Alle inzendingen over Halil Moustafa

(voor Halil Moustafa) Je lichaam zwelde op gaf alle liefde aan het publiek terwijl je tedere stem ontroerde en iedereen roerloos op zijn stoel vurig hoopte dat je geen octaaf miste want Griekenland zelf trilde in jou en de Middellandse Zee haalde adem in de etherische klanken van je zeemeerminnenzangprestaties die Mozart, Beethoven…

Dood. Besta jij eigenlijk wel? Ik daag je uit, 't is maar dat je het weet, ik ken geen angst. Jou vrees ik niet, dood. De hemelkoepel, de sterren, de flonkering ze hebben het me verteld. Ik geloof in onsterfelijkheid. Negen kinderen met negen diploma's. Zoals mijn moeder rotsvast daarin geloofde, zo geloof ik in de onsterfelijkheid…

Halil Gür (Zuid-Oost Turkije 1951) kwam in 1974 naar Nederland. Hij werd gelegaliseerd naar het ‘generaal pardon’ van 1981. Hij schrijft verhalen en gedichten voor kinderen en volwassenen, waarvoor hij een aantal prijzen kreeg.…

schrik is een valse spiegel trap er niet in als de schrik je om het hart slaat blijf er niet in steken het is jouw plicht de ban te breken ----------------------------------------------- Uit: 'Wakker het vuur niet aan', 1994.…

manen van het witte paard dat hinnikt aan de rand aan de rand van wat ik ben wie ik ben vervreemding stilte eenzaamheid Tegen de bergen omhoog geruisloos - wat een moed! Gesel van zorgen, woedende stem die stamelt, hakkelt, schreeuwt, makker, kameraad! In de donkere spelonken van dit vreemde oord. Daar gaat het witte paard, ervandoor…

Wat doet daar deze woede, wat dit gevecht op leven en dood, wat dit stuurs gezicht, wie is hier nu eigenlijk de leugenaar? Is het waar dat ik een gevecht met spiegels voer? De oorzaak van de strijd, dat gezicht van mij, zal ten slotte, dat weet ik, mij tot dichter maken. Waarom dan, o waarom heb ik toch steeds dat stuurs gezicht? -----…

Dood. Besta jij eigenlijk wel? Ik daag je uit, 't is maar dat je het weet, ik ken geen angst. Jou vrees ik niet, dood. De hemelkoepel, de sterren, hun flonkering ze hebben het me verteld. Ik geloof in onsterfelijkheid. Negen kinderen met negen diploma's. Zoals mijn moeder rotsvast dáárin geloofde, zo geloof ik in de onsterfelijkheid…

laat vliegen, laat haar vliegen de witte sluier met blauwe kraaltjes naar het luchtruim van mijn geliefde Anatolië laat gaan, laat zweven naar verre landen met brandend verlangen de geur van tijm, de geur van mint de wilde rozen van het Taurus-gebergte omhul mijn witte sluier met blauwe kraaltjes met de sfeer die je meebrengt uit Ephese…

Als de zomer zich terugtrekt komt de herfst aan de deur, - de vogel die een veer laat - neerslachtig Een windstoot werpt mij omver ik voel mij ontredderd koorts op mijn voorhoofd. De wind spuugt als een slang, giftige kou in verlaten grachten Zwarte wolken trekken langs de hemel de geest is dwalend Breng mijn zon terug ik heb haar…

wat heb ik moeten lachen vandaag over de diepten van mijn lijden zo blij was ik van binnen uit het diepst van mijn hart terwijl mijn stille geest klapwiekt over de oceanen zonder te botsen tegen de deur tegen het raam het plafond van mijn woede zonder voorstelling van de dood zonder na te denken over de verslaving van de luxe…