Alle inzendingen over ziekte

Knokige vingers worden mollige handjes, Ingevallen wangen blozen als appeltjes plukrijp, ze zweeft als een veer gedragen door de wind, voor altijd kind…

Vlucht voor de strompelende waanzin, verbrijzel de speeldoos in je hoofd, ijl onder het maanlicht de nacht in. Aan één breekbare draad, als een spin, van je huis en je zinnen beroofd, vlucht voor de strompelende waanzin. Als een kruipend gif heeft de weerzin haast de gloed in je ogen gedoofd, ijl onder het maanlicht de nacht in. Dwalend…

In de wachtkamer wordt vooral gewacht, zoals een vader op het antwoord van zijn zoon: rustig en gelaten. Zittend tussen doe maar kalmpjes aan en schiet een beetje op. En er wordt zeer veel gezucht, lucht die overschiet, als na het zingen van een lied, buiten adem en ook weer niet.…

Vol onmacht, toe moeten kijken. Hoe die kracht, nu kon bezwijken. Waarom geen oneindig leven? keihard vechten. En dan op moeten geven, verslechten. Hard en oneerlijk, niet meer zoals toen. Je bent onontbeerlijk, maar wat kan ik er aan doen?…

Het vuur gloeit, maar heb het ontzettend koud. Gespannen ontwijk ik mijn ontspanning. In het donker doe ik mijn verplichting. Shit, niet nu, heb geen tijd voor een burn-out!…

zijn hand wrijft liefdevol over haar warme wang haar ogen kijken vragend van binnen is ze bang zachtjes neuriet hij 'n deuntje terwijl hij haar kalmeert ontnomen is haar vrijheid 't is de ziekte die regeert met 'n fijnzinnige glimlach steekt hij alle kaarsen aan legt zijn hoofd trouw naast het hare vastberaden dit monster te verslaan…

Als er lang van tevoren vervelende dingen aan komen,ben ik nerveus, zoals b.v. bij de tandarts. Ben niet zijn grootste fan,en altijd weer blij als ik buiten ben. Maar zo moest ik vandaag voor een scan, als dan blijkt dat je in zo’n enorme machine overgeleverd bent aan hen die de knoppen bedienen en je weet dat die toestand een half uur duren…

Je insinuerende ogen een parodie op de dood slepen aan aan aan tot je beslist te slapen zoals het laatste blad van een boek hou je het einde open door de woorden los te laten vliegen over de spiegel komen ooit nog terug zoals de dood maar dan echt…

hoekige golven in robijnrood water deinen op het ritme van vergeten dromen het zwart van mijn onbezielde ogen in groot contrast met de witte schuimkoppen die als afgebeten negerzoenen op hongerige zee drijven mijn huid kleurt zonnegeel als ik drink uit oceanen in het kostbare zoute nat proef ik de bitterheid van mijn sinaasappelvel, dat…

geen bloed voelen stromen zo bleek als vaal katoen mijn bed niet uit te komen geen fut om iets te doen volledig hol van binnen als een lege batterij soms even buiten zinnen de wanhoop heel nabij mijn passen voelen zwaar het eten smaakt me flauw ik leef als een kluizenaar de wereld kleurt zo grauw ik wil niet langer lijden dit doet…

ik zit in de kantine van het ziekenhuis waar felgekleurde parasols raar zomerachtig zweven tussen pastellen muren we doen gezellig even koffie met gebak terwijl zichtbaar de lak bij iedereen op springen staat de dame met het onberispelijke kapsel haar lipstick is te fel en net ernaast het meisje met de neusbel en de navelpiercing…

Ik merk het aan de wijze waarop jij je stappen zet onzeker, slepend, traag de indruk vaag voor iemand van jouw lengte ik zie het aan de sjaal die om je hoofd gewikkeld is maar mijn begrijpen wil niet weten pas als je weigert krab te eten krijg ik geen hap meer door mijn keel…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…

Geef me iedere dag een zonnestraal, een stukje blauwe lucht, door het gordijn, van de ziekenzaal. Het betekent nieuwe moed, voor de genezing van mijn kwaal.…

sinds drie jaar heb je me in de macht constante problemen ontnemen mij alle kracht ik tracht te overleven zet mij er overheen met al het goede wat is gebleven genieten van dien aard weet ik één ding héél zeker gezondheid, is ontzettend veel waard…

de ligbank willen zijn het kussen onder het hoofd zo langzaam bewegen dat ik onzichtbaar word voor het geluid van de regen burengestommel, ingehouden janken van een hond iemand voorbij zien gaan hij heeft zijn hand begint de lucht te wegen die uit licht schijnt te bestaan terwijl ik lichter word even blijf zweven…

er fietst een jongen door het dorp zijn ratelband botst en klinkt op de klinkers, tegen de muren ze stuitert de huizen binnen samen met het schel gerinkel van zijn mooie nieuwe bel zijn hoofd, zijn warrig hoofd zit vol met miljoenen plannen over wat hij nog moet doen of af moet werken, hij is geen echte deugniet, toch kent hij elke hoek…

Is het allemaal niet zo zwart dat ze dreigt verloren te gaan haar hoofd nu totaal verward vage nevel is waarin ze drijft breekt haar in duizend stukken waardoor haar hart verstijft moeizaam sleept ze zichzelf voort draait rond in cirkels hulpgeroep in de kiem gesmoord…

Een gedicht hoeft niet verknipt te zijn Laat dat maar over aan de dichter Hoe mooier het zielsgedicht Des te zieliger soms de dichter Waar in het elektrisch hersenveld Kortsluitingen met vuur ontstaan Daar groeien mooie combinaties Van lava en gas in dichtvorm aan En elke schoonheid heeft zijn bron Al is het hersenwerk toch wel bar krom…

De bal is niet rond zelfs niet ovaal we missen een stuk is er tussenuit of heeft er nooit gezeten het is zo unfair dat niets meer weten het is zo oneerlijk als iemand die altijd zo heeft geleerd nu zo ontiegelijk dementeert. Dat alles vergeten niet eens meer wat je vanmorgen hebt gegeten. Nee, de bal is niet rond ook niet ovaal maar…

Ze hebben mij hier heen gebracht. Geblinddoekt en geboeid en spraken, Jij zult de mooiste verzen maken. nog deze nacht. Het is niet waar, het is niet waar. Mij schiet een enkel woord te binnen. Herbeginnen. Ik wil geen huis, geen maan ik wil gestorven zijn en weer ontstaan.…

Bij depressie wil je niet meer, niets heeft meer zin, wat men je ook vertelt, je gaat er tegenin. Je neemt niets meer aan, je trekt je eigen plan, je geliefden begrijpen niet, hoe dit nou toch kan. Bij kanker moet je vechten, vechten om te mogen leven, bestralingen en chemo's, hoop wordt je gegeven. Met tegenzin begin je er…

Wat begon met bodylotion knobbelt voort je hebt er toch twee en leeft nog pruiken zet je op geen haar op het hoofd die niet denkt doch chemocalisch riekt elk merk bodylotion naar het kruitvat..…

dichten, ja dat doe ik veel maar wat dicht ik er mee gaten dichten in een zee, een zee vol emoties, veel te veel gevoelens slaan stuk als golven op een rots waar ik eens was, fier en trots als van voor het ongeluk het ongeluk bracht pijn en leed veel lichamelijke pijn geestelijke smart in mijn zijn als een mes door hart en ziel sneed…

De stilte gevolgd door de benige klop aan mijn deur Vergezeld van die weeïge geur vertelde mij alras Dat te pas en onpas de bode van onheil verdriet Zo fluisterde men immers al, de dood er was Maar nu was hij toch aan het verkeerde adres Even gluiperig te buurten zonder bericht vooraf Verklaarde ik hem met aanverwante ziektes de oorlog Verwenste…

het laatste uur heeft nog niet geslagen de chemokuur slaat je beroerd in hoop op eindigheid van deze kwelling vecht hoop op dood de hoop op leven aan een dichter vecht met heel zijn wezen zijn levensdreiging droef vol verwachting aan een zorgzaam moeder en zus en tante strijdt misselijk met walging voor haar voortbestaan beiden kwamen ze…

je ziet eruit als een picknick van Van Gogh blozende wangen in een gebruinde huid als aardbeien tussen twee boterhammen met talrijke tarwekorrels als sproeten vertrouwen was zonnig verschenen maar verried de winter al voor de herfst en nu, wijl de dagen nog steeds lengen had het niet donkerder kunnen zijn je ziet eruit als een picknick van…

Gevangen in mijn eigen lijf Iedere dag opnieuw star, stram en stijf Gevangen in mijn eigen lichaam Steeds weer een strijd om het bestaan Een gevecht om het bestaansrecht Ben niet meer mijzelf, ben ik nog echt Heeft mijn zijn nog zin dit bestaan heb ik nog recht op mijn naam Mijn naam stond voor zelfstandigheid Voor kracht, vreugd en…

De stilte lijkt gevallen Het einde van mijn geloof Hoe hard ik ook om hulp roep iedereen lijkt doof Blijkbaar spreek ik verwarrende taal niemand die me kan begrijpen Geen mens die zijn hand uitreikt Ik ga hier geheel alleen aan bezwijken Gebroken tranen slenteren over mijn wangen Mijn geloofwaardigheid volledig verloren Mijn lijf boeit…

de krankzinnigheid was al reeds toegeslagen, maar nu heeft mijn goeie hersenhelft het verstaanbaar gadegeslagen, houd niet van mij ik ben ziek, het is nu op zijn toppuntpiek, ik ben zwaar gestoord, het dringt langzaam tot mij door heb het nooit eerder verwoord, willen zien, ik dieptreur en grien, ik ga me laten opbergen, niets heeft nog zin…