Alle inzendingen over onderweg

O, die klaprozen langszij wanneer je op de snelweg rijdt, dat zomers rood tussen het groen, groots in uitbundigheid. Als pauwenveren wuiven zij een speels pauzeerakkoord, dit rozenveldapplaus vertolkt Gods eigen scheppingswoord.…

Met één voet op aarde de andere vooruit gaande voort in een tijdloos tempo om dan opeens met twéé voeten pas op de plaats als vastgenageld staan het is té veel té mooi, té groots overweldigend, hemels hoog dat alles te omvatten te kunnen bevatten dringt diep naar binnen maakt van jou, peregrino een ander mens nog mooier, voor Altijd…

het rondelet 't is een schavuit, een nar, een vlerk het rondelet geen schaterlach maar binnenpret het vlucht voor 't zingen uit de kerk verdwijnt dan in het blauwe zwerk het rondelet..…

Onderweg Langs paadjes en wegen Afsnijdend en via omwegen Ga ik mijn weg langs vergeten steegjes En via verkeerde zijwegen Steek ik kruispunten over. Men zegt wel: “Alle wegen leiden naar Rome”. Maar daar is niet mijn thuis Ik zoek de weg terug Naar jou…

Soms loop ik zonder doel rond in rondjes die vierkanten lijken Ik ga nergens naartoe geen plaats om heen te gaan weet enkel waar ik vandaan kom Of is ook dat "onderweg" geweest?…

Mijn ogenblik is opgegaan in ’t hemelsblauw gewelf en ‘k zag zo: onderweg verloor ik stukjes van mezelf.…

Geef mij een teken nu jij hier niet meer bent voor als ik twijfel aan wat was tussen jou en mij ik had jouw aandacht vast willen houden je fantasie reist met mij mee want ik heb lief wat jij voor mij betekent wit zand blauw groen water en zilte lucht rumoer van de golven je fronst en ik glimlach…

o jee o jee daar ginds zie ik de goederentrein wie weet zitten oom en tante er ook bij hij toeft voorbij weilanden en is zo nabij dat ik denk verdomd dat wordt een gaaf refrein het eerste couplet staat al haast op het papier al mis ik er nog wel een lekkere break er in er mag geklapt worden voor dit formidabele gezin want al spoedig krijgen…

ik ben niets meer dan twee schaduwen uit dag en nacht soms als bomen, vermoeid door wolken die uit kruinen klimmen om de eerste en laatste vogels te wekken waar het licht de veren snijdt met telkens een nieuw verleden van eenzaamheid in het land vol stilte dat woorden leest van de langzame reiziger die verlaten kouder wordt…

zo moe ben ik, veel te lang onderweg geweest nooit aangekomen, altijd op stap altijd net niet dit zou toch eens over moeten zijn maar het leven is zwanger van de tijd die nodig is om dit te ondergaan de tijd die gisteren toekomst was maar verder leek dan vandaag zo ver weg is het verlangen naar het verleden dat welgeteld één straaltje…

Haiku Onderweg station Utrecht voetstappen snellen kris kras all directions…

het weer is niet altijd goed er waren zelfs totaal verregende vakanties in zonovergoten weken vormen plensbuien met onweer een frisse verkoeling het onderweg zijn vind ik een avontuur vol nieuwe indrukken het onbekende lokt mij de weg vult zich al rijdend in op paden die recht en krom zijn…

Blijf staan op het hoge blijf staan te pakken en heen te gaan staand te klein zolang ik groot ben…

iedereen onderweg ieder voor zich iedere minuut telt zwijgende blikken ik ben onderweg ik zit op de trein en kijk door het raam naar herinneringen peinzend aan wie ik nu ben hoe alles veranderd is wat ik nu zeggen moet ik ben onderweg onderweg in mijn gedachten…

spoedig vliegen ganzen in v formatie naast treinen richting het zuiden alleen de gans maakt die reis zwanen zijn immers veel te ijdel die hebben alles al daarom geen horizon om ooit nog te ontdekken en alles valt later Pindarus en wat heilig water zo bent ge onderweg…

achter schuilgewas weerklinkt soms 'n schaduw over hemeldiepe krochten is kaalslag begaanbaar, het oneindige verwantloos, zou dit haar gezicht zijn engel die over mij waakte, mij bewaarde, loodste langs boomloze bosgronden gaat dit pad naar denkbeeldig dolen zonder houvast aan touw of steen om niet te staan met voeten in land zonder…

lange routes heb ik gelopen langs paden die me lief zijn bomen die me beschermden tegen soms te felle weerschijn voorbijgangers die naar me lachten kregen een stralende lach terug naar tegenliggers die dat niet deden knipoogde ik heimelijk achter hun rug blindelings kende ik de wegen die leidden naar verbondenheid als de nacht eens iets…

We komen vooruit, maar we kunnen geen kant op – in de scheepshutten.…

ben ik op mijn plaats of onderweg juist onderweg ben ik op mijn plaats…

Altijd zijn wij mensen onderweg Onderweg naar huis of werk Op weg van huis naar de kerk Wij mensen blijven onderweg. Onderweg zijn, hoort bij het leven Nooit kunnen we blijven staan Wij moeten ergens heen gaan Dit is en blijft een vast gegeven.…

Bang voor gist'ren, Bang voor vandaag Bang voor zo meteen, Bang zoals geeneen Bang voor morgen, Bang dat ik het niet meer kan, Bang voor de angst Die het leven platlegt Van een echte man…

een groepje dennen lange lichtgroene scheuten langs de autoweg…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

In het kinderzitje bij vader in de auto kijk ik naar mezelf in de trein naast me: een jongeman onderweg naar school hij kijkt vooruit en ziet me niet In een trein onderweg naar school kijk ik naar mezelf in de auto naast me: een jonge vader met zijn kind hij kijkt vooruit en ziet me niet In de auto met mijn kind naar huis kijk ik naar…

Zon brandt voeten vast in langzaam smeltend asfalt van de weg altijd onderweg naar einde zonder weg Vond mezelf weer terug tussen menshoge varens stammen met grote ogen verbaasd zonder haast Reisde door 3 landen rond een enkel punt maar miste steeds het echte middelpunt…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

onderweg ik dacht: ik ben er en: ik wil er blijven ik dacht: ik kan blijven binnen deze ommuurde tuin verborgen voor tergende demonen die me verjoegen naar godverlaten oorden stil luisterend rustig ademend onder het bladerdak onrust vond moeiteloos zijn weg en ik dacht: ik kan hier niet meer zijn ik was opnieuw onderweg…

vastgezeten in een kooi van ijzer voortbewegend over lange, strakke banen vergezeld door illusie, weter van waar-en-daar-naar-toe glas en blik verdwalend in een onwerkelijk landschap waar niet op me wordt gewacht droefheid sijpelt gestaag in mijn hart als illusie laf de benen neemt.…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

Weggerukt uit de werkelijkheid in verwarring verbaas ik mij over gevoel waarvan ik niet meer wist dat ik het bezat alles was grauw het dal was diep de weg omhoog leek lang en eenzaam het einddoel onbereikbaar het kronkelend pad dat ik nu volg leidt mij langzaam naar de top in het licht van jouw ogen ...…