Alle inzendingen over individu

Ik wil even niet praten Niet telefoneren Laat staan discussiëren  En zeker niet lachen Of schaterlachen, schuddebuiken Daarvoor ben ik te ernstig Daarvoor is het te ernstig Ben ik nu te ernstig Te serieus Moet ik denken, nadenken, dagdromen Mediteren, bidden in persoonlijke stijl Piekeren, nageltjes bijten Ik ben echt van streek Om…

Je houdt je gebruinde gezicht schuin omhoog Je kijkt Nee, je kijkt niet Je hebt je ogen bijna helemaal gesloten Je kijkt naar de verre binnenlanden van je ziel Waar regio’s elkaar…….. Te vuur en te zwaard Je slaakt ‘n diepe, diepe…….. Met geloken mond roep je zacht, zonder woorden de goden aan Wat gaat dit worden? Wat zal ik…

zij ziet een engel met vredige oogopslag een somber tobbend hoofd een kreng met kwaad in de zin een verloren achterblijver een duivel met flikkerende blik zij ziet een pias van Hide & Seek een kind dat groot moet zijn een oude vrouw die beter weet iemand die verliezen draagt die het niet weten schraagt zij ziet een uitgeputte renner…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…

Een vreemd man, in een vreemd land. En vaak is er niets dan dit: Water en loof en het wit Van zwanen, dicht bij de rand Gras voor de bank waar hij zit, En straks aan de overkant. Een man die even leest, Het stil begin van een lied, Dan opkijkt en om zich ziet. En iets in hem denkt, bedeesd: Hoe vreemd, nog ken ik het niet, En toch is het…

Langzaam aan geeft mijn lichaam zich over en opnieuw, als nieuw, terug. Ik ben het omgekeerde kind dat tastend, zoekend zijn weg vindt in een landschap vol lover en tover. [In dit helderwit gedicht reis ik als een lichtgewicht zeer gericht van zeis naar zicht.] Ik transformeer van stier naar mug, van gestaald graniet naar tegelgruis…

en als het dan zover is en jij je hand op mijn rug leggen zal we voetje voor voetje zullen schuifelen door een lege lange gang als het dan zover is gekomen en jij niet meer met me praat in de kale kamer met een bedpapegaai boven mij en als het dan zover is en jij mij met opgewekte stem wijst op bloemetjes en zonnetjes daarbuiten dan…

geef mij de tijd van a naar b te gaan, laat mij weten hoe de letters werken, laat mij merken dat de a voor aandacht staat, hoe behoedzaam lettertekens ons behandelen zolang wij de l - wederkerende letter van liefde - niet vergeten aan te spreken bij het wandelen door een 2-persoonsalfabet, met als uitzicht op het eindpunt een zeer voldane…

het moment bleef gehuld in vooravond onthield zich van voortgang in verzet tegen koers en bakens om het gewicht van hart en ziel en aan het onbewaakte voeteneind lag in een onbetreden land het goede met mate en het ongewisse voorbij de Rubicon…

"Het ruiterstandbeeld van het zelfbedrog in het publiek onthullen" Nuttig en waar. Het trekt het gordijn weg van de beschaving, de ijdelheid, de zelfgenoegzaamheid. Uitbuikers die over alles hun schouders ophalen. Of erger: die zeggen 'het is zoals het is ' Wat onthult dit zelfbedrog wat gaat achter dit beeld schuil Is…

Wat voor zin heeft het om ten overstaan van een althans nagenoeg volstrekt anoniem lezerspubliek het binnenste geel van zijn navelgestaard kakelvers broedsel naar buiten te keren als ongeschoold keizer in door de mangel gehaalde brandschone nieuwe kleren? * Het is zoals het is, Je bent zoals je bent Er zijn er meer als jij…

zo blijft men trouw omdat men wel niets beters weet dat men zou kunnen doen of redden kon van wat men niet vergeet. men denkt wat na men denkt wat over men keert eens terug naar 't welbekende lover te welbekend, te laat reeds in de zomer. het beste lijkt maar de balans eens op te maken en dan een soort van trouw een soort van residu van…

Het is werkelijk verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel…

hier sta ik in mijn rozerode huid. ik weet niet waar ik kijken moet. moet ik straks voor- of achteruit en hoe moet ‘t als je iemand groet? in m’n hand houd ik een tweede huid: een kloek en dapper leeuwenpak. als dat me helemaal omsluit voel ik me meer op m’n gemak. vaak verlang ik hevig naar ‘n derde huid: een huis waarin ik wonen kan…

Verdoemd! Allen zijn klein. Geen is er groot. Beter weg in de dood Dan verdoemd met het kleine te zijn.…

Komt er in de natuur een rechte lijn voor denk je; de horizon is er een en de zgn. pijpestelen als het giet, spiegelbeelden in een waterplas, de lijn die ze van de wereld scheidt - alleen met je oog half in het water zie je dat precies; evenwicht is ook zoiets, een vrouw als ze, de handen gevouwen om haar knie, met je praat, het tere streepje…

(Zo lag ik wel en lig ik nog: liefde vernieuwt en verdiept zich. Steeds meer huiden wierp ik af - nu eindelijk in mijn eigen laatste vel, ben ik kwetsbaarder dan ooit) ------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

de tijd is de wind die blaast en uitsterft in donker water een gaan zonder terugkeer het onoverwinnelijke valt uiteen een gaai vliegt krassend langs de takken uit het ijzer dwarrelen vonken neer het geruis van koude populieren een zwarte sluier strekt zich uit over de aarde en bedekt haar met bitter as uit de wolken kruiken gevuld…

Als liefde van een aard'ling aan dorst randen De lichtgestalte van een hemeling, Je weet, dat zij tot nevelbeeld verging, Tot hoon rondom heet hunkerende handen: Zo dacht je dat, toen - lucht'ge zweveling - Je om mij de rust verliet van effen landen, Ik jou applaudisserend op liet branden, Verijlend zelf tot vlucht'ge neveling. Voor …

ik zweef als zwom ik onder water geen gedachten over wie of wat er staat te komen nu of later ik dans door de lucht als een wolk spreeuwen vergeet de tijd omspan de eeuwen ik ben een ballerina en geloof me als ik u mijn naam noem …. Engelina….…

ze is de weg niet kwijtgeraakt ze heeft zich niet vergist ik zal het steeds herhalen zij wou zichzelf verdwalen omdat ze hier de weg niet wist ik zou haar kunnen vinden als ik dat werkelijk wou als ik maar niet zo bang was dat ik zelf verdwalen zou. -------------------------- uit: Chrysallis, 1978.…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

Het luchtballet van spreeuwen een schrijvende vogelwals die zich in driekwartsmaat laat lezen in deze late herfstlucht. In het sleepnet van de schrijver landen woorden om te vertrekken door de mazen van de tijd. Een gewonde engel schildert boven een vlucht wilde ganzen verten van onbeschreven lucht. Zal ik woorden tussen lijnen schrijven…

omhooggaan op een asfaltweg op een steile asfaltweg je gaat niet recht omhoog je gaat schuin omhoog schuin links schuin rechts schuin links zodat je ademhaling gelijkmatig blijft zodat je spieren zich spannen zonder pijn omhooggaan op een steil stenig pad je gaat recht omhoog je zet je voeten vast op uitstekende stenen omhooggaan op een…

Het lag aan de begroeide oevers van de lawaaierige blauwe rivier in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn spiegelbeeld verloor in de wildernis van het denken. Hij gaf zijn bezit aan de armen zijn fiets ging naar een dokter zijn horloge voor een astronoom en hij had geen woorden nodig al zijn gebaren…

natuurlijk baalt hij vloekt alles bij elkaar schopt stoelen onderuit beukt met z’n vuisten op de muren natuurlijk is hij blij met die meevaller en houdt hij meer van haar dan hij laat blijken natuurlijk beleeft hij dat allemaal maar hij uit dat slechts met een frons of een lichte glimlach hij kan het moeilijk delen breekt niet door…

De dagen schreeuwen in het oor van mijn hart En ik wist niet dat mijn zo goed gebouwde huis op zoveel plaatsen tocht binnen kon laten Dan maar de jas aan en de Rijn opzoeken Ik loop de kribben af De oeverkiezels over Diep In water Zak Tot later Met mij zakt de zon mee af We worden klein en helder Kalm mijn hart nog even suikerzoete…

verzinkend in onze duisternis weten we de wereld wijken wat van de wereld rest het ruisen van de regen het suizen van nachtelijke treinen die door onze dromen glijden de warmte van ons eigen nest…

Mij, die jou naar mijn hoogten heb gered, Toen, 't vallen zoekend, je angstig toch bleef hangen Boven de diepte aan ranken van 't verlangen, Het taai wort'lende - mij noem jij koket? Je dacht, ik spon mijn draden tot een net, Om de eendagsvliegen van de geest te vangen? Je dacht, mijn armen waren gift'ge tangen, Die 'k spin, in 't moegesparteld…

Leg de ketting klaar en hark mij tegen draad van kokkelgeur, het ganzenei moet stuk voor stuk gezwellen. Toe maar, bakkelei wat bokbederft, jij stropop volle maan. Je lazerij nu pruimsteen en dan vellen speelt geen rol, maar hou van mij. Knip mijn oren, snij die staart. Dat kindschap zweet in appeltaart vol hoedendoos en razernij? En dat octaven…