Alle inzendingen van j.bakx

nog voor zijn woorden de oppervlakte raken verdwijnt hij uit zicht…

mag ik binnenkomen in jouw begrensde wereld het eiland waar jij niet af kan maar waar ik naar toe kan zwemmen zelfs in het meest eenzame gedeelte van je bestaan ben jij iemand je bestaat zelfs uit velen dat geeft ruimte je kunt je niet onttrekken aan het leven je doet er altijd toe nooit ben je niemand mag ik naar…

je laat iets dansen vlak onder de wolken een plek waar je zelf niet bij kunt waar onbekende gebieden worden verkend tekens overgebracht je stamelt het hoogst haalbare voor woorden die je niet hebt je laat iets dansen vlak onder de wolken een plek waar je nog niet bij kunt…

in de bloeiende binnenplaats groeit de liefde voor het leven: pepers en tomaten wonen gebroederlijk naast elkaar in het huis van glas de levenslang gestrafte buigt het hoofd aandachtige handen koesteren het kwetsbare in een begrensde wereld: buiten in de binnenplaats het patina van de tijd legt een zachte sluier…

ik til je uit de dood breng naar boven wat ik weet leg alles voorzichtig over elkaar verhalen waarin ik mag schuilen…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf bekroop het was niet dat ze zijn gezicht niet waarnam ze kon slechts staren naar een pratende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte wat knikte ja knikte nee het was niet dat ze na het gesprek bleef zitten…

ik zag op de bodem van een dekschuit een stukje zilver schitteren ik wist meteen dat jij het was!…

mamma er is soep vanavond het kind verstart staat stil met de beker in de kleine hand staart naar de natte plekken op de grond moeder zwijgt uit haar roerloze opgezette hand druppelt water traag trekt het kind de deken over mamma’s benen dan loopt het schoorvoetend naar buiten het in tranen gedrenkte stukje grond…

in het schelle licht schreeuwt de dag de maat uit mijn hart hoe veranker ik mezelf als mijn kern de tel kwijtraakt mijn wezen schuift is van slag op deze onregelmatige dag vandaag blijf ik weg van mateloze vragen en tomeloze woorden…

weet de gekooide vogel dat hij vleugels heeft waarom dit zingen achter tralies een gestold vleugellam leven lang? koestert hij de tralies het hokje waarin hij zit rouwt hij om het verlies van de kunst van het vliegen? gevoelige oren horen waarom gekooide vogels zingen zulke oren horen pijn en vrijheid in…

er hoefde niets te gebeuren hij belandde vanzelf op een plek aan de rand van vergetelheid hij danste met Aphrodite een lichtvoetig leven tot de muziek verstilde en Chronos hem wenkte hij draaide zich om en reikte de hand van de gevederde dood voor de laatste dans aan de rand voorbij vergetelheid…

iemand leerde me vliegen ik steeg boven alles uit om eindelijk te zien waar alles om draaide ik omhelsde de wereld toen ik weer beneden was…

ze hielden elkaar gezelschap de zandstorm kleurde de lucht geel een smalle zee dreef hen voorgoed uiteen ze dansten verlangend het water tegemoet ze waren twee koningskinderen…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

we schreven elkaars naam in de palm van onze handen we sprongen van vloer naar zolder en terug levenslange beginners waren we we leerden later stapsgewijs van boom tot boom te denken de loop van de tijd voerde ons in een korte schittering met zich mee stilaan werden we een keerrijm van ons verstilde zijn…

ik spring in het duister en schrijf je over alles wat ik niet weet alles dus want het gaat nu eenmaal over niet-weten vier dingen maken de sprong licht en draaglijk: 1. vanaf de maan gezien zijn we allen even groot 2. jij bent mijn medemens 3. de liefde is de eerste wet 4. de dood schrijft en streept…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…

het is niet gezegd dat de waarheid niet bestaat maar ze is moeilijk en diep zelden onbedoeld ontsnapt ze soms met gevaar voor eigen leven een schrijver is het amalgaan van stof steen inkt en ijzer hij bouwt zijn taal uit onverzettelijke stenen waaruit zo nu en dan een onverwachte bloem ontbloeit…

in het anatomisch theater betreden chirurgijns in koelen bloede de arena met de precisie van een horlogemaker inciseren zij de menselijke huid het bloed kruipt waar het niet gaan ontleedkundige lessen zijn geleerd het beademde corpus onder zeil als mes zaag schaar het vege lijf invaseren geen dokter ziet wie je eigenlijk bent…

in een lange verbintenis delen we duizend rituelen veelal zonder woorden meer dan eens hebben we alles gezegd gemaakt geplakt geknipt en verzwegen en op de achtergrond een weemoedig zingen over de dwaze dingen die we deden…

toen zij het huis verliet verdween uit de chaotische roedel waar ze slechts een naam had en haar plaats kende belandde zij in een andere vreemde kudde ze leerde waar ze slapen eten bidden moest wie de wolf van de meute was wie de hond haas of het hertje was omringd door luidruchtigheid voelde ze bevrijding het was een vlekkeloze…

de kraaien krassen hun zwarte rituelen in oude bomen niet stuk te krijgen al die metalen stemmen mijn mond vol tanden krah krah koppiekrah kraai houdt het koppie erbij ik houd mijn snavel…

waarom rekent iemand de liefde uit? hoe zal hij haar meten? lengte maal breedte maal hoogte? zou dat de som van liefde zijn? hoe zal men haar beramen? hoe de liefde te calculeren? hoe berekent men haar prijs? is zij te betalen? breekt berekening de liefde op? waarom rekent iemand haar uit? is zij de onoplosbare opgave die de rekenaar…

een witregel in heldere leegte door duisternis op handen gedragen door wachtende wolken omhuld een witregel rust hier in heldere leegte…

Ik zie het blauw. Een grote blauwe hemel. Een en al blauw. Ik zie wit dat blauw wil verdringen. Wit doet zijn best. Ik zie de zon die, waar het kan, stralend kansen pakt. Niet alles is tot in de uithoeken blauw. Ik zie staaldraad diep in de schors van een boom gekerfd. Langzaam gewurgd door zijn eigen groei. Kroon en takken afgebroken. Ik zie…

met een brok in mijn keel voor je zingen met je praten waarover wij niet kunnen praten met gekneusde handen je op het droge trekken je in mijn lege armen houden met je gaan je dragen voor altijd je tot het niet meer kan wil ik je…

soms blijf je waar je bent het zaadje dat in de ziel kleurend ontkiemt in stilte verder groeit gedragen door het diepere leven in harmonie met de seizoenen je blijft waar je bent…

is het een zegen een vloek nu een wolk van het grote vergeten door de wereld waait? vluchtgegevens verdwenen zijn alles van waarde bedolven wordt onder maakbaarheid? is het een zegen of een vloek als we herinneringen aan licht en donker verliezen? vergeten om elkaar onder de sterrenhemel gezelschap te houden?…

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…