Netgedichten

netgedicht (nr. 86.332):

onderweg

steeds meer zie ik in de ander mijzelf
en minder de mens in zijn of haar kunne
ik zeg niet dat alles vergrijsd of verdord mij toeschijnt
neen, ieder die ik ontmoet wil ik de eigenwaarde gunnen
en daarbij liefde overmatig aangelijnd

ik zie mijzelf in een spiegel die hij, zij of het mij voorhoudt
en ga af op mijn intuïtie en/of ervaren gevoel
iedere waarneming van welke aard ook wordt door mij beschouwd
als een puzzelstuk van die ik ben en leg met zelfkennis als doel

hoe meer mij dat lukt, ze overweeg ik, is iedere medemens
een karikatuur van mijn wezen in de groei
en als ik dat alles teneinde heb verzameld, zo is mijn wens
worden mijn innerlijke beelden bijeengehouden
in een enkele mateloze ronde boei

veel kleurig dat wel met soms een zwart gedeelte, ook als een part
hij die ik dan ben kent geen onderscheid meer
tussen man of vrouw en natuur. al dan niet zichtbaar in het heelal

doch al het aardse neigt naar de vrijgekomen leegte
als ik teneinde in androgyne ademloosheid verval