Alle inzendingen over Iniduo

Kruipend vanuit de krochten der catacomben in miljoenen nerven van windsels In het subspinale cerebellum in de onderhuidse regionen van de kleine hersentjes Wolkt een louterende kleuter met bovenmenselijke, goddelijke kundalinikracht door het tunnelcomplex van mijn ingewanden omhoog En ontwaart het licht, het licht van de…

Vloeibaar van licht Blijven terechte vragen Het antwoord schuldig Het kind vraagt niet Of burgemeester het verbiedt Bij het zien van zijn geliefde Nog vol van heldere dromen Stromen tarten het Luctor Van het soortelijk gewicht Dan komt Emergo bovendrijven Grenzend aan welke oever Hoever kan zwaar weer In zwart te water gaan…

Het vinden van Bestaande oplossingen, Zegt de leraar, Is het hoogst Haalbare voor deze Kinderen, verder Hoeven ze niet, Dat is de max, Al het andere Valt daar buiten - Zonder het te weten Verbeeldt hij hier Het menselijk tekort, De mens als spin In een web Waarvan zij Inmiddels zelf de Uitgang niet meer weet…

Een verweesde symbiose solitaire stammenwand arboraire samenleving waar wij wandelaars verpozen nochtans zijgt het hemelwater zijdemat en transparant…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

inzake nabijheid kunnen we melden dat deze van tijdelijke aard is dat sprake is van ontbindende factoren zo gedurig als voorlopig zoals terzijde leggen een verre reis ondernemen verdwijnen uit oogpunt van afstand, van wederkerigheid bij het aan elkaar rechtlijnig voorbijgaan…

doorbreek stilte met verstommen belijd een voorwerp start als laatste en win ook al staat het zwart op wit het gedicht legt het af tegen uitleg, tegen beter weten het gedicht ontkent grenzen herhaalt redelijkerwijs maar tart alle logica er is geen zin zonder woord -suiker, hitte, karamel zegt het voort…

het gesprek vindt plaats in gemeenschap van gedachten op locatie zoals gebruikelijk bij plaatsvinden tezamen op het bankje blootgesteld aan elementen en een naderende avond waarvan het strijklicht de suggestie wekt van vertrek laten we niet bij de pakken neerzitten, hier gloort een breder verband er blijft meer over dan alleen…

toen werd het zaak de vleugels te spreiden koers te zetten bij te draaien een wereld te bereizen om terug te keren naar de plek waar het lot begraven ligt…

om te beginnen vloeit aangeroerd bloed voort uit het niets dan zijn we bezig in te zaaien brood te breken lege ruimte in te richten en er het meest waardevolle uit te lichten zodat we na het late novemberlicht de bloemen kunnen wegdragen…

lief vergezicht onbekende van veraf je kunt je naam nu wel verklappen louter mijn notentuin vol met amorfe schaduw zo diffuus dat vogels blind verdwalen tussen bladerdek en bergen van water…

vertel me, wat is dat toch het idee om eerder te gaan te beseffen uit vrije wil terwijl we boven water staan je klinkt zo vrolijk en blij ooit had je veel te verstouwen en was je zoveel banger nu leef je in blind vertrouwen je dacht nog er is een lange weg te gaan maar sta er niet bij stil om als enige na te bestaan want wie is werkelijk…

nog niet van werkelijkheid ontdaan klonk onvervalst een nagelaten refrein voordat alles bestond koortsachtig en nachtelijk met ontwaken als overweging gewoon, omdat dit zo liep in ivoren ochtendstond…

is een gedachte lijfelijk aanwezig in het lichaam zoals een boom in de wei? betreden we onbekend terrein bij elke verbazing dansen voorspelbare wolken op onbeschreven hoogte ligt er adem op daken dichter dan mist ijlen woorden na achter omzoomde muren wachten en vergeten we met de wijzers mee bewaren we onszelf en alle dingen…

we vonden een nieuw woord voor hel en dood in hang naar het laagste, rauw morbide, amorf als geblakerde moord fuga van geronnen melkbrood een bejubeld akkoord woestijndumping geen aanmelding nodig…

hier bestaat geen consensus over maar is dat nodig bij landelijke stroomstoring bij aanwezigheid die ter plaatse geldt dieper doordrongen in landschap langer dan miskenbaar verder dan afstand tijdelijk maar reeds voltooid en tastbaar zonder twijfel of onbehagen het staat geschreven in overdrachtelijke zin uiteindelijk…

we drinken onze thee de tuin aangeharkt tot nader order wonen we binnen kaders in huiselijke kring om zoals gebruikelijk in samenspraak ons hebben en houwen uit te dragen…

kunnen we terug naar de toekomst en wiens schaduw is dat dan is het mogelijk om vleesloos voorbij te gaan als een wolk welke indruk zou de streling maken of minzaam te lachen naar het onaanraakbare…

wie is de ‘men’ in het woord mening hoe zachtjes moet men tasten om in het duister de waarheid te vinden zoekt überhaupt iemand nog wie is de ‘we’ in het woord werkelijkheid wiens woord wordt gehoord wat zou ‘nooit meer’ zijn zonder ‘ooit weer’ wat staat tussen de regels geschreven bestaan er monsters in het meer voor wie blaffen honden eigenlijk…

lijken dagen groter als eindigheid nadert met de wijzers mee gloort een horizon onder opwaartse druk van een Toorop aan zee ach vezelarme lichtvoetigheid til niet te zwaar er blijven nog stonden te over en ochtenden zonneklaar…

een daad ligt verborgen in het woord dat uitlegt wat onbesproken blijft een boom verbergt het bos voor het oog dat verder zoeken staakt een kamer breekt het huis door stenen te delen een zucht van verlichting die schielings haar en huid raakt een enkeling als voorbeeld voor velen lopend vervolgen zolang het lichaam draagt…

men zei mij dat het wolken zijn achteloos, in het voorbijgaan zomaar flarden van schone schijn verder niet iets om bij stil te staan bij waterdruppels hoog in de lucht maar dan wazig en buiten bereik ben liever voor regen beducht zo gaf men van zorgen blijk ik dacht in mijn onschuld dat het bergtoppen waren in zwijgende nevelen gehuld…

Gezeten aan de dis Komen spijzen voorbij In overvloed, rijkelijk bedeeld Borden vol goede moed Hunkeren jeukende magen Naar verlossing in genade Drijven vier jaargetijden Op een bed van bier en wijn Verstrooit geluid in gordijnen Met verdwaalde woorden bedrukt Wisselt het licht van wacht Quattro stagioni, een erehaag Is er koffie…

niet aan denken maar rustig ademhalen en staren, in een digitaal universum noem het afleiding, getemd landschap, glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

duinen waaien niet in zee om aflandig dwars te liggen geen wolk bakt stenen uit rivierklei of hemelstorm zonder koketterie geen glorie dacht men voorwereldlijk, verwerpelijk misschien, als moment van dijkzwakte om zonder gewetensbezwaren tijdig tempel en haard te verlaten nog voor het laatste refrein in het zweet uws aanschijns…

onderkelderd door kunstmatig zicht voorwaarts in herhaling graven het neolithicum voorbij ter plaatsbepaling naar de hals gegrepen met zachte dwangbuis doch doelmatig stevig ingesnoerd met monddode ogen aan gebeitelde verten doemt enig na de ander nader dan schaapachtig beton weliswaar verscholen achter ijzeren wil tenzij…

zich ontschillen en uitschenken over velden van onvermoede gronden wegkruipen zonder de luwte te krenken toen orkanen nog niet bestonden zich wentelen in dekens van pijn tot herstel van moederschoot in geval van latent afwezig zijn sterft hoop een zachte dood…

toch gloort een blauwe weide schuurt een lichtzon tegen wimpers aan verdrinkt een voorland in zwevend water langs opwaartse krullen in een soort van hemel ruimen paarse verten rond open ogen zo ontvankelijk voor een kleine hommage groots tegelijk en wijzen wolken de weg?…

een onbewolkt landschap rukt zich los van bodem en ziel, als een naaldhak door de eindeloze rij uren van het bos zaterdag, zondag, of voor het gemak oneven of verweven met alle dagen; droge aarde berooft zich van schatten ontdoet zich van antwoord op vragen die reizen zonder weg terug bevatten…