Alle inzendingen over Blablabla

Verdampte gedachten gepakt in waardeloze wolken woorden. Wat spreken wij toch steeds zonder schaamte en zonder onderscheid van waarheid en van waan. Wat praten we maar raak met losse flodders en met scherp. Stuifkruit is ons recht. Onze mening is ons bestaan. Niemand denkt aan een staakt het vuren. Niemand vindt woorden die pleiten voor…

Zij praten, beloven, maar handelen niet. Het land blijft gevangen in stroperig verdriet. Politiek is theater, goedkoop en banaal, en wij zijn het publiek — zonder keus, zonder taal.…

Ze staan te tetteren op het plein, borst vooruit, ruggengraat van schijn. Hun woorden glanzen, hun daden stinken, ze lachen breed — maar laten het zinken. Ze lullen over normen, waarden en plicht, maar hun kompas is wel puur gericht op camera’s, op peilingen en op macht, niet op wat eerlijk is of menslievend zacht. Ze spelen het volk voor…

Het is tijd dat we onze woorden wegen voor een nieuw begin Dat denken voorrang krijgt op spreken dat we weten Van de immense kracht van taal het is tijd dat we de Verwoesting voelen van wat we zeggen dat we weten Dat het tijd is om elkaar opnieuw te ontmoeten In tegemoetkomende overwogen woorden taal voor een Nieuw…

We weten het zo goed Maar zijn het iets verleerd Als zij blabla zegt Denk ik: dat is verkeerd Dan zeg ik: blablabla En doet zij zus en zo Terwijl ik tadada verwacht Roep ik wanhopig: Ho!…

‘zonder gevoel komt er geen letter op papier’ noch hier in blauw licht zo over ieder tandenknarsen heen verslagen met dun belikte vingers als de koude wind rondgewonden om de richting van tragere zinnen het tenenkrommende ge-blablabla als op de zeven aren geboortegrond beelden volgen langs non-woorden in marges van dit kielzog gestorven…

maar wie die winst pakt is niet voorbesloten, eerst sprinten, springen, horden, kogelstoten, de zuiderburen zeggen dan: ‘Je suis pas net begonnen aan te vangen, ’k ga nog hink-stap-, hoog- en dan nog polsstokspringen en steeplechase en dat soort rare dingen dan speer- en discuswerpen, blablabla …’ ’t Is duivels veelgevraagd, zo’n twintigkamp…

De ijskap wordt ongevraagd verwarmd, haar glans verdooft, haar rust verarmt. Ze ademt uit wat eeuwen zweeg, en zinkt waar water wegen kreeg. De zee verruimt haar zilte grens, verslindt de koude zonder wens. Wat ooit het licht nog zacht bewoog, verdwijnt ten slotte, uit het oog. Wat bleef van wit smelt in het licht, het oude zwijgt, het…