Alle inzendingen over verdriet

Toen je me zei niets meer van je te verwachten deed dat pijn. Dat ik nu niets meer van je verwacht doet nog meer pijn.…

Haar bloesje had ze uitgedaan; haar armen, die rilden ontbloot Waar geen haar kon gadeslaan daar was ze haar eigen despoot Ze was de rechter en ook beul in het diepe stille van de nacht Nadat zij ‘t fatum had gezeuld miste zij voor verzet de kracht Waar ook ‘t maanlicht ontbrak terwijl zij door ‘t donker gleed Zocht ze een scherf in haar…

In gedachten verzonken, fiets ik over het niet geasfalteerde pad. Ik zie en hoor hem niet, de wind, hij fluistert, niet hard genoeg voor mij. Ongehoord hard kwam de klap aan, de realiteit werd verdrongen. Gisteren was jij er nog, zal ik nu geen vreugde meer kennen.…

0 God! hebt Gij uw bloeiende Aard Aan ál Uw kindren niet gegeven? Ik - word elks drempel afgedreven, Ik - heb geen eigen hof en haard. Wél is de wereld ongenadig: “ De haveloze !" noemt ze mij ... Dat brandmerk dooft het medelij' - Ach, is dan de Armoe zó misdadig? Ik zoek de schaduw van een boom: Dáár schijnt me althans de rust beschoren…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige. Wat ben…

Je wil niet met me praten, je telefoon blijft dood, mijn brieven ongelezen. Daarom zit ik elke avond met een glaasje water aan het raam van de taverne op de hoek van je straat waar ik in de bocht je huis kan zien. Ik wacht tot je voorbij rijdt en zie van verre hoe je uit de wagen stapt oversteekt en zonder verder omzien binnengaat…

meestal is het makkelijk. maar soms ook niet. de tijd hapert. men lijdt. soms helpt het te huilen wanneer men eet. tranen op het brood. een film met slechte special effects waarnaar men toch geboeid blijft kijken.…

Verstild lag je daar, Omgeven door veel bloemen. Vol ongeloof heb ik je aangestaard, Het was alsof je lachte. Sereen straalde je de rust uit, Die ik onmogelijk kon voelen... Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd; Het was alsof je sliep, Ik kon het niet bevatten. Ik wilde je zo graag nog.... Aanraken..... Maar...jij was het niet, Die daar…

Kruidig hoe gul ik ook alles met kruiden bestrooi en hete pepers eet zonder jou blijft mijn leven flets en flauw, de hunkerende honger niet te stillen…

Liefde is nu enkel nog een hol gevoel van rouw en onmacht en hunker: rauwe rasperige pijn, waarmee ik noodgedwongen leren leven heb. Toch wil ik niet verzaken aan de genster die smeult onder de as: als ik haar uit mijn hart ruk ben ik immers dood.…

Meedogenloos -ook voor jezelf- stel je een punt achter de liefde en krast een kerf door de toekomst die wij, dacht ik, samen droomden. Je jubelt om de sterkte die je proeft in nieuwontdekte hardheid. Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos…

het was het einde van een droom en misschien zoals altijd bijna het begin van een andere? tussen drijven en zwemmen ontbreekt soms slechts de durf nog te verlangen hoe dan ook zouden verdriet en pijn onvoldoende moeten zijn om de gordijnen te sluiten op de klaarte van de dageraad hoopt men...…

Ik ben alleen, dat weet ik wel, maar waarom. Ik ben alleen, dat weet ik wel,ik ben niet dom. Jij ging heen, ik weet het wel, het moest, ik ben niet stom. Maar nog steeds blijft de vraag, waarom, waarom, waarom.…

Ik dacht dat ik onbreekbaar was, dat mijn masker alles tegenhield. Maar het is jij, die het dichts bij mij staat, die het juist vernielt. Ik kan alles buiten houden, pijn of verdriet zie je vaak niet. Maar als jij me pijn doet, herkent niemand me nog door de waterval van tranen, die dan giet.…

Een droevige clown buitelt wankelend op het dunne koord tussen verdriet en wanhoop boven de diepte die bodemloos lokt. Als hij valt en moeizaam rechtkrabbelt joelen de kinderen om de onhandige fratsen van een gebroken mens.…

Als ik wakker gefloten word in de vroegte door de vrolijke trillers van de vogels die buitelen in de kerselaars onder het raam en de dag zich feestelijk aankondigt, draai ik me om en trek de lakens over mijn hoofd want wat heb ik aan een mooie dag zonder jou?…

Het land is gehuld in een grijze deken iedereen is somber en straten zijn grauw de stralende dagen zijn snel verstreken onbewust gaan mijn gedachten naar jou ik gaf je de beste jaren van mijn leven ondankbaar nam je alles van mij aan er is niets van die jaren overgebleven alleen een herinnering die ik moet doorstaan niet eenvoudig te vergeten…

Op de markt koop ik nog elke week een bundel roosjes. Uit gewoonte. Zoals ik jou zag doen, maar minder handig, knip ik hun stelen korter en trim het overtollig groen. Ik schik ze losjes in de brede vaas en zet die keurig op de hoek van het tafeltje, waar jij ze altijd wilde. Dan wacht ik tot het zeven lange dagen later weer marktdag…

als uw gedachten gaan zwerven woorden als sneeuwvlokken smelten onbereikbaar de wereld in wazen u tracht om helder te zijn doch uw ogen verschralen achter groezelige brillenglazen o wens… mochten dan daar in de stilte onze harten elkaar aanraken nog even ver van die andere grens in dat ogenblik, een beetje voelen vasthouden aan…

dacht ik dat het leven het leven was zonder einde dood gaan was voor anderen zou mij niet overkomen bleef eeuwig leven maar er hoefde maar een geliefde dood te vallen van de fiets waardoor ik opeens wist dat het leven en al dat leven slechts een glimlach is trillend in de lucht van de hete middagzon die niet daalt of opkomt…

Jij ziet mij, maar niet echt Ik zie mij, enkel slecht Blij is vals, verdriet verborgen Ik draag mijn masker gisteren, vandaag en morgen…

Mijn voeten zijn zwaar, mijn benen verlamd. Ik ben moe, helemaal opgebrand Mijn vingers zijn koud, mijn armen slap. Ik wil iets doen, maar kap Mijn hoofd is vol, mijn ogen zijn nat. Ik denk aan vroeger, aan wat ik nooit had Mijn hart is warm door pijn en verdriet. Ik ben gebroken, maar ken de oorzaak niet…

Nu diepte zonder water is en hoogte zonder adem kraalt rond jouw dode ogen verlaten in de schemer dat liederlijke carnivoor wat elk kadaver vreten moet het bloed huivert zijn ondergang in een verzonnen hemel De Bijbel die de leugen dekt Het vromen van de handen Gewassen Maan van Golgotha Die rood ziet van de schaamte Ik zie dat…

Het bericht dat het waar is het bewijs daar is dat er nog 'n hartje klopt het prille begin Die vreugde zal ik nimmer vergeten nu mag de hele wereld 't weten er groeit 'n kindje binnenin Met liefde heb ik jou gedragen ook al had ik duizend en één vragen over hoe het zou zijn een eigen gezin Vol spanning wachtend op jouw…

Met verdriet Kom je er niet. Dus voel je blij En voel je vrij. Ga verder als dat kan En maak er wat van. Alles moet je een plaatsje geven. Ga door en leef je leven.…

Versteende tranen als kiezels vonden hun weg Langs nooit en te nimmer uitgelegd' paden Op weg naar hun bestemming Hoewel onbekend, plukken zij de bergbloemen Uitzonderlijk gewicht schuurt en schraapt enorm Zoekend naar uiteind'lijk lot Hun reisdoelen zijn het dal en nog veel verder Opgelopen schade leek onher- stelbaar Straks weer…

nee, nog niet ga nou nog niet we hebben nog zoveel dingen te doen, te bespreken jij staat aan het begin van jouw leven en langzaam spreid jij jouw vleugels totdat je zelfstandig vliegen kunt niet wetend dat jouw vlucht voortijdig zou worden afgebroken, nee ga nou nog niet mijn lief…

Mensen gaan je haten Haten omdat je liegt Het is een psychische aandoening Maar niemand beseft hoe rot dit is Zelf ben ik er zo een Mensen lopen met een grote boog om me heen Ik wil wit niet Ik doe mensen pijn Ik moet ervan af Degene die dit leest denkt vast 'dit is allemaal schijn' Ik haat mezelf er om Ik kan er niets aan doen Het is…

Ik had je nooit, nooit zo moeten laten gaan Niet zo, in die laatste dagen, uren van je leven Ik blijf maar denken, er bij stilstaan Denk niet, dat ik het mezelf, in mijn tijd hier, ooit nog kan vergeven Want papa Ik heb de kansen laten liggen toen ik ze kreeg Besefte niet zo goed de waarde Had nog zoveel, heel veel willen zeggen…