Gaandeweg
het verloop van het bestaan
neigt naar toeval, enkele feiten staan vast.
natuurlijk zal het klimmen naar volwassenheid,
als het al lukt, in bepaalde stappen gaan.
gaandeweg wordt men op de proef gesteld
omdat als alles bij elkaar is opgeteld
voor en tegenspoed zich bewegen
als de klepel van een staande klok
en wanneer die stopt, op het dode punt
is de oprechte menselijke hoop
dat er een evenwichtige tevredenheid is achtergebleven
deze strofen ogen toch nog vaak als een sprookje
want als ik dichtbij kijk of ver weg zie
wordt de ene mens door de andere mens gruwelijk onteerd
of krijgt de natuur, in al zijn facetten, ons onder de knie
dit is even als luchten van het hart, vertelt mijn gemoed
wanneer de adem even stokt op onverwachte momenten
en ik overdenk wat onze kwetsbaarheid ons toch aandoet
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 5 augustus 2025
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: filosofie
levensgang
16
Geef je reactie op deze inzending:
En toch...! Ik kan niet in het blote toeval geloven. Hoe zou uit het dode stenen materiaal na het ontstaan van de wereld, leven kunnen komen. Bij mijn weten zijn er nooit getuigen geweest. Wat betreft de evolutie, als wat betreft de schepping niet. Elk mens z'n eigen mening.