Alle inzendingen over samen leven

Bewust worden mensen samen. Samen met al wat samen leeft. Leven wil altijd blijven leven. Daarom plant leven voort. Bewust of onbewust. Bewust worden wie leren kiezen, tussen het goede en het kwaad. Wie elkaar vertrouwen geven. Wie samen willen werken. Wie gelukkig willen zijn. Het kwaad kent iedereen. Tegenstrijdigheid ook.…

als dat er mensen zijn waarbij het belang van respect voor en vertrouwen in bij grote aantallen en speciale groepen uitermate omvangrijk is omdat er net zoveel soorten eerlijkheid zijn als dat er mensen leven voor respect en vertrouwen gelden dezelfde basisprincipes waarbij leven en laten leven voor de minste wrijvingen zorgt en…

vonkend slijpt leven weerbarstige randen bij een regen vuur vertelt van uur tot uur de opgeslagen emoties uit een twistpartij die vrij blijft van fysieke confrontatie het is geen spel spelen heeft al lang zijn charme verloren aan het langste eind waar geven en nemen vaak te goeder trouw de smaakmakers zijn om misverstand en ruzie…

blijdschap van binnen uit ik zie je vingers gaan op zoektocht naar warmte en liefde in onze gezamenlijke lichaamstaal zij bespelen kleurend de ruimte delen beweging in elkaar raken tot wij onverwacht blijven haken in een lach waar de wereld van zal houden omdat zij gezicht zal geven aan een nieuw stukje vertrouwen dat wij samen…

je verzuimde tijdens je tocht langs het hemelruim het beperkend wit weg te vegen om ons de zon en haar dominante plaats in het blauw vol warmte te laten herleven in jouw brede armzwaaien wiekten wolken weg regenden uit losten op in een zonnig vrij baan te gaan voor hen die met vlijt en zuinig zijn hun vrijheid hadden gespaard…

je heen ging nu lijken alle zaken steeds meer deel van jou uit te maken bij jou te gaan horen zoals de oude kerktoren met zijn klokkenspel er zijn emoties bijgekomen waarvan jij eerder niet zou dromen zoals de knusheid in het samenzijn waarbij ook de pijn van gemis duidelijk aanwezig is in deze contreien breide jij het harde leven…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

je draait en zwaait gelukkig zonder afscheidsgroet want we hebben nog heel veel heerlijke stukjes samen van toen tegoed…

we hebben de vingers gekruist elkaar in de ogen gekeken zijn daar gebleven zonder afscheid te nemen ik heb jouw energieën gevoeld in een aura van liefde de hemels bewoeld in een respectvol eindeloos genieten wij zijn niet voor elkaar geschapen in samen slapen kunnen wij als rolmodel er iets heel fantastisch van proberen te maken…

altijd als ik jou zag pakte ik wat schaduw van je af een lieve groet of oogopslag jij lichtte op als een ander jou aandacht gaf waar jij ook kwam sprong het licht over naar een warmere vlam dus waar jij schaduw gaf wist ik dat te maskeren door eigen licht te projecteren wij zijn nooit gespot als stel maar ons samenzijn…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

ruimte geven hoefden wij geen gaten meer te vullen wij kenden muren vol lijsten met uitbundigheid en het donker ingetogen waarbij alleen de lach en ogen emoties signeren die wij ooit samen leerden…

ik heb je geschapen uit de mooiste stukjes die een puzzel hemels maken niet in een zesdaagse en dan de zevende dag een noodzakelijke rustpauze vragen maar levenslang kijken en in die tijd vergelijken of de expressie van leven echt alles heeft gegeven geen beeld maar wel in het leven staan met interacties vol emoties op…

je hebt het leven gewogen negatieve lijnen verbogen om in balans te blijven kende het peilloos diepe ravijn voelde de greep van verwurging nabij in uitzichtloze tijden tussen het werk van je handen en de blikken in je ogen heb jij liefde gegeven in mededogen het heeft je gesterkt de rug gerecht jouw aanpak was uiterst subtiel…

ik heb lippen gekust in alle kleuren emoties gevoed ook weer gesust in dagelijks gebeuren het klein touche proefde in delen leven en dood in de abrupte wisseling van veilige schoot waar hergeboorte geen familie kent is toekomst onbekend toch smaken kussen altijd weer naar meer opdat zo de mens zijn medemenselijkheid…

emoties springt jouw melodie eruit gedragen door tonen van liefde en warmte klinkt harmonie van binnenuit nog zonder stem spreekt lichaamstaal jouw welkomstwoord tot in de verste hoeken word je gehoord in melodisch aanhaken ook zij spreken de stem van het hart hun boodschap zuiver verpakt in weten is sterven geen vergeten samen…

lichtvoetig dansten sterren in het gras waar jij de dauw betreden had donker rolde jij duister langzaam voor je uit maar de sterren bleven hun lichtend pad stralen met zicht op vooruit jij kende de stille geheimen van de nacht en hun natuurlijke elementen die zich altijd anders zullen voordoen dan verwacht in overgave ging…

graag met woorden speelden en samen vaak de strekking deelden zo ook kleur en vormgeving ieder een eigen stijl in schoonheid bijna altijd in de schaduw van rembrand gebleven samen hebben wij de eigen techniekjes gedaan alleen het houden van kreeg te weinig toegedeelde tijd ruimte en faam…

geen kunst om mensen uit te lezen sinds hun lichaamstaal kan worden verstaan door de laatste emotie en gevoelens sensoren die in neurale prikkeling en enzymatisch elektrische geleiding hun boodschappen doorkrijgen de bekende afweerschermen faalden volledig dag volgers zij hadden door de lichtsnelheid van berichten alleen…

ik golfde op warm en licht had mega zicht met mijn ogen dicht in zacht pulseren opende en sloot ik mijn interieur het exterieur donkerde kleur er was geen afzet wel een incorporeren het heerlijke verbinden waar mensen van leren licht getinte bleek een regelrechte hype door waarheid en tijd raakten velen dat kwijt kleur donkeren…

je keek me aan voor mij bleef alleen jij als schepping staan de rest is gegaan geboren uit het spel der genen waar dominant en recessief beiden naast elkaar bestaan alleen in essentie zal een van de twee de optimalisering kans krijgen en op eigen gelegenheid verder gaan ik heb je zien staan in een vervlakkende wereld de andere…

jij hebt er altijd slag van gehad de lucht net even anders te kleuren met jouw warmte waar dagen geen gezicht leken te krijgen kon jij hun ogen weer met een lichte sprankeling lief laten kijken dan vonkte het flitsten lachjes in een spel van kleine grapjes naar elkaar werd samen weer heerlijk spontaan…

zijn leven belangrijk is pas als de kas is opgemaakt opent zich een reëel perspectief dat haalbaar is in aflossing zo niet dan even parkeren in een laatste stop om te proberen want saneren is de strop…

zijn nog heb ik dat niet ervaren maar de essentie is het ontbreken van pijn door het niet begrepen worden van waar je existentie eigenlijk naar hunkert bevestiging van wie je bent in het herkennen van wat jouw zijn is door acceptatie van eigen gemis als wij elkaar echt gaan ontmoeten zal in begroeten de cirkel waarin wij leven…

het voelt nooit alleen er is altijd wel een glimp van een lach de verstolen blik die zonder te spreken zijn warmte komt geven in een samen moment vaak onbekend maar in weten kruisen lijnen van leven elkaar overal is de hand op het hart het tijdloze teken dat alles nog klopt wij delen de velen die naast ons staan ons verschijnen…

waar natuur zijn heftigheid contrasterend laat wolken is de geest met emoties en stemmingsverruimers bezig luchtpartijen die soms botsen in ons hoofd harmonieus te laten verglijden de bovenkamerfabriek maakt geen overuren maar juist de logistiek van hoe snel is alles in hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats…

de rots en jij kameraden in status bewegingloos en vrij samen een eiland in het woelige water van aflandig tij het was jouw plek waar de wereld verging terwijl jij droomde jij kende het stromen keek ook niet om wist wat er zou komen jullie contact was een plastische relatie gingen er samen voor waren een baken in zee waar…

ik voelde je warmte zag de kleur van je aandacht hoorde je naam in passeren kruiste je blik wist dat mijn leven de wending zou nemen met jou als middelpunt van mijn bestaan je lach had al jouw talenten op ingenieuze wijze verpakt jij was de begroeting in ontmoeten met ogen die spraken om zo liefde in woorden nog intenser te…

mij heeft gezet nog schaduwt hij vaag is in contouren aanwezig mijn leven is dealen met hem hoeveel tijd wij elkaar zullen geven…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…