Iets dieps in de ruimte
die achterblijft
rust en vrede
van een niet-zijn
als antwoord op iets
dat toch is
een vrede
die vertraagt
onbenoembaar
want zonder klanken
van woorden
een ongehoord
zwijgen
la durée van Bergson
verboden terrein
volgens Wittgenstein…
op deze plek
waar de tijd
seconden
meetbaar wegtikt
dicht zij
in haar hoofd
fluistert zij de strofen
haar verbeelding
stroomt ononderbroken
van binnenuit
haar tijd is la durée
in de duisternis
van haar cel
de echte tijd
het is alles
wat haar beweegt
op deze plek…
Bonjour ma chère,
't is inderdaad een feit
het pièce de résistance
zit in de uren- en minutendans
van de durée,
de innerlijke tijd
de zinnenprikkelende buitenkant
is tijd die slijt
verglijdt als brandend zand
dat glipt,
verdwijnt door onze hand
Voor M.W.…
tot een langzaam maar zeker beklemmende claustrofobie
dat gevoel kennen zij niet
is hen wezensvreemd
honger en dorst en paringsdrang soms pijn en verlatingsangst
ik denk aan maslows hiërarchie
van behoeften maar die helpt
mij hier niet
ze kijken naar mij
verdwaasd kijk ik ze aan
hier dralen de uren waar
alles verstomt in een durée…