Alle inzendingen over Tjitske jansen

als op zestien april om negen uur dertig tussen haarlem en leiden ter hoogte van bennebroek een sneltrein onder het viaduct doorraast is er in die omgeving niemand die daar nog maar een moment bij stilstaat terwijl in de dorpsstraat van hilvarenbeek op huisnummer twaalf al dertig jaar lang precies op dat tijdstip aan tafel een vrouw zit met…

het waren je ogen gekarakteriseerd door hun volheid en intensiteit een mengsel van pure arabica en een vleugje robusta van de beste kwaliteit die mij huiswaarts deden keren met een peperduur espresso- apparaat dat ik niet van plan was om te kopen elke keer als ik nu zo’n capsule ga verwerken zie ik ze weer vóór me je ogen maar dan…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

zijn ene moeder is verpleegster de andere is advocaat vader is voor hem iets onpersoonlijks een reageerbuis is tenslotte geen gezicht daar was hij inmiddels wel aan gewend toch moest hij wel weer even slikken bij haar antwoord op zijn wedervraag mijn ene vader is onderwijzer en de ander die is heilsoldaat…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

Dag lieve Droopie wat was je lief, Dat ik zo gek op je kon zijn jij bent mijn hartendief. Nooit meer blaffen nooit meer bedelen ik zal je missen lieve hond ’s Morgens geen water en voer meer geven, je was niet meer gezond. Nooit gedacht dat ik je na 1 jaar te hebben leren kennen afscheid moest nemen. Dat doet echt zeer elke keer weer…

- mijn lichaam - mijn gedachten - mijn gevoelens Ik kijk om mij heen en zie: alles wat is, dat ben ik! Zolang dat er is, ben ik iets, anders … niets.…

voorzichtig raak ik je aan bang om pijn te voelen durf ik het wel ik kan niet meer tegen een traan je voelt zo zacht ik krijg een warm gevoel ik word rustig vanbinnen Dit is iets wat ik nooit had verwacht ik hoef het niet te berouwen het doet geen pijn ik word blij van dit gevoel volgens mij heet dit vertrouwen…

Soms denk ik Wat als Ik dat anders had gedaan Dan zou ik hier niet stil bij hoeven staan Wat als ik naar je luisterde dan had ik geweten waarover men fluisterde…

Toen warmte door mijn onderbuik kriebelde gedachten schreeuwden om jouw naam en jij mijn teksten kleurde, keerde ik naar achtergrondkoren droeg je dienbaar richting faam En nu mijn klanken tegengassen stop jij, nog voor de brug, enkel stilte dwaal je nog mijn richting in, zet jij je volgend nummer in, solo.…

Papier zit in de weg van woorden die niet komen, waar tranen door de binnenkanten van wangen stromen en bitter vallen op mijn tong bevriezen op lippen dichtklappen van deuren het scheuren van mijn hart en nooit andersom.…

En zij duwen, duwen en duwen maar schreeuwende woorden en rust gevulde pillen- en hoe moet gevoelloosheid mij leven geven? Ik ken die rust, ik ben die rust, die ontkenning die door aderen sluipt de levenloosheid die in ogen kruipt, waar ieder woord naar afstand ruikt. En zij maken, ontwaken in mij dromen waarin ik mezelf ophang aan bomen…

Weet je nog die keren dat ik je haast smekend door gordijnen van tranen en natte haren aankeek en dat je je arm niet om mij heen sloeg hoe graag ik dat ook wou omdat ik je eerst vertellen zou van waar ik leef en dat ik dan uiteindelijk hortend en stotend mijn gevoelens beschreef? Zo wil ik je nou.…

Wachten op de ware is als wachten op de jackpot Het is altijd tevergeefs, je vangt bot met elk lot. En de keer dat je vergeet dat je loten hebt gekocht Win je, en dan begint het leven dat je zocht.…

ineens bam het was gebeurd weg was je je zat er wel maar ook weer niet 4 dagen lang wachtend op ontdekking het is hard maar het hoort erbij niemand ontkomt eraan vroeg of laat vandaag of morgen of over een poosje maar niet op deze manier tenminste, dat hoop ik niet ik heb helemaal niks van jou nog niet een klein fotootje…

een goede relatie is als een tatoeage eenmaal in het bezit ervan raak je het nooit meer kwijt…

ik kreeg zaterdag een cadeautje een aanleiding was er niet ik wist wel dat ik het zou krijgen 't lag in het verschiet het pakketje was onverpakt zonder strikken of papier het kwam zomaar, geen postbode of bekende meldde zich hier ik kan het niet ruilen evenmin wordt er garantie op gegeven het is een geschenk waar je wat aan hebt voor je…

Labyrint.. Daar is het, daar moet je naar toe. Waar moet ik beginnen waar moet ik naar toe. Is er een uitweg ik weet niet hoe. Ik loop door alle gangen en weet niet waar ik ben. Me hart klopt van verlangen naar een einde dat ik niet ken. Ik blijf maar lopen en hopen. Hopen om te vinden wat ik zoek. Alles lijkt op elkander en ik weet niet waartoe…

Alleen in de schoolbanken zit zij Haar trouwste vrienden zijn papier en pen Op het bord de sommen in een nette rij Te makkelijk voor haar want ze heeft ze al klaar Om zich heen kijkend naar haar klasgenoten Die gebogen zitten te zwoegen op de som Zwetend werken en studeren, onverdroten Zit zij zich te koest'ren in de zon De bel gaat en…

Hier zit ik. Ik, in het verleden. Zoet zoet verleden. Prachtige zinnen die jij schrijft. Jij en ik samen in woorden. Op papier hou jij van mij en ik van jou. Maar oh tragisch heden. Hier zit ik.…

golven van geluid door mijn kamer peilloos is mijn afkeer slaan helpt nou niet meer schuldig zijn zij ik weet wie ze zijn horen kan ik ze maar niet zien schreeuwend maak ik mij los tierend op de zondebok het is niet aflatend aanzwellend tot afgrijsen oordoppen begin ik te proppen nu wordt het snel minder verward kijk ik om mij heen helpen…

haha ik ben buitenaards kwam er laatst achter las het op het internet vele overeenkomsten wat een pret nu ben ik echter overtuigd en lach niet meer in mijn kamer hangt nu een beklemmende sfeer hoor geluiden en nog veel meer schaduwen met geknetter lichtbollen en gespetter berichten krijg ik door het is mij duidelijk ik ben klaar voor…

Na maanden begint het te dagen, de verzorgster bleven er om vragen, maar de minister vond het niet nodig, mondkapjes waren overbodig. Ja, was je een verzorgingshuis toegewezen, dan mocht je voor je leven vrezen, het virus was ook daar neergestreken, en menige bejaarde is bezweken. Nu komen de langzaamaan de vragen, waarom werden er geen…

Ik heb de blauwe lucht gezien, stralend, vol van zonneschijn, geen enkel rookgordijn, door vliegtuigen ontzien. Ik heb de blauwe lucht gezien, autobanen, stil, verlaten, een enkele auto reed nog door de straten, dit had ik nog niet gezien voordien. Ik heb de blauwe lucht gezien, het raderwerk was even ontregeld, de economie, dat was vervelend…

Dichten is het zoeken naar woorden die elkaar verbinden met klank en kleur zinnen vormen die de geest ontstijgen en zich in de vorm van herkenning nestelen in de ziel van de lezer…

Online shoppen afstand houden ook in de prikstraat hemeltje lief  het is niet bij te houden hoe ons te gedragen in het nieuwe normaal zonder doe mij maar een metertje pils winkelen en een terrasje pikken lijken voorgoed voorbij maar gelukkig dankzij pfizer biontech astra zeneca en moderna misschien snel weer terug naar het oude abnormaal…

Mijn brillenglazen bleven dof, hoe ik ook poetste alle dagen, totdat ik me af ging vragen, zijn mijn ogen misschien met verlof. De oogarts vertelde mij, ik moet u dringend adviseren, uw ogen te laten opereren, U bent er net op tijd bij. ‘k heb nu nieuwe lenzen, ‘k voel me vrij, ik zie de bloemen weer bloeien, het groene gras weer groeien…

dood is het verleden een herinnering slechts het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al behoren tot het leven maar mijn gedachten van nu zijn alles wat is dus…