onderweg
ik ben niets meer
dan twee schaduwen uit
dag en nacht
soms als bomen, vermoeid
door wolken die uit
kruinen klimmen
om de eerste en laatste
vogels te wekken
waar het licht de veren snijdt
met telkens een nieuw verleden
van eenzaamheid
in het land vol stilte dat woorden
leest van de langzame reiziger
die verlaten kouder wordt
door de wintermaan
op zijn schouders
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 14 april 2007
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid