Stileven.
En zij duwen, duwen en duwen maar
schreeuwende woorden en rust
gevulde pillen- en hoe moet
gevoelloosheid mij leven geven?
Ik ken die rust, ik ben die rust,
die ontkenning die door aderen sluipt
de levenloosheid die in ogen kruipt,
waar ieder woord naar afstand ruikt.
En zij maken, ontwaken in mij
dromen waarin ik mezelf ophang
aan bomen en andere leegte
gevulde gedachten, maar nimmer
dat ik het leven weer verlang.
Geplaatst in de categorie: verdriet