkeer
en nu
ze is er weer
in andere gedaante straalt ze
door generaties van weleer
behoedt zij zonder het te weten
zonder naam, zonder te heten
de reiziger naar wat
ik weet niet, maar wel dat
ze is
die geboorte…
Tevens mijn negenhonderdste netgedichtje...als geboren Tukker met Indische roots ben ik toch een ietsiepietsie trots op dit mijlpaaltje dat oorspronkelijk geheel in het Tukkers was verschenen, maar dat om taaltechnische redenen (alléén ABN s.v.p.!) door de redactie was verwijderd.
Enfin 't Is niet anders...
toch maar even opstellen in rijen van…
148
Bezig met laden