Alle inzendingen van j.bakx

de rommelzolder belast met het verleden kreunt van toen en daar…

ongelezen wit onbeschreven maagdelijk op de keerzijde…

ik vraag hoe het met je gaat alles bonkie antwoord jij ik zeg dat ik me verward voel jij zegt dat ik me broeja voel ik zucht: lieve hemel aboow roep jij tot gauw zeg ik bij het weggaan jij draait je om en roept: amoi ik houd van vergeten woorden jij vindt ze A-Relax ik bestelde leuke laarsjes en jij kreeg mooie patta’s…

honger dromen (4) het broze harnas van de nachtelijke slaap smakkende lippen Tantalus kwelling: het eten aan je lippen dat altijd verdwijnt net op het moment dat je het wilt verslinden de heerlijke geur dan het ontwaken uit ongrijpbare dromen terug in het niets zie de mens (5) het zijn geen goden die dood en verderf zaaien…

weemoedig zong hij zijn Jiddische rapsodie hongerend gerijmd dezelfde verzen vierdelig en indringend een lied zonder eind over het leven van alledag in het kamp de pijn het gemis Hellemuziek (3) honderden malen wordt elke maatslag een stap buiten in de mist van en naar het werk hypnotiserend ritme woordeloos stappen denken…

de kinderkleertjes aan prikkeldraad in de wind spelen tikkertje duistere nachten wat doet een mens als hij weet dat hij sterven moet biddend en wenend op weg naar de ondergang slalom naar de hel goed voor brood en soep het merkteken op zijn arm in zijn huid geprikt hoed je voor dromen het is de vlijmendste pijn als je weer ontwaakt…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…

een kunstenaar legt lange lange wegen af geeft niet op hij schept leegte in de ruimte als een pleisterplaats waar men ademen kan toont ons het onbegrijpelijke leven wat hijzelf niet bevatten kan een kunstenaar troost en heelt wat gebroken is verwoordt vlijmende pijn zonder te vergeten mens te zijn hij creëert dromen ook als…

de scheve deuren zijn uit hun lood geslagen ontzet verslagen…

aan de waslijnen hangen de grote angsten gekreukt te drogen…

je armen bewogen als takken aan een boom ik zag je eenzaamheid en sloeg de beelden op zonder er met jou over te spreken ik dacht even dat ik je ziel had gezien misschien kon je alleen maar op jezelf staan lukte het niet om van je plaats te komen?…

is het mijn gebrek aan gewicht de schade schande het verlies van grond onder mijn bestaan is het mijn weifelmoedigheid die grijnst vanuit het wolkendek is het de dood die nadert op sokken en iets te lang stil blijft staan bij uitgerekend mijn raam?…

in het onderhuis stapelt hij het onuitsprekelijke onder een stekelige prikkelbare huid gepantserd achter het bureau vullen lange rijen fantomen zijn hermetisch gesloten hoofd het kind barst van verlangen papa! hoort hem niet in de loopgraven onder de begane grond gestaag en ongezien druppelt het gif naar binnen om in de…

voorbij het geraas gedoe de plichtplegingen de hoge muren het oog van de storm de donkere horizon voorbij dit alles landt een beroering…

vertel me alles van heuvels in de verte mieren in rijtjes vertel me over die ene bloem in het zand de leeuw in de wolk vertel me alles voorbij mijn blinde ogen ik je kan horen voorbij…

iemand trok een streep in het zand en maakte iedereen wijs dat het een grens was iemand oefende het woord liefde en zette deuren open iemand zonderde zich af onder dekens van zielenpijn iemand voer een vloot vol verlangen maar meerde nooit meer aan iemand was gevleugeld en had handen gevuld met licht iemand wist van de broosheid…

hypotheses vermoedens en illusies verstandige mens?…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

zie je de schoonheid schitteren in de scheefheid van ons allemaal…

iemand is de tijd kwijt een ander vindt hem terug een kind tekent de tijd in kleur de meester gunt hem uit de hardloper rent voorbij de tijd zijn vrouw haalt hem in een gewichtheffer torst gestolde tijd een warm mens laat hem smelten de kip voelt de tijd als veertjes de haan vindt hem gebakken lucht het kind zet de tijd uit zijn…

onder mijn voeten delen bomen voedsel met elkaar van wortel tot kroon praten ze via hun wood wide web zoveel ongehoord moois onder mijn blinde voeten…

je gaat naar waar het pijn doet je zet de deur open en iedereen kijkt je huis in je stut stileert tempert de heftige storm je schrijft over wat ooit was wat niet voorbij gaat je gaat naar waar het pijn doet je zet de deur open…

ik wacht staar hang geeuw slenteren werd mijn nieuwe wandelen in het westen verdwijnt het schrale licht dat nog nooit op iemand wachtte ik keer op mijn stappen terug thuis zwijgt de mailbox als het graf mens noch nieuws onder de zon dag en nacht dicht ik de kloof sinds jij er niet meer bent…

haasjes wachten na zonsondergang op hun geboorteplek op moeder en haar melk de vallen en opstaan vlieg prestaties van het eerste gewervelde dier dat het luchtruim koos het dansen van de nachtzwaluwen klapwiekend en zwenkend in de lucht het landen op een tak…

net genoeg adem om de stilte te dragen net boven de grond net genoeg gewicht om niet te blijven hangen aan lange armen net genoeg liefde om het leven te laten gaan zoals het is net genoeg handen om al het waardevolle te delen met jou en met jou en jou…

je liet het licht branden toen je de deur dichttrok op de bank lag een deken klaar misschien om mijn koude lijf te verwarmen de zielenpijn te smoren?…

taal valt vaak in duigen zij breekt valt in scherven uiteen snel veegt iemand de stukken bijeen gebroken woorden moeten geheeld met secondelijm desnoods dat werkt voor bijna alles…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

de meeste mensen breken meer dan een keer laat het littekens na die ze voelen als het buiten koud wordt de olifant maakt niks stuk in de porseleinkast totdat iemand zijn ziel breekt…

zag ik door de kieren kleine stukjes zee ik rook geuren van jasmijn en as vond ik achter een schutting verscheurd verdriet in zwart achteloos zand werd het nacht ik sloot eenzaamheid en liefde in mijn wakkere armen samen…