Alle inzendingen over emoties

Hoor je het ruisen van de vroege cyclamen het klapperen van de vleugels van de vliegen het vallen van de overrijpe pruimen in het gras het zingen van de wind? ruik je de geur van natte hagen in de doolhof de geur van neergeregend stof het kruidige basilicum, de selderij het luie parfum van lavendel? voel je de champagneblaadjes van de rozen…

Die 't Al kan weten, weet - wanneer Hij 't weten wil - Dat om mijzelve niet mijn tranen branden; Dat ik bij dagen en bij nachten stil Mijn pijnen zou verduren en mijn banden - Verlatenheid van mens en boek en licht Mij niet zou horen kreunen - Verzwaarde niet mijn lot de last daar ge onder zwicht, Mijn lieve! die 'k gezworen heb te steunen…

Een inktzwart wimpersetje doemt kromgelegen tussen mijn dooreengewerkte, nog vochtige lakens op. Met mijn duim, doorblader ik alle haartjes alsof het een flexibel sprookjesboek is. Een zalige, bijna hypnotiserende film speelt zich tegelijk voor mij af, vanaf het eerste haartje tot het laatste: vanaf haar binnenkomst, het lebberen der pareling…

het klinkt het hoort wie zal het zijn wie is het hallo met mij, ongehoord en toch gehoord de tijd heeft het begrepen en antwoordt met wederzijds respect er hangt een stilte, even geen corona of racisme, even een woordeloos gesprek dat gaat over hoe warm het is en of er regen aan de horizon verschijnt een verticale regenbui wel te…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…

als drukte je opslokt spanning je opfokt coronavirus je ophokt een uitbarsting uitlokt maak dan korte metten ga je zinnen verzetten je mind resetten moet je opletten: vanaf Sellingen zit je op het fietspad Groot Koolwitje neem het voetpad rechts vlak vòòr de Vossenweg er staan paaltjes met een wit-gele en een witte kop even verderop…

laat de stilte maar even niet alles heeft woorden niet alles is te omschrijven te verklaren, te rijmen laat het maar helend zijn als zodanig beklijven want als de woorden zouden komen als niet meer te houden stortvloed zal geen kabbelend beekje meer beeldvormend veilig zijn dus laat de woorden maar even anders verbleek je de kunst…

Mijn zijn was niet verzekerd in het gezin waarin ik geboren werd er was wel direct een verzekering voor overlijden maar geen voor mijn leidende lijden in mijn ganse leven ik koos niet voor Gods verzekering wilde daarvoor geen premie betalen zodoende ben ik uitgesloten van alle pracht en praal van Hem niet zozeer in het tijdelijke…

Misschien dat andere dagen gewoon andere dagen zijn soms weet je ook even niet hoe alles is gegaan, enkel dat je wel door de grond kunt gaan van de pijn sneed de dag domweg gewoon helemaal verkeerd aan. Toch weet je ook hoeveel klinkende dagen er ooit waren het zijn tenslotte niet allemaal maandagochtenexemplaren. Vandaag was de aarde gewoon…

De dag is een soort ploeger die zaait, leven mag zetten schoffelt, ploegt en oogsten mag op een zekere dag. Zou daarboven ook een soort ploeger wonen in de wolken is dat wat soms ook de onweersbuien aan ons vertolken. Mijn leven lijkt op een hortensia of haag nog ongeschoren voor mijn gevoel ben ik weer gisteren opnieuw geboren. Ik leg vaak…

Ik ben me eigen slechtse vriend. Ik lieg in me eigen gezicht en geloof me eigen leugens. Me vrienden zijn niet de vrienden die ik denk dat ze zijn. In strijd met me eigen brein. Ik wil de leugens niet geloven maar de waarheid komt niet boven. Het blijft onder. Diep begraven onder een berg zelf bedachte leugens. Ik weet dat ze niet waar zijn…

als genarcotiseerd staren we naar de beelden ze droegen rugzakjes dicht tegen elkaar gepropt in plaats van mondkapjes in 't land waar de dood woei onder de zwart witte wolken nog niet zo lang geleden waar de tranen stroomden de kwetsbare mens in zijn verlatenheid tot rust gekomen jouw vrije adem laait de vlam van barmhartigheid…

Deze ogen waren de triestere van een hond geworden ze braken een voor een om het leven langer dan even. Leefde er even geen volgster, laat staan vriendin in haar resteerde er enkel nog het gebaar van er zijn zo waar. Ken je dat gevoel dwars doormidden breken als riet, dat gevoel van even zie jij sterk als je bent toekomt niet. Heeft intens…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

Op visite bij je moeder en ik bij mijn schoonmoeder. Elkaar ruim vier maanden niet gezien, het lijkt zo onwerkelijk, maar het is echt waar. Dagen keek ze ernaar uit, vrolijk appte ze: "nog een paar dagen en dan komen jullie!" Het werd een mooi weerzien, wij gunnen dit anderen ook. Helemaal in haar element toen wij bij haar…

Ik zelf ging vandaag op weg door huis een pad vinden verbeelde mij dat beeld van hun verschralende haar. De toetjes van gisteren stonden dus nog op de eettafel, het bestek en de borden waren al wel weggeborgen dus zonder die zorgen ging ik vandaag weer op weg. Het heeft geen zin om vandaag over gisteren over eergisteren te treuren, vandaag heet…

In de vroege ochtend wandelt alles in mij, in de vroege ochtend voeren mijn benen mij naar de stilte van buiten, die met zachte bries getooid, gevoelens weet te ontsluiten en gedachten ontplooit. Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…

Ik ben geboren zoals iedereen, Ik heb een vader en een moeder. Waarom doen ze tegen mij dan zo gemeen? Ik vind mezelf beslist geen fenomeen En al helemaal geen loeder. Ik ben geboren zoals iedereen. Heb ik soms te weinig oestrogeen, Of juist te veel? Weet jij het, moeder? Waarom doen ze tegen mij dan zo gemeen? Ik ben een mens en niet…

Je kunt je last delen met velen Maar er zijn dagen dan heb je genoeg aan een kruiwagen…

In deze donkere nacht ligt ze peinzend wakker, haar gedachten gaan uit naar de vorige dag. Had de wind haar gisteren maar geholpen, maar door het suizen van de bomen kon ze de woorden niet verstaan. De nacht duurt zo lang en ze is bang, had ze maar handen die konden praten, dan zou ze misschien haar zelf kunnen troosten. Nu weet ze niet wat…

Ja, de bloementuin van mijn moeder machtig mooi en magnifiek al die kleuren, 't was een plaatje memorabel en uniek viooltjes en een vlijtig liesje lelies van dalen kreeg ik mee voor in een heel klein vaasje u deelde uit en was te vree rododendron en rozen zo schoon en heel subliem en vandaag op mijn geboortedag die herinnering intiem…

Mijn hart heeft al zoveel troost doorstaan zegevierend gaf en geef ik dat alles geen naam. Houden van zal voor eeuwig zo en rein zijn sterker nog het wint nu nog steeds aan terrein. Toen ooit haar lichaam gekist is neergedaald heeft mijn hart het einde van een marathon gehaald. Ik wilde weer beter slapen en heb het zo gelaten. om een zorgeloos…

Tussen bloemen fladderen kapoentjes Op het pad onder de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige…

Ik word zo blij van het ruisen mijn kind de geur van de lente die ons zo bemint je voelt de wind over de smalle paden gaan de gaven van liefde komen dan stilaan. Ik word blij van het ruisen ook van de zee ze brengt steeds nieuwe rollende golven mee. De dag zal van haar niet in slaap gaan vallen ze laat het liefst ook kinderen op straat ballen…

Het is vandaag een extra blauwe hemel die naar ons lacht het ontbreekt jou hemels niet aan idealen en kracht Met liefde zijn jouw ogen in blikken op velen gericht verlegen verlevendig ik die beelden in een gedicht. Ja soms zijn er wolken die op oneven dagen breken vorst sneeuw ijzel of regen door gevoel willen kweken. Zonder ideeën of echt…

Ik zag vandaag floralen, prachtig geschilderd op doek; ze konden me echter niet raken want m’n gevoel is zoek. Hun schoonheid stootte op de leegte van mijn afgematte ziel, waardoor hun bonte kleurenveelte op een dorre droogte viel. Ik zag mezelf daar kijken en vond mezelf wel lijken op de bloemen aan de muur; wel de fleurig felle kleuren…

In het donker zie ik de mensen soms anders als kledingstukken in een oudere kast zeilen aan een zeilboot of kotter hoog in de mast. Soms voel ik ze als branders en soms als waterlanders. Onder die sterrenpracht en grote volle maan zie ik vaak het nodige aan ontroering gaan. Soms ogen het liefdevol gebalsemde gebaren waar ik op mijn beurt…

Hij heeft van die dagen dat hij het is vergeten vergeten te glimlachen bij het opstaan, dat heb ik hem nooit verweten al kan ik het soms niet vergeten los te laten. Vooral toen het winterkoude was, ik nog maar pas van het onheil had vernomen, had ik langer nodig van deze ernst bij te komen. Ik houd nog vast, er is nog hoop en het voorjaar…

onleesbaar zijn de woorden oud, de zinnen versleten vergeeld papier de kaft bind niet meer een uitgekauwd verhaal op een of andere manier niet helemaal uitgelezen nu vallen de pagina’s door elkaar op de grond er is geen touw aan vast te knopen toch wil ik weten in welk hoofdstuk het stond het moraal van het verhaal het moet…

Beladen stilte, woorden wegen zwaar, worden zwijgend uitgeschreeuwd. Dierlijke spanning, de fysieke nabijheid is onoverbrugbaar zonder te klauwen. Onmacht regeert, frustratie volgt, woede verdooft; ik wil vluchten. Weg van hier, van jij, van ons, van mij; maar de muren grijnzen pijnlijk grimmig. De spiegel schrikt, een lach klinkt…