Netgedichten

netgedicht (nr. 86.117):

Een altaar in de open lucht

Waar het kronkelige Bolckpad
het water van de Dommel kruist
en met het lawaai van het asfaltviaduct
op korte afstand

Daar loop ik met kleine, langzame stapjes
over vele roestkleurige treden omhoog
naar de in dezelfde kleur geschilderde offertafel
en ga op een klein, smeedijzeren stoeltje in de buurt zitten,
waar ik in een ontwakend heden droom.

Men moet eerst de ademhaling reguleren
om het ijzeren kunstwerk te kunnen bekijken
waar de majestueuze klim me naartoe heeft geleid.

Hoe kan dit uitgestrekte en veelvuldig ondersteunde bruin
mijn bewustzijn van woorden en gevoelens opbouwen ?

Langzaam word ik me bewust
hoe het voor- en achter uitzicht
zich voor mijn ogen openbaart
en ik de verscheidenheid bekijk aan beelden
.
Als ik het moment op me in laat werken,
ruik ik de geur van gemaaide velden
achter het kabbelende water,
waarin mijn eerste tedere gevoelens
tot bewustzijn komen in een gelukzalige overvloed
.
Links van mij ontdek ik de Knoptoren,
al vele jaren een waardige plek van rust, die vandaag de dag,
te midden van het stormachtige en voortschrijdende lawaai,
nog waardevoller is:

Ik voel dan ook tevens een verward gevoel

Hier, op enige hoogte boven het
met gering gras begroeide zand,
wordt de toeschouwer in zijn huidig innerlijk
aangemoedigd om steeds weer met een open hart
te kijken en zich af te vragen:

Wat is het meest waardevolle in mijn leven,
de zelfzucht of de flora aan de oever?