163 resultaten.
LAIS CCCXII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
62 Het is lente, haar lach wordt weer lelie,
haar tred een rijgen van zijde in
het zuchten van lucht, haar evangelie
murmelen de beken de weiden in.
Lijsters bezingen zoet haar blijde zin,
tuinfluiters doen krokussen tuiten:
't is al elysisch feest daarbuiten.
Omsluiten echter doet het zwart mijn hart,
angsten beklijven die 'k niet kan uiten…
LAIS CCCIX
netgedicht
1.7 met 17 stemmen
43 Haar wangen vullen mijn bed met rozen.
De kamer wuift met geurige kruiden.
Lippen als lelies koelen mijn blozen.
Goud als van honing tooit zij mijn huid en
zie zij breekt ons de schaal der geluiden:
hemelse wrijving, vingers raken kristal,
handen saffier en mijn lijf zingt heelal.
O moeder der goden, laat mij vergaan,
gun mij de sluitende ring…
LAIS CCCX
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
49 Ware het maar dat ik nooit geboren was,
mijn zuchten zou ruisen, zegen van zee
mijn klagen zou zoemen, zachter dan was
mijn kermen zou aaien, stiller dan sneeuw
mijn huilen zou lachen, lach met mij mee,
mijn vloeken zou prijzen de deugdzame mens
mijn woede zou zoenen jouw leed met een wens
mijn lijden jou troosten met strelingen zang
mijn falen…
LAIS CCVI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
53 nu het dit zegt, zegt het niet hetzelfde
dan als het zegt dat het hetzelfde zegt,
want als het spreekt, zegt het nooit hetzelfde,
hoe vaak het ook dezelfde woorden zegt:
het beweegt immers steevast daarvan weg.
woorden reiken ons vanuit bewegen
onbestaande stilstand aan, waartegen
alles helder lijkt en goed begrepen.
maar de woorden hebben…
LAIS CCXC
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
71 In Onterecht woon ik, en Nergens ga
ik ’s zondags heen: die ene dag van licht
telt de weken duisternis en week na
week vergroot in mij ’t gruwelijk inzicht
dat ik ontbonden word en zonder zicht
op toekomst, bij ontstentenis van hoop
vernauwt aldus mijn nare levensloop.
Mocht morgen mij alsnog haar beeltenis
d’ ogen schroeien, dan wordt mijn…
LAIS CXLVI
netgedicht
3.5 met 2 stemmen
45 Schrikbarend sluit het lot de schemering
gans dof en lusteloos het nachtvel in
en aan het grauw van die ontluistering
voegt zij nog wreed naar waarheid toe de zin,
dat alles weerloos sterven moet daarin.
Er rest ternauwernood herinnering:
haar beeld verwrongen door een woekering.
Zij wringt zich daarin om en om en vrij
en scheukt…
LAIS CCCXXVII
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
42 het streelt haar in het veelvoud van de tijd.
het lost zich op in honderd handen en ‘ t
bevrijdt haar van de windsels van de nijd.
’t vertelt haar nu de ziel zich heeft herkent
met lompe tong die traag haar taal verkent,
‘ t verhaal dat hem tot haar heeft voorbestemd,
dat zij als water is waarin hij zwemt.
zij lacht de woorden weg en raakt hem…
LAIS CCCXII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
65 zon schiet uit de hemel om in haar hals
zijn medicijn te likken. huid branden
wil hij niet, maar sloom, in een trage wals
herhalen hoe het gebrek aan handen
zijn stralen zo met verdriet ontmanden,
daar hij haar ziet maar niet strelen kan. man,
zon, ster, die ’t eigen licht wel wurgen kan,
omdat het haar gelaat voor hem ontbloot,
maar hij haar…
LAIS CCIX
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
46 't mengsel mens wil van zijn vrijheid blijven
dromen, en morrelen aan de sloten,
wijl elk ander dier van schrik verstijven
zou, omdat heel klaar de dood besloten
ligt in waar het in leek opgesloten.
't kille lot heeft in de mensillusie
met de tijd catastrofaal een fusie
aangegaan, en zijn zou al 't bedachte.
zo, verdurend in eigen confusie…
LAIS CCCXXIX
netgedicht
5.0 met 2 stemmen
42 een einde is altijd een nieuw begin.
brede golven wind doorlopen de lucht.
een teder omgekeerde kreet wordt in
het bed met haat en liefde opgelucht.
het zucht. genot, van lijven korte vlucht,
heeft net de angst met lentelust vermoord.
het had te lang aanzien, te vaak aanhoord:
handen, ogen, droefenis en misbaar.
het sloot met…
LAIS CCCXVII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
58 het ziet haar lichaam zwemmen en in de
data wordt het lijf een school baleinen.
het maakt het bont, gemengd met hinde.
meewarig de zwijgende dolfijnen
gebaren: weinig vin en veel venijn. en
zout legt de zon van de zee op zijn huid,
en roepende scheepshoorn, zeemeeuwgeluid.
wonden die gutsen, golven die lonken
gieten twijfel in een vaststaand…
LAIS CCCXVII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
45 het licht was een cirkel en in dat licht
zat heel blij het licht zelf, een vrolijk wicht.
naakt zij was zeer zedig als licht in licht,
en wind speelde wind met haar in het zicht.
de ogen vol onbegrip stonden dicht
te treuren bij het onhandige hoofd:
het leek geenszins op wat haar was beloofd,
ze wou van dat zicht gewoon gaan lopen…
LAIS CCV
netgedicht
4.8 met 5 stemmen
178 glibberig met slijm glijdt glanzend het rot
van in lagen gezalfde gelaten.
met schuim op de lippen, tong die taalbot
voos op brak beroert, wil men het haten.
oprispingen, pogingen tot praten,
alom galmt het zingevingsstreven.
inderdaad ligt met gaten omgeven
god's skelet bloot in de glim der kelen.
zo wordt verval tot hoogbloei verheven:
‘wij…
LAIS CCCCXXVI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
43 een goed antwoord is een betere vraag.
de wereld begint waar de taal eindigt.
gedachten zijn ficties, een trage laag
bovenop de snelste weg naar inzicht:
gevoel dat onderin verloren ligt.
geen ding bestaat. geen dreun wordt ooit gehoord.
groei gebeurt en stopt niet bij een woord.
er is geen enkele gebeurtenis
(een vraag is…
LAIS CCCCXXVI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
42 verstoord door van vergeten gedachten
de korsten, de kuilen, de keien, de
betonwonden, ontwaken haar krachten.
winddoorwoelde zeewalg opvrijende
is d' erg irritante, bakkeleiende
menswoekering (aurorakotssliertje
in het blauw gapend ochtendkwartiertje).
blaast ’s een eeuw en weg is de plaag.
Gaia vindt vast een ander pleziertje.…
LAIS CCLXXXIII
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
47 Een volte van eenvoud keert zich in haar.
Het licht verschuift, stralen dagen het uit.
Donkere tranen parelen gevaar
en schaduw glijdt dreigend af van haar huid.
Het git wordt wit, de kleuren breken uit,
hun weelde laait op lippen, vlammenzucht.
Handen doorwoelen een witte wolkenlucht,
de lijven wentelen van zij op zij.
De zang komt los, het…
LAIS CCLXXVI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
49 'Dag jij', zegt het en het kust de parel
in de leugen die zich sluit. Het draait om
en om de eigen droom, een opstand, rel,
een vlechtpartij, het voelt zich heerlijk dom
en slecht want dit gaat naast de waarheid om.
Die ochtend dan. Zij blijkt ook echt te bestaan,
haar lach is goud, de zon blijft er in staan.
Er is de nevel van haar zijden kleed…
LAIS CCLXXIII
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
51 De steen der wijzen is een dode klomp.
Een hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan
dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp.
De hemel is een dunne laag bestaan
in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan.
De groene nijd bevrijdt met nijpend zuur
de winst uit onze lijven en elk uur
verschrijft men vast tot data in metaal.
De mens verkoopt…
LAIS CCLXXII
netgedicht
3.5 met 2 stemmen
46 In de droom van de daden, de wilde
stroom van het echte, waren de dagen
nog vol zon en velden. Die verkilden
onder de wet van strakke wil, jagend
naar de hoogste winst, het nu verdagend
tot ooit, een hier of daar of dan maar nooit.
’t Verleden dat zichzelf nu droomt was ooit
daad die het vlak van nood en wet doorbrak.
De schim die nu met verlangen…
LAIS CCLXXI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
47 In het verdroogde oord van dit bestaan
horen mensen hun naam, en ze steken
een licht aan, jaren nog van hen vandaan:
gekromde stralen geven letter-bleke
schijn van wat nu handig wordt ontweken.
Die ster blijft staan, als eindelijk eens iets
echts in dit onwezenlijk verhaal. "Past
jouw hand niet in de handschoen van dat niets?".
"Is dit dan hoe…
LAISCCC
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
44 Hun dood is die van vele werelden
kriskras kerven kervend door de harten,
is blijvend deel, leed dat zal vergelden,
aasgaten in de oogopslag, smarten
die verbinden, wonden die verharden.
Sterren zacht en zwart laten zij ontstaan,
stof tot korrels ons in ons vergaan.
Ons is de droeve pracht herinnering,
ons de luister van verdwenen bestaan.…
Delvauxesque
netgedicht
5.0 met 1 stemmen
334 Je ligt als LAIS
met waaier en kroon jezelf te verlaten:
ik geef je de parel, je hebt
het bereikt.…
maria maria
netgedicht
3.2 met 5 stemmen
68 maria maria,
ik zal tijd voor je zijn,
ik zal lied voor je zingen,
ik zal taal voor je spreken
die niemand ooit sprak
daar dit lied nog ontbrak.
maria maria,
je hoeft niet te kijken,
je hoeft niets te doen,
maar voel hoe jij schittert,
zie hoe jouw zilver in krullen verblindt,
proef hoe jouw huid de hemel
met aarde en water verbindt.…
monding
netgedicht
3.5 met 2 stemmen
48 in het water
in het wier
in het waaien.
in de golven wind doorheen het gras
in de cel die zich verwoed in cellen splitst
in de wolken vol van stapels en paleisplezier.
in het schuren van planeten aan het donker van hun baan
in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda.
in het zwoegen van de slak
in het krijsen van de meeuw…
rouw
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
35 het verdriet verzwijgt
wat het niet zeggen kan.
het deelt de onmacht op
in zweverige tonen, en zie:
in de hete olie van de noten
danst het lijf, de handen
hemelen de aarde op
tot het bloemen wolkt
en water maakt.
’t wil het niet begrijpen,
’t wil het in zich laten
doen wat het verlangt.…
AMBROZIJNTJE
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
42 het zag haar lang, heel lang geleden plots
voor zich staan: een wulpse hinde, jong,
onaangedaan. pretoogjes, wangen met kuiltjes,
flarden jurk die speelden met de kindse wind.
er was geen tijd om aan te raken, er
was geen plaats om bij elkaar te zijn.
maar elk moment maakt krullen in de tijd
en ’t heeft alsnog haar lieflijkheid gevonden.…
MINNE
netgedicht
3.5 met 4 stemmen
47 Elke daad is ooit een woord geweest
gevangen in verlangen naar de daad.
Elk woord is ooit een droom geweest,
geofferd op het tipje van een tong.
Dit lijf is vele werelden, een groots heelal.
Zonlicht is de luister, duister is de vacht.
Het hoort en spreekt zich uit in haar:
er is geen weg terug, het is er, is er, al.
Elk woord is ooit een…
HET WIL
netgedicht
4.0 met 4 stemmen
42 Het weigert u haar verder te beschrijven.
Het wil haar niet in letters zien vergaan,
Het wil niet horen meer maar voelen
hoe het licht haar op zijn tong vertaald
tot woeker, brandmerk van bestaan.
Het keert de woorden, egt het veld,
en zeist de metaforen van het land:
in het strelen zal haar omvang stralen.
Het weigert u haar verder te beschrijven…
OPEN VELD
netgedicht
4.3 met 3 stemmen
63 “I dream of journeys repeatedly:
Of flying like a bat deep into a narrowing tunnel
Of driving alone, without luggage, out a long peninsula”
Theodore Roethke – The Far Field
Het open veld is weergaloos.
De aarde raakt de aarde aan
alsof het aarde was, stof
van het bestaan. De zee
is zee alsof de zee bestond,
maar niets daarvan is waar.…
OGENBLIK
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
55 De aanvang van de stilte likt de stilte open
met een zucht. De val van het duister splijt
de dijen van het licht. Duisternis bevrucht.
De drang van het heden om verleden te zijn,
nu en in de toekomst, wordt onhoudbaar
wanneer het haar jurk oplicht. Ze spreekt het aan
met open ogen, onvoldaan. Het graaft verwoed
in haar, zoekt een reden van…