Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

als ik de halve waarheid spreek is dat nog geen leugen enkel als ik niet zou deugen geraakt mijn geloofwaardigheid week als mijn geheugen hapert zo nu en dan is daarvoor niet altijd een enkele reden soms ben ik blij dat ik vergeetachtig ben, heb zo minder aan het verleden geleden. sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet…

afdrijven met een stroming die sterker is dan jij meegenomen worden op een reis waar vrijheid wordt ingeperkt door een alom dreigend virus, . maakt angstig, men raakt van de wijs en vraagt vaak ontkenning haar deel zelfs geweld komt opstandig van stal door boosheid uit een dieper dal . de horizon lijkt steeds verder gedachten raken in de…

zeker, een nieuwe hoop openbaart zich telkens weer in het voorjaar, of bij toeval bij een andere keer zoals nu, rond de kerst, terwijl we zijn opgehokt in een stal bergen hebben we beklommen en nog klim ik de weg omhoog het valt als mens niet mee, onze tomeloze levenszucht, heilzaam te verstommen, opdat ik maar 'n ongrijpbare overmacht…

als je vooruit kijkt, zie je de toekomst nu even donker gekleurd, geen vergezicht als je naar achteren ziet, bemerk je de zuchten van een aangeslagen bril; in dracht een zwaar of lichtgewicht kijk eens naar links of rechts daar beweegt iets op voeten kijk eens naar binnen en schep daar een wereld die dichter bij je ligt pak je vingers…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

het wordt weer stil om me heen of krimpt het buitengebied ook van binnen, in mijzelf heeft elke mens dat gemeen? zal het een verslavende vrijheid zijn die jou en mij verblindt, wil ik geen angst ervaren “het goede is mij immers welgezind” schreeuw ik om mezelf te bedaren toch nadert de schaduw nu snel hetgeen ik eigenlijk niet verkies…

eerst zondagavond dronk ik het hemels water weer liet druppels vallen op mijn tong ving ze op en droomde over fonteinen goh, wat was toch de laatste keer dat ik mijn handen uitstak, om op te vangen, dat hemels vocht dat de Dommel uit deed deinen waarop menig mond heeft gewacht en ik weer zweet behouden mocht ik dacht aan de komende nacht…

ik ga op vakantie in mijn hoofd langs al die kronkelige wegen zie ik stranden en kastelen ook is er mooi weer beloofd geld hoef ik niet te dragen en het vervoer is voor niets op tijd sluit ik mijn ogen en droom over mijn elektrofiets de accu laadt zich op zijn radius is beperkt dus blijf ik in mijn stoel het stopcontact doet zijn werk…

al wat ik schrijf met blauwe inkt blinkt maar voor kort het licht verdampt mijn woorden. geschreven in rood blijkt het de kleur van de lokkende dood de zon zal allengs ook deze letters vermoorden. het langst blijven mijn ongeschreven gedachten die kras ik zonder vocht op papier de vingers bespelen dan mijn ziel of luisteren naar mijn…

vandaag ben ik alleen, een dag met andere dagen gemeen ik zeg niet dat er dan een leegte is aan gedachten en verwachten is er geen gemis het zijn de pijlers, zij houden mij, met muziek erbij, op de been, en tracht ik boven mijzelf uit te stijgen in stilte, wandelend naast het water met aangrenzend groen laat mijn blik zich vullen al…

tussen het licht van de lente en het zwart van de dood beschrijft het vaarwel de eeuwige winter een leven uit het lood met verlangen naar verlossing nog in de uitademing tijdens de laatste tel hoe kan men sloten verbreken van deuren die als muren lijken met broos levenssap besmeurd waar jouw ziel is uitgeweken en de ademende toekomst…

hoe meer mensen sterven in deze dagen van isolement des te meer we gedachten erven van een duivelse dreigement fiere bomen vallen aldoor om kwetsbare blaren waaien weg vooral oud maar ook nog zo jong ze verworden tot as of zo men verkiest laten we ze achter bij de twee engelen met heg ik voel zelf ook een vrees van binnen wat is zekerheid…

vanavond trek ik mij weer terug in de nacht het kussen wacht .... smachtend zacht..... zijn het jouw vochtige lippen of eerder wat ganzendons met een hart dat vol is spring ik in het hemelbed, gevolgd door een bons het ledikant heeft het begeven ik had, zoals wel vaker, op het verkeerde paard gewed.…

ik dichtte de dag dicht dacht de dichter maar het licht werd lichter ik sloot derhalve de gordijnen en ik de ogen, de mijne zo zou er minder schijnen en de dag toch verdwijnen ook de mijne maar het beeld van verstrooing gooide roet in het eten ik keek in de tunnel van de virtuele beeldbuisglooing met in de hand de besturing (zou dat verslaving…

het gas werd gedoofd na miljoenen doden. de mensheid had zich weer moorddadig van zijn eer beroofd het kamp werd bevrijd, dat wel, maar nu nog, driekwart eeuw later heeft dat bij overlevenden. nooit tot een overwonnen innerlijke oorlog geleid "dit nooit meer" is de leuze maar op wereldniveau en soms dicht in de buurt maakt men nog steeds…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

mijn glazen dalen af naarmate ik haar ervaar en de zoete reuk mij bevangt als lokkend gebaar het witte zijde kleed omhult haar flets waarneembaar lijf waar een licht golvend gewelf zeker nog niet hangt, zover ik met fantasie daarop drijf de afstand valt weg ook al schept het naakte geen innig dichterbij ook niet als ik haar raak; een…

ik schuifel maar iets en schrijf de eerste letter op papier of in gedachte het naakte jaar, nu en hier, wacht op mij, de zetter totdat ik, de dichter, de geachte met blauw of zwart een geboorte vier kent u dat ook de idee, dat alles al is beschreven door mij en mij en menig dichter het is toch zo, dat wat ik zeg links of rechts om of…

haar strakke vel omringt de verlegen sierlijke pose terwijl mijn gevoel zingt van verlangen en mijn armen zich naar haar willen strekken; zij, een bouquet van ontluikende witte rozen…

Morgen zie ik engelen Zij worden op doeken gedragen Herken ik dan de eenvoud Van enkel zwijgende vrouwen Uit mijn verbeeldende lagen Zij omarmen mij zonder te raken En verwarmen met open ogen Middels licht waarvan de dichter Woorden wil maken…

gaat u maar liggen zei de chirurg in Catharien we gaan uw grafwerk verwijderen; open uw mond en ik spuit u plat en tel langzaam tot tien leg een doekje over mijnheer zei hij tegen zijn assistente we hoeven alleen zijn geopende mond en slappe tong te zien. het doet geen zeer zo vertelde hij mij.....; na 14 prikken in mijn tere huid en…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

hoeveel tijd rest mij nog jou te schrijven over vandaag, het ademen voelt soms zwaar aan, log of leg ik teveel tegenwicht op de waag de ruis in mijn oor trekt het stille aan je hoort het in afwisselende kleuren: zo ik de dag, zo de regen beleef of een grijze lucht soms een dak schuift over aanmoedigende geuren mijn klok staat stil, dat…

achter mijn lippen, in de mond wordt het kerkhof geruimd, binnenkort hoor ik hem zeggen vanachter het mondkapje: het gaat hier over de onderbouw de keuze kan ook vallen op stapje voor stapje, zegt de man maar we hebben voldoende geduimd en van nog langer tobben krijg je echt berouw, en Hij heeft er weet van enfin…

de rust zocht mij op zij fluisterde in mijn oor, bezoek de canapé en wacht tot ik je zal verwennen, zodanig dat ik je amper stoor het is dommelen op donzige veren die je dromen in liefde verheffen en almaar in tederheid aanlengen ik zal over je wangen zachtjes zuchten als een zomerwind aan zee en optillen naar wolkenluchten; hemelsblauw…

de grijze uil draaide zijn kop meer dan eens, zoals hij dat kan zijn ogen vroegen, heb je het begrepen ik echter was nog te verdoofd door de koude vlam, uit een kille steen geslepen, het was het zicht als voorheen heb je het begrepen, vroeg hij andermaal zijn blik was nu in mij gericht hij begreep mijn wezen in zijn taal ja, zei ik, het…

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

zij kust de zon met geloken ogen voelt stralen van nabij geluk het is alsof liefde voor even, teder, over haar frêle ontvankelijkheid is gebogen * (L'Encyclopédie vivant (5))…