Alle inzendingen over literatuur

zon maakt me heet geeft ruimte aan zorgenloos dromen jij bent mijn verte bandeloos blauw golft naderbij en jij zal gaan komen je ogen zijn donker en lang is je haar in je blue ocean outfit ben je bloter dan naakt je geurt naar olijven bent de enige Eva in mijn paradijzen ik kras in je huid mijn passie in bloed ze kan er niet uit…

ik raakte je hand in een streelzacht ontwijken, je ogen lieten me blijken dat mijn liefde je niet langer brandt nog is je stem als een veld vol met bloemen, in de melodie die ik proef in je zoenen, fluistert een klein dissonant afstand in voelen je lach is nog open maar onderhuids merk ik, wat tonen, in harmonie gaan bedoelen…

je bent van glas mijn hoekigheid wordt ronder als ik in je spiegelen mag je kaatst in lijnen die geen einde kennen mijn handen warm ik aan jouw oppervlak ik zoek naar je begin een naad, een draad die ik kan volgen open maar, ik wil erin versmelten met jouw beeld je transparantie proeven maar je bent gaaf, geen barst of kleine groeven…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

onzichtbaar was de draad die ik vanmorgen vond mijn onrust fietste ongestraat reed mijn gedachten rond in zwart met lange mouwenmaat ik voelde hoe de wond ging trekken tot ik jou als mijn bestemming vond de hemel brak toen ik je sprak je las in letters op de grond de zon scheen op mijn rug mijn woorden waren stug haperden in nieuw gesproken…

ik neem je in de onweersluchten je cumulust zo torenhoog laat zelfs de snelle zwaluw vluchten angst scheert langs de regenboog je dondert stemmig lage tonen bliksemt de problemen weg de lentebui zal niets verschonen en hagel hoort niet wat ik zeg in het tikken op je vinger krijgt mijn zon de goede kleur je bent nog maar een beginner…

ik heb je aan mijn vork geregen Neptunus is de naam en jij mijn faam grijs-groen was je kabbelend verlegen maar nu verstik ik je bij volle maan je koos de vrijheid langs de vlakke kusten bruiste je woede op de harde rots op jouw gedein konden de schepen rusten orkanen zweepten je tot woeste trots we vochten tot de laatste sterren doken…

storm heeft eindelijk een blauwe lucht geklaard in bossen is het ziek en zwak geveld door het verwoestende natuurgeweld de rooiende winden zijn langzaam bedaard weer staan vele bomen scheef in het gelid struiken die snel uit de kluiten groeien een soort dat kort na het eerste bloeien wordt gekapt omdat de stam op dikte zit ik zag je vallen…

je vingers op de rots een hand met energie geladen tastend naar de lijnen die potentieel laten verdwijnen in een wisselende stroom het lijkt een droom om alles weer te weten tijd als factor te vergeten in steen vloeit de geschiedenis tot heden weer ineen magma is mijn hart zee en wind koelen hitte van mijn huid in vogels vinden zich…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

IJzig snijden de jaren Van zoeken naar oevers Van het voortschrijden De splijtende handen Krassen in snedes In vlakken van toen Op golven gedragen Door niemand aanschouwd Blaast hij zijn adem Zijn lokroep weerklinkt Galmt in de nacht Nimue! Nimue!…

ik was nog warm van ons bed toen jij met stenen tafelen de liefde brak verbrandde in het vuur van eerlijkheid de braamstruik vlamde fluisterde je spijt ik leidde je de hemel in tot jij verdween en weer verscheen met Gods geboden je rechtte waarheid die geen bocht meer nam verschoonde je geheugen van de leugen houden van hier…

je proeft de hete lucht gespreid aard je de rots je geest verlaat de tijd in rimpelloze vlucht zand straalt de eonen terug, de wind waait vroeger in een lange zucht geurt naar eerdere bewoners emoties in gepleisterd wit het leven hardt en stikt in de natuur, door bevingen spuit bloed tegen de muur ploegen met een steen groeien…

je raakt mijn huid de wind waait rimpelend je warmte fluistert zomer in geluid je maakt kringen zichtbaar achter moegesloten ogen vibrerend geel danst hemel tot geheel randen neigen rood van het verbranden buitencirkels zijn aan het ontvlammen in een vage pijn je smelt een gat in mijn gedachten ik laat je gaan met open ogen…

Op winterdagen na het stille eten denk ik vaak met de borstel aan de vaat van alle poëzie is hij de maat dat zweer ik op de bloedzucht van mijn neten hij proefde van het water aan de Lethe waar vrouwen syf schonken in ruil voor zaad als waren zij de bloemen van het kwaad van zoete folter leek zijn geest bezeten. Op winterdagen na een karig…

Alle woorden vielen in het water dat verdronken verhalen liefhad maar nooit een stem kon vinden die niet bang was te fluisteren als het water zou verdwijnen en de verhalen weer opnieuw begonnen.…

Mijn hoofd, een rots vol letters daar hak ik woorden uit dat zijn soms fraaie spetters zodat ik zing en fluit Dan start ook het polijsten elk randje dat verdwijnt ze zijn om in te lijsten juweeltjes, zo het schijnt Zo bouw ik aan mijn hoogmoed kom van een koude kermis thuis waarschijnlijk zoals reeds bevroed blijkt het slechts kolengruis…

Daar sta je dan, zo eenzaam in het wit zwart en naakt, nog knisperend vers van vorm volkomen naamloos weggefilterd uit de storm van al mijn talmen, natrillend in de juiste snit Met ritme langs jouw ranke klanken glijdt mijn oog over het gevulde veld jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken…

ik heb je godvergeten lief jaag alle duivels weg die van je houden laat ze waarheid zweren op de bijbel die ontrouwen het zijn valse goden met geschenken die je laten denken aan liefde die met warme ogen je een gouden toekomst doen geloven je zwaait met sluiers en onthult voor wie wil kijken er is niemand om te vergelijken vrienden…

nu is mijn leven te geef ik open stallen en hallen van mijn eigen kasteel kom maar publiek vergaap je aan zwaarden koetsen, ridders en paarden droom in het bed waar we vrijden en sliepen voel aan de muren de aanval van toen het bloed in de groeven de sporen van hoeven kijk naar de brug de stinkende grachten denk even terug hoe…

ik orakel labyrinthen spoorloos zonder hinten spreek alleen met zon en wolken om me heen de hemel is gesloten de ruimte is te groot maar ik ben vastbesloten een weg te vinden uit de dood handen reikten trokken terug omdat de hitte te intens was om te leven ze keerden mij de rug nog zie ik je lach, ogend naar de horizon herinner…

al een tijd lang hoor ik kinderkoren breken takken in verbaal geweld van bomen die maar niet tot lente willen komen ik kan geen rots verpulveren zoals ijs, mijn waterstromen worden steeds gespleten door obstakels op hun lange reis ooit gaan ze weer samen vloeien in de delta bij de zee water zal zichzelf herkennen want het kabbelen…

je hebt mijn sporen gelezen, mensen gezien die iets om me geven, hun woorden zijn houvast misschien je las in mijn teksten wat ik voelde en zag ook uit de gekste in zinnen van liefde, van ogen en lach herkende jezelf in gevoel en in beeld, ervaarde hoe passie fluweelzacht je ontvankelijk egootje streelt jij laat je weer leiden door…

ik wil vluchten in luchten met donkere wolken me niet laten zien geen zin om de wereld nog meer te bevolken ik ben het zat met mensen te leven mezelf te geven in ruil voor een aalmoes lach om erkenning die ik nooit zag ik koester het kind in mijn diepste geheim zij mag er niet zijn in ons creatief spelen het kan niemand iets…

Ik open 't raam en laat het najaar binnen, Het onuitsprekelijke, het van weleer En van altijd. Als ik één ding begeer Is het: dit tot het laatste te beminnen. Er was in 't leven niet heel veel te winnen. Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer, Als men zich op het wereldoude zeer Van de miljarden voor ons gaat bezinnen. Jeugd…

ik wilde je lezen in het strelen van huid kraste met nagels mijn liefde voluit je voelde de pijn in het zien van de sporen jouw naam werd in rood heel langzaam geboren ik zocht naar je ziel in onherbergzame dalen we slechtten de bergen om waarheid te halen ik peilde je ogen in een landschap verdriet door het grijs van vergeten…

ik zag de buien komen wolken groeiden wit gezicht grijze randen, zwarte kanten meegenomen op hun snelle drift ik zag je takken breken, zwaaien in een schamel evenwicht meegaan en nog verder buigen doodgaan zonder tegenwicht ik fluister storm in je zwijgen toch ben je door de wind geveld we hadden samen kunnen blijven als jouw stilte…

ik ben de schepping niet nabij lach om jullie stormen orkanen en de eeuwen averij niet ik stuur meer de zeeën dat doen jullie buiten mij de aarde kraakt in al haar voegen, jullie zwoegen gaat aan mij voorbij het tijdelijke leven is voor jou vermenigvuldig je en gauw zie de sterren, maak de maan raak haar aan, overschrijd eens het…

de wolkenbank hangt verte omdat blauw dichtbij wil zijn wind jaagt op de randen speelt kleur met allerhande laat wolken verwaaien zo dat de zon zijn boog kan draaien we liepen uit het paradijs de lach nog op je lippen jij liet mij de appel slikken die de slang bevolen had ik at met jou de hoogmoed die van Hem gestolen was het bleek…

amos sliep en liep de kwelder door geen vrede graast de kudde voor opgetrokken lippen heeft de vloed die geulen vullen gaat en prielen veilig wantij raakt volledig zoek de stroom omhelst de trage zielen ---------------------------------------------------------- 18 december 2001 zonneleen 18 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk…