Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

. ik zie haar staan, nou ja wat ongemakkelijk schijnt mij toe of was ik onzeker na enig verloop van tijd nader ik haar ze staat immers alleen en wacht op de presentatie van haar eerste boek, gelijk ik dat doe . we hebben wat overeenkomsten, het schrijven en haar geboorteland aan zee het is geen diepgang wat we bedrijven mijn vrijpostigheid…

ik ga graag naar bed, zo tegen mijn vast moment tevreden ben ik meestal over wat ik heb gedaan die dag een gevoel waaraan mijn "zijn" in vrede is gewend het "oog op morgen" maakt vaak van oud nieuws gewag. ik merk dat des nacht als ik even uit mijn bed mijn benen strek en ik middels de radio met een andere stem word verwend zoals het leven…

vanochtend, al wandelend met de hondenketting schoot mij te binnen dat mijn grootvader aan het toneel was, zo luidde de uitdrukking; in dit verband schiet mij het woord rekwisiet te binnen zoals wordt gezegd in dit kader is dat het de benaming voor allerlei voorwerpen die bij een toneelvoorstelling nodig zijn, zonder tot decoratie of garderobe…

steeds meer zie ik in de ander mijzelf en minder de mens in zijn of haar kunne ik zeg niet dat alles vergrijsd of verdord mij toeschijnt neen, ieder die ik ontmoet wil ik de eigenwaarde gunnen en daarbij liefde overmatig aangelijnd ik zie mijzelf in een spiegel die hij, zij of het mij voorhoudt en ga af op mijn intuïtie en/of ervaren gevoel…

de scheppingsdrang en kracht waaien even uit vier windstreken het is schrijven over wat mij beroert dat vooral uit het zuiden komt het omsluit het verleden of nog verder in afstand het spijt me dat ervaringen in de tijd verbleken, zo lijkt of ik duid in licht en zwarte kracht al dan niet flitsend of achter het klavier dan zie ik om heen…

ik heb mij onlangs in de bloemetjes gezet niet dat anderen dat mij ontzeggen maar het was een dag waarop ik traag opstond uit bed ik wilde dus liever nog even blijven "legge" deze ochtend geschiedde in een nieuw jaar een soort oud op nieuw. midden in de zomer een moment waarin tot mij doordrong, ik verjaar en zoals bekend, ben ik een zogeheten…

er kwam een echte poëet voorbij en vertelde over mijn gedichten hij vrolijkte mij op door te stellen; jij behoort tot de lichtgewichten ik was verrukt door zijn schrijven en respecteerde deze bemoeienis hoe meer ik zijn woorden liet beklijven des te verrukter ik ontsteeg uit mijn poëtische droefenis soms heeft men humor nodig van dien…

soms aanvaard ik eigenlijk het alleen zijn steeds meer en heb ik vrede in mijn bestaan, natuurlijk negeer ik niet het unieke gemis . vaker spreekt in mij ook de rede die er op duidt de huidige weg te gaan zoals die zich reeds allengs ontvouwt en al meedragend een onvervangbaar zielenbestaan . in de omgang met de andere mens vind ik meer…

Waar het kronkelige Bolckpad het water van de Dommel kruist en met het lawaai van het asfaltviaduct op korte afstand Daar loop ik met kleine, langzame stapjes over vele roestkleurige treden omhoog naar de in dezelfde kleur geschilderde offertafel en ga op een klein, smeedijzeren stoeltje in de buurt zitten, waar ik in een ontwakend heden…

de mens wordt geschapen en verliest de ware binding met al hij groeit vanuit een enkel moment en verschijnt allengs in een eigen variëteit eerstens aards aangelengd, van na-apen tot een tot een eigen vorm van zijn wasdom, zo hij al daartoe is geroepen. tot een bewust zijn met volwassen trekken alhoewel het bestaan slechts deels vaag voor…

in de zachte wind hoor ik jou je bent er nog steeds niet zichtbaar, maar voel het aldoor ik ben er zeker van, daar ik van je hou verbonden zijn geweest in het verleden zegt dus niets over dat wat blijft ik zie je warme glimlach in het heden het is net alsof mijn hart daar over schrijft doch sterk is het gemis in zijn aardse wezen onontkoombaar…

het licht laat zich dees dag onstuimig zien ' t was toch altijd een vreugd voor onze ziel de zon stemde de mens tot een goed humeur waar binnen vaak de schaduw even wegviel toch is de zon niet zondermeer een zegen daarbij kiest het weder andere wegen schalks gaat het klimaat om met het verschijnsel regen de aardse opwarming gebruikt een venijnig…

ik behoor tot de orde van de ouderdom de erkenning heeft lang op zich laten wachten en wel te verstaan door mijzelf. andere zagen het al lang doch het jeugdige blijft voortdurend in mijn gedachten. de voorbije jaren hielden mij in menig droom natuurlijk heb ik weet van de onderscheidende levenslagen doch de alom aanwezige ontkenning kent ook…

. Ik erken het nut van de winter Tijd voor kou, slipgevaar en inkeer Alhoewel het sombere weer de stemming dempt Haast eindeloos leefden we in een donkere atmosfeer . U snap het al. Deze man is op zoek naar het licht Liefst door de zon aangestuurd En hopende op kleur in de natuur Of al was het maar dat nieuw opkomend gras geurt . Ik was…

. schoorvoetend verschuift mijn overzicht naar de horizon om te zien of daarachter nieuw leven is te ontdekken natuurlijk blijft het verleden met liefde aan mij trekken of opwekken om goud te bewaren, niet af te stoten . doch de dag van morgen dringt aan om de lijn naar overmorgen op te rekken het is niet zo dat het plots naar binnenkomt de…

van opzij, zie ik haar aldoor opdat de schaduw ver van mij blijft oh, het is ook wel zo dat ik haar hart niet verstoor als de pose maar niet wegdrijft ik nog tot haar uitzicht behoor woorden drijven dan vooruit beheersen de intensiteit van een luit ja, de schoonheid van liefde kent grenzen binnen dat verzicht heb ik ze zwijgend geuit met…

in haar voorgevormde lijf, strak gehuld in een vluchtig bollend avondjapon met haar huid als zwoel soepel aangevuld om een theatraal karakter met in het aangezicht een glimlachende zon om haar rijkgevulde lippen . schreed ze de trap af, tree voor tree geen pauw kon aan haar wijze van gaan maar enigszins tippen en ontving zichzelf in een brede…

Men verliest de ander zichtbaar uit het oog Over de jaren heen treurt je gevoel over het ongrijpbare In den beginne was het een heel etmaal dat de vreugdeloosheid zoog De natuur weet ervan, het gevoel is aanvankelijk verward, zij kon het niet verklaren . Nu de kramp langzaam oplost in de tijd en onverschillig lijkt Verschijnt in mij het besef…

. het wit heeft niet alles aangeraakt ik bedoel dat het groen en grijs niet overal deze nacht is bezocht door de maagd maar was zuinig van sneeuw, neen zij toonde geen duidelijk helder vooruitzicht, bovenal ..... . we hebben er niet om gevraagd, (wellicht een enkeling) Ik ben eerder gewaarschuwd voor mogelijk glad gedrag door bewegende praters…

voor een moment zag ik haar de zon door het raam ze raakte me aan, ze raakte de zachte kant van mijn ziel het heeft nog geen naam, maar het was een warm gebaar een ander speelde met het hart van een kind plotseling was ik even in de war of was ik het die het verleden aanraakte ja, dat moet het zijn geweest het was die gedachte of een verlangen…

. sprak ik in een onverwachte diepte in de stroom van een moment? zomaar . een witte wolk sprak en zei kijk naar het blauw dat ik bedek dat vele gedachten in de lucht houdt . de vogels zingen eeuwig op mijn dak in een afwisselende zucht . ik wiegde in stilte, boven het moment en keerde terug naar het heden naar de blik van mijn ziel waarin…

ik zie in jullie blikken naar elkaar in één opslag een wederzijds gebaar. in mijn spiegel, in mijn verleden ziel, zo eigen. ooit waarnaar mijn verlangens riepen, woordeloos maar vergaan zijn, onderweg naar de breekbare snaar in de slijtende hoop, uitlopend op de stervensweg die een vergankelijke liefde koos ik zie in jullie gezicht ieder…

vandaag was ik er niet. ik was er niet bij. daar waar woorden gewisseld werden. in intiem verband. mijn gedachten wilden iets verwachten van meerdere spiegelende zielen. Ik was er niet bij. mijn proza, van oude gedichten naar een nieuwe uitbeelding, verbeelding en verdeling de woorden met hun geboorterijpe inhoud rusten verder op mijn papier, in…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

. de dag van gister draag ik aldoor mee soms kent zij zwaarte doch steeds meer het wezen van de liefde. zo bedoeld is. dan verschijnt vaak gelijk een nieuw uitzicht, weliswaar op de fundamenten van de oudheid; opgebouwd, uiteengevallen. maar de zon vertelt nu dat wat was, nu nodig is, voor een gerijpte geboorte ja, ik ben weer even de zwaan…

Keert de stilte om me heen terug en krimpt alles buiten mij? En mijn innerlijk telkens ook, hebben alle mensen dit gemeen? Het moet een verslavende vrijheid zijn die ons verblindt, maar ik zal geen angst kennen, oh nee! "Wat goed is, is immers ook goed voor mij!" roep ik uit om mezelf te kalmeren De schemering laat romantiek achter…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…

ik wil soms enkel toetsen voor hoofdletters gaan plaatsen als mijn hart vraagt om een klinkende melodie het lijkt dat het zwart-wit minder mijn ziel wil weerkaatsen en ik de vertaalde echo niet hoor maar enkel in een snarentrilling zie het is die muze die ook mijn innerlijk stuwt en vaker vraagt om lyrische aandacht maar dan middels…

ik draag haar door de nacht heen wijl overdag vlagen van mist heersen van binnen daadwerkelijk heb ik onze adem niet meer gemeen dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen allengs gaat alles nog verder op slot en kan ik slechts kijken in een enkele richting het blijkt ook nog eens een doodlopende straat waar niemand voor mij een deur…

praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst mijn denken is er op gericht inzicht te verkrijgen hoe de schepping zich voedt en het Al aldoor nieuwe verbindingen werft alles wat zwart lijkt kent ook een lichte rand soms onzichtbaar of afwezig in je kloppend hart laat mij toch, denk ik dan, mijn eigen weg…