Alle inzendingen over gedichten

Ze vertelt over het donker, duister van de winter, dat de heimwee naar de zomer ternauwernood verdraagt; ze zweeft in een soort gedicht over 't bruinverkleurde klimopblad waar de herfst het hart uit at maar de nervatuur vergat en door het frêle raster valt het bleke Februarilicht op knoppen barstensvol lente.…

Verdwaald in een doolhof vol klanken, Murmelend, dan weer uitbundig. Ach merelman, als je eens wist, Je bent een groot componist.…

we proefden zinnen smolten voor elkaar tot woorden stolden in context gevangen komma's en punten zij markeerden de rust waarin onze verlangens warm werden gesust jij bent mijn gedicht lees poëzie in je liefde wij literaturen nu samen want onze relatie kent eeuwig licht…

dag dichten van zoveel aspiraties hoop verlangen en beloften de meeste schoften nog een kusje geven omdat zij in reglementen alles wisten van het metrum ritme en vooral verboden rijm maar toch altijd het gevoel steeds misten om met schrijvers ooit eens samen echt te zijn ik geef gedichtendag mijn zegen alleen de lezer brengt gedichten…

Hoe vaak al schreef ik troost als klank voor andere stemmen dropen mijn woorden langs wangen van gezichten die ik niet ken nu mijn ziel gebogen ligt in schaduw van zichzelf zoek ik de kracht van balsem diep in mij dieper dan gedachten gaan ver achter herinnering waar gevoel het lijden sust een onberoerde stilte rust die ik versta…

Blauwgeel balletje Zilveren belletje Gouden schelletje Priemsnaveltje Vlugge vlerkjes Rondjes om berkjes Bolletje kwik Heeft zo’n schik Je bent een feestje Mijn mooiste meesje Op jou pimpel ik…

begraaf me in gedichten in een kist die spijkerhard is voor gezichten die het beter wisten mijn oogopslag aan hen hun laatste hamerklappen jatten ook mijn licht woorden tafelen mijn graf ik herrijs niet in oordelen dat doen er al zo velen…

Naar binnen gericht schrijft hij een teder gedicht, verwoord in een brief, aan zijn dierbare lief Naar binnen gericht leest zij zijn bericht antwoordt sensitief in een vers aan haar hartendief…

Is me dat even schrikken hedenmorgen, Waarschijnlijk had niet een mij hier verwacht. Vijf weken lang ben ik hier invalkracht, Maakt u zich over Hendrik maar geen zorgen. Al heeft die nu een welverdiende break, Te Paske laat u nimmer in de steek.…

Gelukkig gaf men blijk van medeleven, Herkenbaar was die geestelijke dreun. Van velen kreeg ik hartverwarmend steun, Mijn hoofd is nu weer fier omhoog geheven. Ontroerd bedank ik al die trouwe fans, In Haren woont geen zielig hoopje mens.…

Ik ken een meisje lief het is een kleine hartendief met oogjes als kralen en haar als gouden stralen ook wangen als appeltjes zo rood ze is niet klein en ook niet groot het neusje is noch spits noch rond en ze heeft een kersenmond oortjes als schelpen uit de zee haar handjes daar doet ze alles mee dikwijls loopt ze aan mijn zij ja, dat meisje…

Ik hoor weleens de woorden ‘blanco cheque’, Dan denk ik aan oningevulde centen…. Aan logoloze Camel zonder prenten…. Maar in die ‘blanco shag’ heb ik geen trek. Ik ben een exponent van de beschaving: Geen roker, maar wel snelsonnetverslaving……

Een nerd heeft onlangs deze site ontdekt En is erin geslaagd door flink te hacken De score van menig snelsonnet te spekken, Wat smakeloos is, laakbaar en abject. (Met dank aan deze doorgedraaide hacker: Zó boven komen drijven is ook lekker.)…

‘Herfstdjinn’, ik had het woord nog nooit gehoord, Het is een woord dat je niet kunt verzinnen. Voortaan zal ik met galgje altijd winnen, Het is een nauwelijks te raden woord. Al weet ik onderhand wat het betekent, Voor galgje is ‘herfstdjinn’ meer dan uitstekend.…

je schijnt als altijd licht straalt in het duister van mijn woorden licht de donkere kant van letters op die in samen denken zijn geboren ik adem het gedicht maar zwicht voor vleugjes poëzie van jou verander het dan gauw ja ik erken jouw kracht van ongeschreven regels het wit heeft blijvend liefde tussen ons gebracht…

Soms strompelen woorden uit mijn hart. Zo lang vastgezeten in mij. Ze kleven meteen aan het papier. Op de verkeerde plek, ongeordend maar vrij. Wanneer ik ze wil verschuiven, sluit weerstand mij weer af. Want wat komt uit het hart blijft onbewogen leven.…

Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

Ik ben tegen jacht op hert of zwijn - laat wolf maar toe en voer niet bij. Maar het regelen wil ik niet, ik ben niet van de partij. Ik ben voor meer ontwikkelingshulp - kloof tussen rijk en arm moet dicht. Maar ervoor zorgen kan ik niet, ik ben niet van de partij. Ik ben voor een wapenloze wereld - minder brandstof voor geweld. Maar hem…

Waar Hanneke haar 'angst' weet te verwoorden Dat zij hier een excuustruusrol vervult, Merk ik dat men daar wereldwijd van smult, Tot zelfs in Nicaraguaanse oorden. Daar ergens zit Hans Mooi óók te genieten, Dus laat die vrees voor ‘Truus’ maar vrolijk schieten.…

Filosofie is gebonden, aan het kenvermogen van mensen. Filosofie is wetenschap. Poëzie is gebonden, aan inhoud, vorm en ritme. Of aan niets. Filozie stelt levensvragen. Twijfelt aan de waarheid. Overschrijdt grenzen. Vertraagt de tijd. Schept ruimte.…

Als woorden konden spreken dan fluisterden ze heel zacht, lief en zorgzaam mooi vol pracht, zoet golvende oorstrelende vibraties, fonkelende lichtjes in je hart. Als woorden konden zingen dan zongen ze een lied, ontroerend teder melodieus, passievol en harmonieus, letters dansend met elkaar, heerlijk wegzweven in mooie dromen. Als woorden…

Dan veranderen zwevende gedachten, in gedichten. Mijn gedachten passen niet, passen niet in mijn schedel. Ik zie ze naar jou toe gaan. Jouw gedachten bereiken mij. Ben ik gek aan het worden? Ben jij het die gek geworden is? Ik denk te weten wat normaal is. Maar wat of wie ben ik?…

Gedichten verwijzen alleen maar, naar de werkelijke werkelijkheid. Ware dichters zijn sprakeloos.…

betaald drank verwijst de stuurlozen hun bed met als laatste opdracht een sonnet waarin een sociogram moet worden uitgelegd kijkend door patrijzen rustend in hun kooi vergeten ze de hei en hooi penselen beelden kleuren geur geen vorm belet expansie van gedachten een nieuwe richting in verwachten met vol élan gesticht wordt baggerpoëzie gedicht…

Ik heb een kaarsje aangestoken, ze geeft wat extra licht, je bent in mijn gedachten, ik zie een lach op je gezicht. Ik ruik nog steeds jouw geur, je voetstappen hoor ik nog steeds, ik denk nog vaak “ hoe zou het zijn, als je er nog was geweest.” het is koud, maar ik voel nog steeds je warmte, herinner mij nog elk moment, en ondanks je afwezigheid…

Het leven van een snelsonnettendichter: Adepten, fans en vrouwen om je heen (Ik heb er minstens 3 aan elke teen), Het maakt het leven aangenaam en lichter. Nou geeft Arjan hem 's maandags van katoen, En hij weet nu wat poëzie kan doen.…

Daarom moet onze taal, worden vertaald en vervoeld, in alledaagse gedichten. Daarom dichten mensen graag. Dichter bij het wonder. Dichter bij elkaar.…

we lezen gedichten meestal doen ze ons niets woorden zijn geen gezichten emoties niet warm of koud voor liefde gaan we niet zwichten omdat niemand toch van ons houdt we kijken naar punten en komma’s voelen het ritme letten op rijm betasten de strofen op niet te veel gein altijd is er wel iets om te vitten bepalen wat dicht is te licht…

Mijn gedichten zijn mijn kindjes geboren uit welhaast niets ontsproten uit gevoel gedachten uit dat heerlijke tochtje op de fiets toen we beiden zo verschrikkelijk onbedaarlijk lachten weet je nog ‘t kwam werkelijk helemaal uit ‘t niets Uit die donkere dagen toen we van ellende maar wat in bed te liggen lagen somberheid was toen troef…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot ik ben aarde hier als het wintert op mijn huid werp ik haar af de epseklepsen worden opgeroepen en de beklozen ten grave gedragen het wezenlijke te berde gebracht op draagbaren de waarheid in ketenen te bedrillen op het teken…