Alle inzendingen van esteban

ik voel een schimp van liefde in de seconden na de hoop haren die ten berge rijzen wanneer het verlangen groeit tot een storm van kalmte (wees nu maar stil) ik wacht de regen en knip druppels tot flinterdunne slierten omdat jij dat zo belangrijk vindt……

ik streelde diegene zich mooi noemde verloor het zicht in al haar pracht keek in diepten van ogen zonder dat de stilte gewoon leek op wat ze gewoon was beleefde lust in een moment van eenvoudige aanvaarding en keek over de schouders naar de schoonheid die ze in alle eenvoud met zich meebracht……

dwars door lucht verlangen mensen kijken blauw ontvangen licht verdragen en de ogen zwijgen stil vaarwel……

oeverloos gebral dat platter lijkt dan de laatste poging om de aarde als een blauwe bal te bekijken (wij weten wel beter, wacht eens even) de mens is dood gestorven voor de ogen van God toen de hemel open klaarde en hij besloot om de vlag te strijken Eva Mirai……

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

nog eenmaal buigen in de beklijvende avondlucht de wind verspreid haar kille gedachten achtergelaten langs de vloedlijn komt het verlangen in golven slaat eenzaamheid harder dan de angst het verleden wringt zich in bochten haar gezicht in een doodlopende straat en niemand die zit te wachten……

dan valt uiteindelijk het laatste woord en meteen stopt de tijd mag ik nog wel ademen want zover wil jij niet en tenslotte gaat het nergens over of toch, nee laat maar we zwijgen in elkanders naam en ik kijk door het venster naar het huis aan de overkant nergens licht te zien, de buren schuilen of liggen dood in hun zetel……

het onverantwoord denken, de essentie van de eerste dagen in het schenden van taboes als een spel dat niet kan gespeeld worden in een kamer vol met mensen ik neem aan dat ze mijn naam niet kennen nu deze rotzooi in het rond is gesmeten en ik in bed moet blijven vastgebonden met mijn ogen open o ja, ik zal me goed gedragen bij het ochtendgloren…

hoewel ik het nog voor me zie alsof elke dag gisteren was de velden met mist omhangen jonge levens zonder vaderland met pak en zak, een kaki jas luidruchtig verbaal geweld begeesterd door de angst of stil en ingetogen wachtend tot de dood hen terug naar huis brengen zou en al lijkt het of ik hen vergeten ben toch herinner ik me de naam…

ik eet chinees van gisteren en schrijf mijn gevoelens op de verpakking Ho Zji Wang, (alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening)* mijn probleem is niet zo groot als ik zweef naar de overkant waar de hoeren dansen op de tonen van verloren gedachten en de nieuwe meisjes hun angst verstoppen onder een glaasje…

zo moe ben ik, veel te lang onderweg geweest nooit aangekomen, altijd op stap altijd net niet dit zou toch eens over moeten zijn maar het leven is zwanger van de tijd die nodig is om dit te ondergaan de tijd die gisteren toekomst was maar verder leek dan vandaag zo ver weg is het verlangen naar het verleden dat welgeteld één straaltje…

meewarige blikken temidden van de stad en de simpele angst om te verliezen zonder dat we ooit van plan zijn om opnieuw te gaan sterven zou jij in mijn hoofd willen terwijl ik sneller drink dan gisteren om de verveling tegen te gaan en strontzat onzin wil verkondigen of blijf je eenzaam wachten tot ik luidruchtig hoop dat je mij zal redden…

uit mijn ogen verdreven de letters die altijd schuilden achter de muren die je optrok hoe meer ik verdwaalde in de leegte uit de flarden tekst waarvan we de waarheid niet begrepen wat als alles verzonnen was maar de verlangens en de woorden bleven alsof ik ze nog steeds kon lezen wanneer ik de kamer binnenliep……

zoals een vreemdeling in eigen land met zwarte ogen en geil van binnen zonder verschil tussen hoop en begeerte één nacht in de schoot van het verlangen klaar terwijl je wacht om de stemmen in mijn hoofd te plezieren ik kijk door het verleden naar de gezichten die niet meer bewegen en zie herinneringen bloeden om de verkeerde redenen…

resten van de nacht overwoekeren de stad gespuis en hoeren kruipen richting donkere tijden hebben hun levens aangepast aan de zinloosheid van het bestaan sirenes verstoren de stilte gordijnen bewegen ik sluit mijn ogen uit pure gewoonte en drink me zat tot dat men mij vergeten zal ik heb geen antwoord op de vragen, nee, die heb ik nooit…

ik leef de tijd na een kwade dronk, in onrust en verwarring blijkt het bed gestolen zien mijn ogen wat ik niet wil geloven onder een vaal bleekgroen licht van loze beloften staar ik naar mezelf achter het gordijn van slechte gedachten ik zit gevangen tussen paracetamol en de waanzin de absint heeft mij bedrogen en de kogel wenkt belooft…