Alle inzendingen over verdriet

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

zo gewend ben ik aan stilte onzichtbaar in een wereld overvol soms raak ik iemand zomaar aan en vraag, toe zie mij zie mij, als het mens dat ik wil zijn maar altijd weer vervolgen ze hun weg…

het verlies waarvan ik niet kan spreken halsstarrig en zwijgend houdt het wacht maakt het hoofd gesloten, het hart te zacht verlies als dreunend, dreigend teken. voor altijd in verlies verbonden en toch voorgoed, voorgoed voorbij ik heb gezocht maar niet gevonden het verlorene, lieve kind, dat ben jij…

plus min plus min plus min we hebben er weer zin in ons leven is gans digitaal ja nee ja nee ja nee ja nee ons verbale vermogen sterk ooit zinkt in de vingers wij zijn digitaal ons hoofd knikt schudt knikt schudt nul een nul een nul een nul een waar gaat het met ons leven heen nooit had ik onder de Schreierstoren kunnen bedenken wat ik…

Zij spreekt niet meer bewogen wankelen woorden langs klanken onverstaanbaar zij taalt niet meer…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en zijn ze altijd dood…

Mijn tranen zitten vast Achter lange tralies Verstopt achter de muren Vluchtend voor de pijn Mijn verdriet is weg Niet meer goed te vinden Verblind door stralend daglicht Bang om vrij te zijn Mijn lach is ver te zoeken Als regen in een droogte Niet bang om soms te neppen Dus doet er ook niet toe Leef onder grote bomen Schuil ik voor…

Zwaar kan een last zijn hoeveel weegt zoveel jaar verdriet onzichtbaar meegedragen in de tijd slijten doet het nooit en als er ooit duidelijkheid komt of er iets is na de dood je hebt het altijd al geweten hij was immers altijd bij je in hart en geest als een vlinder in de zon danst de ziel zo vrij op de melodie van onvoorwaardelijke…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

Mijn God, Die gekleed in doktersjas, Als Brenger van het Lot, Besliste dat het over was. Geef mij toch een reden, Waarom ik U zou vergeven, Als U ondanks mijn gebeden, Een eind maakt aan een leven. Maar die reden komt er niet, Zelfs niet omdat God het wil. Ik vind slechts woede en verdriet En mijn hart voelt koud en kil. Zomaar, onterecht…

Geluk Een beetje geluk Met een paar woorden helemaal stuk Pijn Een heleboel pijn Verboden liefde die niet mocht zijn Verdriet Heel veel verdriet Ligt voor mij nu in het verschiet Gedachten Eenzame gedachten Dat is alles wat ik nu kan verwachten Door Mijn leven gaat door Maar ik vraag me af waarom, waarvoor…

Zo gestoord Je kind vermoord Gewoon om niets Van haar fiets Al die nachten Op haar wachten Nooit meer thuis Zo stil in huis Je ogen dof Hij had proefverlof En nu ben jij Nooit meer vrij…

In een monsterstad staat een somber huis ik hang er rond en kom tot niets achter het sombere huis ligt een lommertuin ik dood er rondjes van verdriet in de lommertuin staat een hoge boom een pijnboom daar huil ik uit klaag ik aan aan de pijnboom zit een tak daaraan hang ik zeer en terwijl ik dat doe voel ik…

Waardering Of een vaag gevoel, van wat waardering zou kunnen zijn, In al haar echtheid.. Dat is wat ik bereik, als ik hier mee door blijf gaan. Ik wil niet meer stil staan bij wat ik doe of de redenen daarachter Het doet me pijn, om zonder zelfrespect Nog steeds 'ik' te zijn...…

Toen ik jou voor het eerst zag begon de lente Toen ik jou beter leerde kennen werd het zomer Toen ik afstand van jou moest nemen begon de herfst Toen ik je niet meer zag begon de winter Was het maar weer zomer…

telkens ik denk 't gaat niet meer schijnt er een lichtstraal keer op keer die kracht en moed geven om verder te leven er is niets dat moeilijker is dan die dingen te wensen en te aanvaarden zoals ze zijn wij vragen allemaal waarom ?? het antwoord is verstilt daar er geen antwoord is een enkel woord een klein gebaar houd je op je benen je…

Witte zwaan Goud omringt En nog steeds in mijn dromen klinkt een lied iemand zingt dat december zal komen Geen verdriet alles blinkt En nog steeds in mijn dromen Klinkt een lied iemand zingt dat december zal komen..…

Wanneer woorden ontbreken en zinnen niet ontstaan dan kan ik alleen maar mijn arm om je schouders slaan de wereld bleef gewoon draaien maar voor jou stond alles stil ik kan de woorden niet vinden hoe graag ik het ook wil ze was als een bloem in de knop en nog lang niet ontloken jullie bleven samen achter ontsteld, verloren, gebroken…

Machteloos zie ik toe hoe jij je te pletter drinkt. Eén woord is genoeg ik weet hoe de fles klinkt. Je vlucht maakt me ongerust. Dooréén geklutste brij van gevoelens in mij. De meester neemt een lege stoel en plaatst elk gevoel. Nu ervaar ik, wat jij koos maakt mij ontzettend boos. Voor het eerst beleef ik hoeveel ik om je…

In een droom zie ik de blik in je ogen flonkering en diepe schaduw mijn adem stokt ik sta genageld aan de grond de pelgrim in mijn ziel zoekt onbeholpen over spoorbanen in straten vol verkeer naar de afdrukken van jouw voetstappen handen knopen de afwezigheid los stof dwarrelt als sterren naar beneden ik tel…

Ik probeer een patroon te ontdekken In die vreselijke gevoelens van mij Op mijn wangen de natte plekken Gewoon omdat iemand iets lulligs tegen me zei Dagen gaan voorbij zonder groot verdriet Dus waarom nu dan Wat het is, weet ik niet Waar word ik nou zo verdrietig van…

Geluid leidt door mijn oren Je woorden verstoren Alles dat wat eens was Verdoven als dodelijk gas Alles wat ik ooit had gedacht Dat wat ik ooit verwacht Smelt weg in mijn geest Niets is meer zoals het is geweest…

Ik voel mij toch zo ongelukkig ook al lijk ik misschien een hele piet met veel vrienden en vriendinnen alleen mijn vader waardeert mij niet Ik krijg van velen complimenten toch doet mijn gevoel zo zeer want ondanks mijn studie en mijn werk kijkt mijn vader op mij neer Ondanks dat mijn vader arm is en zwaar invalide, maar dan van geest…

Brokkelend strompelen over liefde Zwiept felle regen schrijlings neer Slaat klam en zuchtend warme dromen Beelden zwijgend haar adem in mist Groot getekend, sterk met kracht Verzuimt een verlangen grof en wreed Schokt fel, vervaagt aan een horizon Stotterend zilt die droeve tocht Trots vlucht langs de einder voort Stervende dauw en laf…

Ondanks mijn groot verdriet probeer ik mij een weg te banen Hoe moet ik verder zonder jou alle glans begint te tanen God weet alleen waarom ik je zo snel moest laten gaan De herinneringen zijn al wat ik heb een warme deken in mijn bestaan Maar toch doet het zo’n pijn dit enorm gemis Om diegene los te laten die er niet meer is…

Ik voel me verlaten Ik weet niet hoe dat komt Ik dacht na en dronk water Ik weet niet precies waar ik stond Ik wist ineens wat ik voor je voelde Het is over ik vond je in een klap niet meer aardig Het is net alsof je me leven verknalde Ik was bang om je kwijt te raken Mijn hart zei laat haar gaan Maar diep van binnen zal ik van je blijven…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

ik treed uit je ogen en ga wat dichter naar de verte elke stap opent de einder waar schreeuwende vogels beuken tegen de branding van barstend zelfbedrog wanneer dagen korten en zich losrukken van wat ooit vleugels waren over een vlakke zee van meisjesjaren die ik meedroeg op mijn heupen voor jij in mijn tepels beet en het naïeve…

Vechten om een doel. Vechten om een wil. Elke dag vechten. Elke dag zo stil. Alsof het niet lukt, lukt wat ik doe. Ik voel me zo verschrikkelijk moe. Vluchten voor de mensen. Vluchten voor mezelf. Dat wil ik nooit wensen. Hoe is het om echt te leven? Jezelf te zijn en te zien? Langzaam breekt het af. Zo pijnlijk, bovendien. Zal ik ooit…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…