Alle inzendingen over overig

Na jaren naar 'thuis'. Wat zal ik daar aantreffen? Kan het nog bestaan?…

Er dwarrelde een kind mijn leven binnen, één en al lente en vrolijk jolijt. Haar leven moest nog beginnen; Het mijne was al bijna uit de tijd. De frisheid van heur haren danste om mij heen, bedwelmde mijn zinnen en bracht mij terug naar tijden lang heen. Vervluchtigd, Verloren, Vergaan in de tijd. Haar lipjes, zo roze, weken vaneen…

waaier uit over de wereld maak vuur van bevroren bomen leer op zee schaatsen duik diep in de oceaan omarm het onbekende laat niemand meedogenloos verdrinken haal je schouders niet op beschut en bescherm als een aarden wal…

Hier groeien wij We voegen verleden toe aan ons leven, en schoonheid We brengen oude meesterwerken tot leven door te kijken in tijdspiegels waarin we ook onszelf zien: grote mensen met een museum in ons hoofd stille zalen waarin we kunnen dwalen tussen werkelijkheid en idealen verleden en toekomstdromen Op elk moment Grote mensen…

Kom binnen, ik kus jouw ogen Ik zal je alles laten zien Neem de tijd, kom zo vaak je wilt en verzadigd zul je weggaan Neem een bad in al mijn kleuren – zacht als poederkwasten strelen ze jouw blik Ik omarm jouw aandacht met het goud van de geschiedenis Hier is alles eeuwig jong Onvoorwaardelijk plooi ik me naar jouw behoeften Ik…

Welvaart in stad en land, zie het licht onder de wolken in de toonzaal van het aardse paradijs, zie een glimp van onszelf in de blikken van toen de schoonheid van hun aandacht hun verlangens in jongere jaren van de wereld – dezelfde als de onze We bewerken en bewaren we bouwen en verbeteren we scheppen de schoonheid waarin wij willen…

Het is best veel werk te worden wie je wilt zijn – het moet vaak over.…

Het leven: een reis. Je leert wat wegen kennen – en wat gewoonten.…

ik droomde hoe het vuur warmte en licht verspreidde hoe het een blind vuur werd en alles verteerde ik dacht aan stuivende duinen aan golfbewegingen van de ijstijden hoe alles in elkaar vervlochten is ik voelde je hand tegen mijn wang als een zachte bries in het naakte bestaan…

Na de genocide een volkerenmoord van één tot 1,5 miljoen op de Armeense Christenen zijn zij over de hele wereld verjaagd uiteengeslagen Wie zal dit volk en haar lijden begraven? uit de heldere rivier ontsproten Met een witte wolk die voor ze uittrekt gaat het volk voorwaarts O luister , luister naar hun stem de aanklacht…

Het gebeurde, hij overleed Ik zag hem opgebaard zijn huis verlaten, veel mensen liepen fluisterend mee Het was nog niet uitgezocht maar zijn verweer was zo gering het haalde niet eens de krant De dragers zeiden dat hij schuldig was jongens gooiden verf op zijn terras de klokken beierden, een hond begon te blaffen zo hard hij kon…

Siësta, engelenmuziek strooit heilige woorden in mijn oren tekent ze voor en achter in reliëf in hun schelpen. Doezel ik of heeft iemand de bloemen gewekt? Ik lig zo lekker in de zon, geborgen in het groene veld, mijn gezicht bloost blauw van de koninklijke kelk tussen mijn benen De bloemen lachen en zingen maar Het werk is gedaan…

Is het een geheim, dat ik er misschien een heb – en het dus niet weet?…

Ik denk dat er diep in mij een prachtig paleis bestaat waar goden bepalen hoe mijn leven verlopen moet Ze willen bevrediging zijn een en al onrust en met velen, onhandelbaar doen ze wat ze altijd doen Mijn zinnen verwennen ze genoeg of juist niet genoeg want steeds weer verlang ik meer Toe, nog een keer, nog een keer Zo moe word ik…

Ik zweef meer dan dat ik zwem Het water draagt me op rimpels stroomt strelend langs mijn buik en tooit me met borstgolfjes Beeld jij je maar niets in schreeuwt mijn moeder Mannen kijken om, statig glijdt zij door de stad. Wij zijn koninginnen- categorie, voorbeeldig kunnen wij in het midden staan onze vleugels spreiden en vuur naar vijanden…

Ik neem een bad in zout water waar zwaartekracht niet bestaat Op het blad ligt een nieuw stel van dezelfde kleren klaar Er is hier geen concertzaal en geen buiten om te wandelen alleen een plantenkas waar ik graag geuren snuif vrij van mensensporen de huidcrèmes en de zeep waarmee wij, getelde bekenden ons onderscheiden En als ik moeite…

ik til je uit de dood breng naar boven wat ik weet leg alles voorzichtig over elkaar verhalen waarin ik mag schuilen…

Weer een saaie dag Alles is wat het lijkt zonder fantasieën ik ben geen professor T die Jeroen Bosch laat schilderen wat er aan de hand is: alles belichaamd als wat het is en dus transparant De stad is groot, maar klein is mijn uitzicht, alsof we ver weg van elkaar leven in ruimteschepen, bebouwde kommen zo klein als gehuchten…

het minimale maximaal ten uitvoer gebracht zo blijft er tóch nog iets over voor de verbeeldingskracht…

Een levend standbeeld lijkt geen spieren te hebben – voor ineens een nies.…

in het schelle licht schreeuwt de dag de maat uit mijn hart hoe veranker ik mezelf als mijn kern de tel kwijtraakt mijn wezen schuift is van slag op deze onregelmatige dag vandaag blijf ik weg van mateloze vragen en tomeloze woorden…

Hoekige koeien: geen mens zou ze zo maken – koeiemachtig mooi!…

Daar loop je dan, als digitale nomade langs de zelfscankassa met je rolkoffer. Door de jetlag lijkt je timemanagement meer op frequency-hopping. Mooie functietitel hoor, proactief headhunter, maar carnavaleske carrièremoves zijn killing voor je less than perfect love life met je trophy wife, haar relatiegeworstel en genderkwesties.…

In licht en warmte bloeit alles op, je aandacht – is als zonneschijn.…

iemand leerde me vliegen ik steeg boven alles uit om eindelijk te zien waar alles om draaide ik omhelsde de wereld toen ik weer beneden was…

ze hielden elkaar gezelschap de zandstorm kleurde de lucht geel een smalle zee dreef hen voorgoed uiteen ze dansten verlangend het water tegemoet ze waren twee koningskinderen…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

we schreven elkaars naam in de palm van onze handen we sprongen van vloer naar zolder en terug levenslange beginners waren we we leerden later stapsgewijs van boom tot boom te denken de loop van de tijd voerde ons in een korte schittering met zich mee stilaan werden we een keerrijm van ons verstilde zijn…

Ik kan mezelf zien, van boven: een stip, langzaam – op weg naar een doel?…

Ritselend bamboe omsluit me, ik kijk omhoog – en volg de vogels.…